neni⭑·/·o

nenio

          Ne⭑·a ne·difin⭑·a pronom⭑·o montr⭑·ant·a for·est⭑·on, mank⭑·on de⭑ io: la⭑ nokt⭑·o
          est⭑·is tiel⭑ mal·lum⭑·a, ke⭑ ni nenio·n pov⭑·is vid⭑·i eĉ⭑ antaŭ⭑ ni⭑·a naz⭑·o ;
          ankoraŭ⭑ nenio est⭑·as pret⭑·a ; pli⭑ bon⭑·a io, ol⭑ nenio ; mi hav⭑·is
          nenio·n krom⭑ tiu ĉi⭑ baston⭑·o ; li manĝ⭑·is nenio·n ; nenio pov⭑·as
          kontraŭ·star⭑·i al⭑ vi ; ŝi⭑·aj pens⭑·oj hav⭑·is plu⭑ nenio·n komun⭑·an kun⭑
          ŝi⭑·a ceter⭑·a famili⭑·o, ŝi for·don⭑·is si·n al⭑ si⭑·a mal·ĝoj⭑·o ; nun⭑ nenio
          help⭑·os, oni dev⭑·as nur⭑ kuraĝ⭑·e rest⭑·i ; ŝi far⭑·is nenio·n mal·bon⭑·an
          kontraŭ⭑ la⭑ leĝ⭑·oj ; por⭑ nenio oni far⭑·as nenio·n ; vi⭑·a rimed⭑·o […]
          nenio·n taŭg⭑·as ; jun⭑·a, bel⭑·a, al·kutim⭑·iĝ·int·a al⭑ luks⭑·o kaj⭑
          nenionfarado ; por⭑ financ¹·i si⭑·an dolĉ⭑·an neni⭑·o-far⭑·ad·on, li pren⭑·is
          kredit¹·ojn .

          Rim.: En⭑ la⭑ Fundament⭑·o „nenio“ aper⭑·as kiel⭑ regul⭑·e for·mit¹·a,
          ne·radik⭑·a tabel⭑-vort⭑·o, ali⭑+flank⭑·e la⭑ deriv⁴·aĵ·oj montr⭑·as, ke⭑ „ 
          “ est⭑·as uz⭑·at·a ankaŭ⭑ radik⭑·e: long⭑·a neni⭑-farad⁽⁺⁾·o . Vid⭑·u la⭑ rimark⭑·on
          ĉe⭑ {neni⭑·ig·i} .

nenio, neni⭑·aĵ·o

   1.
          Absolut⭑·a for·est⭑·o de⭑ est⭑·ad·o de⭑ io ajn⭑: la⭑ absolut⭑·a nenio ne⭑ est⭑·as
          pli⭑ facil⭑·e kompren⭑·ebl·a ol⭑ sen·fin⭑·o; ni ĉiu·j konfuz⭑·e dron⭑·os en⭑ la⭑
          abism¹·o de⭑ la⭑ neni⭑·aĵ·o.

   2.
          Absolut⭑·a sen·valor⭑·aĵ·o: vi est⭑·as neni⭑·aĵ·o kaj⭑ vi⭑·a ag⭑·ad·o est⭑·as
          neni⭑·aĵ·o ; jen⭑ ili ĉiu·j est⭑·as vant⭑·aĵ·o, neni⭑·aĵ·o est⭑·as ili⭑·a far⭑·o,
          vent⭑·o kaj⭑ sen·en·hav⭑·aĵ·o est⭑·as ili⭑·aj […] idol⭑·oj ; kiu hav⭑·as nenio·n
          est⭑·as nenio ; nur⭑ tut⭑·e mal·grand⭑·a, neni⭑·aĵ·o grand⭑·a kiom⭑ ov⭑·o de⭑
          marĉ⭑-kok⭑·in·o .

neni⭑·ec·o

          Absolut⭑·a ne·est⭑·o aŭ⭑ {vant⭑·ec·o} : la⭑ neni⭑·ec·o de⭑ la⭑ hom⭑·a glor⭑·o; tia·n
          sent⭑·on de⭑ sen·esper⭑·o, sen·fort⭑·ec·o kaj⭑ neni⭑·ec·o li hav⭑·is ankoraŭ⭑
          neniam⭑ ; ĝi et⭑·ig·is preskaŭ⭑ ĝis⭑ plen⭑·a neni⭑·ec·o .

neni⭑·ig·i

   (tr)

   1.
          Tut⭑·e for·ig⭑·i, detru⭑·i, pere⭑·ig·i: la⭑ ter⭑-trem⭑·o neni⭑·ig·is ok⭑ vilaĝ⭑·ojn;
          la⭑ barbar¹·aj invad³·oj neni⭑·ig·is la⭑ roman¹·an potenc⭑·on; ne⭑ sufiĉ⭑·as
          neni⭑·ig·i (kp {negativ²·a} ), neces⭑·as plen⭑·ig·i la⭑ mal·plen⭑·on; ĉiu·jn
          ĝi⭑·ajn palac⭑·ojn ili for·brul⭑·ig·is per⭑ fajr⭑·o, kaj⭑ ĉiu·jn ĝi⭑·ajn plej⭑
          kar⭑·ajn objekt⭑·ojn ili neni⭑·ig·is ; Mi neni⭑·ig·os vi·n, kaj⭑ vi ne⭑ plu⭑
          ekzist⭑·os ; kresk⭑·aĵ·oj […], kiu·j hav⭑·is la⭑ ebl⭑·on […] prokrast⭑·i la⭑
          mort⭑·on, sed⭑ ne⭑ neni⭑·ig·i ĝi·n .

   2.
          Tut⭑·e sen·valor⭑·ig·i, nul⭑·ig·i, sen·efik⭑·ig·i: neni⭑·ig·i decid⭑·on, regul⭑·on;
          ni⭑·aj klopod⭑·oj neni⭑·iĝ·is; li neni⭑·ig·as ŝi⭑·an promes⭑·on ; per⭑
          mem·mort⭑·ig·o mi neni⭑·ig·os la⭑ kontrakt⭑·on, kiu rilat⭑·as nur⭑ al⭑ viv⭑·ant·o
          ; ruz⭑·aĵ·on neni⭑·ig·as sin⁸+gard⭑·ec·o . {fum⭑·o} , {ŝaŭm⭑·o} , {van⭑·a}

   Rim.: Z atent⭑·ig·as, ke⭑ „ĉar⭑ la⭑ vort⭑·oj ‚neni⭑·ig·i‘ kaj⭑ ‚neni⭑·iĝ·i‘ est⭑·as jam⭑
   de⭑ long⭑·a temp⭑·o tre⭑ bon⭑·e kon⭑·at·aj kaj⭑ uz⭑·at·aj de⭑ ĉiu·j Esperant⭑·ist·oj, tial⭑
   mi opini⭑·as, ke⭑ mal·permes⭑·i la⭑ uz⭑·ad·on de⭑ tiu ĉi⭑ form⭑·o est⭑·us tut⭑·e
   sen·bezon⭑·e“. Vid⭑·u la⭑ rimark⭑·on ĉe⭑ {nenio} .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.118 2024/01/29 15:21:35 ]
     __________________________________________________________________