novic⭑·/·o

novic⭑·o

   1.
          Monaĥ⭑·iĝ·ont·o, vir⭑·o pas⭑·ig·ant·a prov⭑-temp⭑·on en⭑ monaĥ⭑·ej·o antaŭ⭑
          definitiv¹·e monaĥ⭑·iĝ·i: episkop⭑·o do⭑ dev⭑·as est⭑·i ne·riproĉ⭑·ebl·a, edz⭑·o
          de⭑ unu⭑ edz⭑·in·o, sobr⭑·a, moder⭑·em·a, ord⭑·em·a, gast⭑+am⭑·a, instru⭑·em·a, […]
          ne⭑ novic⭑·o, por⭑ ke⭑ li ne⭑ ŝvel⭑·u per⭑ fier⭑·ec·o kaj⭑ ne⭑ fal⭑·u en⭑ la⭑
          kondamn⭑·on de⭑ la⭑ diabl⭑·o ; Karol⁽⁺⁾·o  […] far⭑·iĝ·is por⭑ kelk⭑·aj
          monat⭑·oj eĉ⭑ novic⭑·o ĉe⭑ dominik⁽⁺⁾·an·oj, sed⭑ baldaŭ⭑ re·ven⭑·is hejm⭑·en .
          {laik³·o}

   2.
          {Nov⭑·ul·o} : li est⭑·as novic⭑·o ĉe⭑ vir⭑·in·oj; novic⭑·e mal·traf⭑·i; mi
           lern⭑·i Esperant⭑·on plur⁴·aj semajn⭑·oj antaŭ⭑ nun⭑, mi
          ankoraŭ⭑ est⭑·as novic⭑·o, kaj⭑ mi ben⭑-zon⭑·as la⭑  apud⭑ mi ;
          inter⭑ la⭑ kurs¹·an·oj est⭑·as lern⭑·ej·an·oj, student⭑·oj, plen⭑+aĝ⭑·ul·oj,
          novic⭑·oj kaj⭑ spert⭑·ul·oj ; se⭑ ekzist⭑·as tia impon¹·a gazet⭑·o, la⭑
          inter·naci⭑·a lingv⭑·o de⭑ d-ro  est⭑·as viv⭑·a kaj⭑ matur⭑·a,
          konvink⭑·iĝ·is la⭑ novic⭑·o ; novic⭑·oj jam⭑ kapabl⭑·as pli⭑-mal·pli⭑
          kontent⭑·ig·e leg⭑·i en⭑ Esperant⭑·o ; ĉiu novic⭑·o dev⭑·is kelk⭑+foj⭑·e man⭑·e
          re·skrib⭑·i la⭑ „Teori⭑·on“ . {veteran¹·o^2} ,

          Rim.: Nur⭑ la⭑ senc⭑·o novic⭑·o^1 est⭑·as Fundament⭑·a, kiel⭑ atest⭑·as la⭑
          UV-traduk⭑·oj en⭑ la⭑ lingv⭑·ojn kiu·j ne⭑ konfuz⭑·as „monaĥ⭑·iĝ·ont·o“n kaj⭑
          „nov⭑·ul·o“n. La⭑ senc⭑·on novic⭑·o^2 PV kaj⭑ ambaŭ⭑ PIV-oj mis·prezent⭑·as
          kiel⭑ figur⭑·an, iel⭑ (kiel⭑?) deriv⁴·it·an el⭑ novic⭑·o^1; fakt¹·e tem⭑·as pri⭑
          atavism²·o  ― en⭑ Latin⁽⁺⁾·o, mal⭑·e ol⭑ en⭑ Esperant⭑·o, la⭑
          ĉef·signif⭑·o de⭑ „no⁽⁺⁾-vici⁽⁺⁾·us“ est⭑·is la⭑ ĝeneral¹·a „nov⭑·ul·o“, el⭑ kiu la⭑
          senc⭑·o „monaĥ⭑·iĝ·ont·o“ evolu²·is per⭑ special⭑·ig·o, facil⭑·e kompren⭑·ebl·a
          kadr⭑·e de⭑ monaĥ⭑·ej·o, sed⭑ komik¹·a en⭑ ali⭑·aj situaci⭑·oj. Tial⭑ la⭑
          ekzempl⭑·o pri⭑ novic⭑·o ĉe⭑ vir⭑·in·oj, persist⭑·e prezent⭑·at·a de⭑ PV kaj⭑
          ambaŭ⭑ PIV-oj, proviz⭑·as riĉ⭑·an material⭑·on por⭑ fantazi¹·oj ĉe⭑ hom⭑·o,
          en⭑ kies⭑ ge·patr⭑·a lingv⭑·o ne⭑ ekzist⭑·as la⭑ konfuz⭑·o inter⭑
          „monaĥ⭑·iĝ·ont·o“ kaj⭑ „nov⭑·ul·o“ – sed⭑ por⭑ fantazi¹·oj tut⭑·e ali⭑+spec⭑·e
          amuz⭑·aj ol⭑ ĉe⭑ la⭑ latin⁽⁺⁾·id-lingv⭑·an·oj.

          Rim.: Indiferent⭑·e pri⭑ histori⭑·a de·ven⭑·o kaj⭑ fundament⭑·ec·o la⭑ figur⭑·a
          uz⭑·o de⭑ „novic⭑·o“ tamen⭑ ne⭑ ŝajn⭑·as tre⭑ mal·facil⭑·e kompren⭑·ebl·a,
          ekzempl⭑·e ne⭑ pli⭑ ol⭑ tiu de⭑ kontrast¹·a „veteran¹·o“, kiu prezent⭑·as
          simil⭑·an etend⭑·on de⭑ special⭑·a, societ⭑·a senc⭑·o al⭑ ĝeneral¹·a, civil¹·a
          senc⭑·o.

novic⭑·a

          Sen·spert⭑·a, komenc⭑·ant·a en⭑ la⭑ koncern⭑·a afer⭑·o; ne⭑ {veteran¹·a} :
          serv⭑·ist·in·et·o novic⭑·a . {nov⭑~bak⭑·it·a}

novic⭑-in⭑·o

          Vir⭑·in·o pas⭑·ig·ant·a prov⭑-temp⭑·on en⭑ monaĥ⭑+in⭑·ej·o antaŭ⭑ definitiv¹·e
          monaĥ⭑+in⭑·iĝ·i: novic⭑-in⭑·o en⭑ la⭑ samari⁽⁺⁾·an·a orden⭑·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.31 2024/01/29 15:59:31 ]
     __________________________________________________________________