abomen⭑·/·i

abomen⭑·i

   (tr)

          Mal·am⭑·eg·i pro⭑ fizik⭑·e naŭz⭑·aj aŭ⭑ moral¹·e mal·plaĉ⭑·eg·aj ec⭑·oj: abomen⭑·i
          odor⭑·on, la⭑ mensog⭑·on, la⭑ milit⭑·on; abomen⭑·i trink⭑·i akv⭑·on el⭑ la⭑
          river⭑·o ; ili abomen⭑·as mi·n, mal·proksim⭑·iĝ·as de⭑ mi, ne⭑ tim⭑·as kraĉ⭑·i
          sur⭑ mi⭑·an vizaĝ⭑·on ; tiu hom⭑·o abomen⭑·as si⭑·an stat⭑·on kaj⭑ est⭑·as la⭑
          plej⭑ mal·feliĉ⭑·a ; hom⭑·o ia+foj⭑·e abomen⭑·as si·n mem⭑ ; ŝi posed⭑·is tiu·n
          fier⭑·ec·on, kiu abomen⭑·as tim⭑·on ; mi⭑·a anim⭑·o abomen⭑·as la⭑ subtil¹·ajn
          intrig⭑·ojn kaj⭑ la⭑ mal·nobl⭑·ajn konspir⭑·ojn ; oni perfid⭑·on pren⭑·as,
          sed⭑ perfid⭑·ul·on abomen⭑·as . {mal·estim⭑·i} , {mal·respekt⭑·i} ,
          {mal·ŝat⭑·i}

abomen⭑·o

          Sent⭑·o de⭑ tiu, kiu abomen⭑·as: vi sent⭑·os abomen⭑·on antaŭ⭑ vi mem⭑
          kontraŭ⭑ ĉiu·j mal·bon⭑~ag⭑·oj, kiu·jn vi far⭑·is. ; bird⭑·o, mal·bel⭑·a kaj⭑
          vek⭑·ant·a abomen⭑·on ; si·n sku⭑·ant·e de⭑ abomen⭑·o ; mi⭑·a abomen⭑·o al⭑ tiu
          knab⭑·in·o komenc⭑·as mal·fort⭑·iĝ·i ; kor⭑-tuŝ⭑·at·e de⭑ kompat⭑·o pli⭑ ol⭑ de⭑
          abomen⭑·o ĉe⭑ la⭑ vid⭑·o de⭑ tiu terur⭑·a mizer⭑·ul·aĉ·o ; mi kvazaŭ⭑ ŝvel⭑·is
          de⭑ abomen⭑·o kaj⭑ tim⭑·o, sed⭑ mi ne⭑ pov⭑·is kri⭑·i, nek⭑ mov⭑·iĝ·i ; ŝi
          sent⭑·is eĉ⭑ ia·n abomen⭑·on kontraŭ⭑ manĝ⭑·ad·o . {mal·estim⭑·o} , {naŭz⭑·o}

abomen⭑·a

          Kaŭz⭑·ant·a abomen⭑·on: vi⭑·a vin⭑·o est⭑·as nur⭑ ia⭑ abomen⭑·a acid⭑·aĵ·o ; kia
          abomen⭑·a urb⭑·et·o ! rigard⭑·u, kia abomen⭑·a spektakl¹·o, du⭑·on·e
          dis·prem⭑·it·a verm⭑·o, kiu ankoraŭ⭑ tord⭑·iĝ·as ; kia abomen⭑·a far⭑·o!
          mort⭑·ig·i la⭑ ĉeval⭑·on, sur⭑ kiu la⭑ reĝ⭑·o est⭑·is rajd⭑·ont·a . {naŭz⭑·a}

abomen⭑·aĵ·o

          Io abomen⭑·a: la⭑ diabl⭑·o sci⭑·as de⭑ kie oni al·port⭑·as amas⭑·ojn da⭑
          divers⭑·a abomen⭑·aĵ·o ! de⭑ kie pov⭑·is de·ven⭑·i tiu abomen⭑·aĵ·o, kiu krim⭑·a
          man⭑·o ĝi·n skrib⭑·is ; de⭑ kiam⭑ mi al·ven⭑·is en⭑ London⭑·on […], mi vid⭑·is
          tiom⭑ da⭑ abomen⭑·aĵ·oj ! ĉiu abomen⭑·aĵ·o trov⭑·as si⭑·an ador⭑·ant·on .
          {feĉ⭑·o^2} , {sur·fund⭑·aĵ·o^2}

abomen⭑·ind·a

          Ind⭑·a je⭑ abomen⭑·o; est⭑·ant·a tiel⭑ fi⭑·a, ke⭑ oni dev⭑·as ĝi·n abomen⭑·i:
          lepr⭑·o mi⭑·an tut⭑·an glat⭑·an korp⭑·on tuj⭑ kovr⭑·is per⭑ abomen⭑·ind·a ŝel⭑·o ;
          abomen⭑·ind·aĵ·o ; vi abomen⭑·ind·ig·is vi⭑·an bel⭑·ec·on . li far⭑·iĝ·is tre⭑
          abomen⭑·ind·a, sekv⭑·ant·e la⭑ idol⭑·ojn ; la⭑ buf⭑·o est⭑·is terur⭑·e
          abomen⭑·ind·a ; abomen⭑·ind·aj, venen⭑·aj serpent⭑·oj ; for·kur⭑·i de⭑ la⭑
          abomen⭑·ind·a kri⭑·ad·o ; neniam⭑ okaz⭑·is pli⭑ abomen⭑·ind·a mal·just⭑·aĵ·o .
          {naŭz⭑·a} , {terur⭑·a} , {tim⭑·ind·a}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.57 2023/10/16 21:20:20 ]
     __________________________________________________________________