adiaŭ⭑

adiaŭ⭑

   (interjekci⭑·o)

   1.
          Vort⭑·o, per⭑ kiu oni salut⭑·as iu·n, kiam⭑ oni for·ir⭑·as de⭑ li, ĉef⭑·e se⭑
          por⭑ long⭑·a temp⭑·o aŭ⭑ definitiv¹·e: est⭑·is mal·ĝentil⭑·e, ke⭑ mi ne⭑ dir⭑·is
          adiaŭ⭑ al⭑ vi⭑·a patr⭑·in·o ; adiaŭ⭑ kar⭑·a amik⭑·o, ĝis⭑ re·vid⭑·o en⭑ la⭑ plej⭑
          proksim⭑·a kongres⭑·o! ; mi ir⭑·as por⭑ zorg⭑·i pri⭑ mi⭑·aj afer⭑·oj: adiaŭ⭑ .
          {ĝis⭑ re·vid⭑·o}

   2.
          Ia·j vort⭑·oj kaj⭑ gest⭑·oj per⭑ kiu oni salut⭑·as antaŭ⭑ for·ir⭑·o: Johan⭑·o
          kap⭑-sign⭑·is al⭑ li adiaŭ⭑·on, kaj⭑ la⭑ spirit⭑·o sving⭑·is si⭑·an ruĝ⭑·an
          ĉap⭑·et·on ;  ir⭑·is antaŭ⭑·en, por⭑ komenc⭑·i si⭑·an prepar⭑·it·an
          parol⭑·on de⭑ adiaŭ⭑ ; li dir⭑·is adiaŭ⭑ al⭑ la⭑ mond⭑·o sur·ter⭑·a (li
          mort⭑·is) ; ili jam⭑ komenc⭑·is si⭑·ajn adiaŭ⭑·ajn afabl⭑·aĵ·ojn al⭑ la⭑
          ge·mastr⭑·oj .

adiaŭ⭑·a

          Rilat⭑·a al⭑ for·ir⭑·o; sign⭑·ant·a, en·konduk⭑·ant·a for·ir⭑·on: [li] far⭑·is
          adiaŭ⭑·an kap⭑-sign⭑·on ; sent⭑·oj de⭑ la⭑ adiaŭ⭑·a moment⭑·o ; adiaŭ⭑·a parol⭑·o
          ; vi ricev⭑·os de⭑ mi adiaŭ⭑·an donac⭑·on ; li prem⭑·is la⭑ adiaŭ⭑·an kis⭑·on
          sur⭑ ŝi⭑·ajn lip⭑·ojn ; Nikola⭑·o  don⭑·is adiaŭ⭑·an tag⭑-manĝ⭑·on al⭑
          si⭑·a frat⭑·o .

adiaŭ⭑·i

   (tr)

   1.
          Sign⭑·i, dir⭑·i adiaŭ⭑·on al⭑ iu: Paŭl⭑·o, rest⭑·int·e […] dum⭑ mult⭑·e da⭑
          tag⭑·oj, adiaŭ⭑·is la⭑ frat⭑·ojn, kaj⭑ de⭑ tie ŝi⭑~pir⭑·is al⭑ Siri⁸·o ; ŝi
          adiaŭ⭑·is li·n per⭑ la⭑ man⭑·o kaj⭑ mal·aper⭑·is ; la⭑ kron⭑-princ⭑·o […]
          adiaŭ⭑·is si⭑·ajn regiment⭑·ojn, ordon⭑·ant·e al⭑ ili ir⭑·i orient⭑·on ; li
          adiaŭ⭑·is si⭑·an jun⭑·ec·on ; li fin⭑·e adiaŭ⭑·is kaj⭑ for·ir⭑·is ; mi atend⭑·is
          ekster⭑·e por⭑ evit⭑·i la⭑ tradici¹·an larm⭑-plen⭑·an adiaŭ⭑·ad·on . {for·las⭑·i}

   2.
          {For·ced⭑·i} , {rezign³·i} : Zamenhof adiaŭ⭑·is la⭑ honor⭑·ojn: […] mi ne⭑
          dezir⭑·as, ke⭑ mi⭑·a privat⭑·a kred⭑·o est⭑·u rigard⭑·at·a kiel⭑ dev⭑·ig·a ;
          adiaŭ⭑·i ĉia·n esper⭑·on iam⭑ ajn⭑ liber⭑·iĝ·i ; se⭑ la⭑ vinĉ⁽⁺⁾·o adiaŭ⭑·os ni·n,
          tiam⭑ ni pov⭑·os lev⭑·i la⭑ cindr⭑·on per⭑ la⭑ man⭑·oj ; la⭑ vi⭑~tro·tub⭑·et·o ĵus⭑
          adiaŭ⭑·is la⭑ deĵor⭑·on . {for·rifuz⭑·i}

   3.
          Indik³·i al⭑ komput⁹·il·o fin⭑·on de⭑ seanc⁽⁺⁾·o kun⭑ dialog¹·a program¹·o;
          {el·salut⭑·i} . {salut⭑·i} {seanc⁽⁺⁾·o}

adiaŭ⭑-dir⭑·i

   (x)

          Dir⭑·i adiaŭ⭑: l’aŭdienc¹·o est⭑·is fin⭑·it·a kaj⭑ ni lev⭑·iĝ·is por⭑ adiaŭ⭑-dir⭑·i
          ; mi neniam⭑ ir⭑·is dorm⭑·i sen⭑ pens⭑·ad·o pri⭑ la⭑ propr⭑·aj vort⭑·oj de⭑
           ĉe⭑ la⭑ adiaŭ⭑-dir⭑·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.49 2024/01/13 09:23:04 ]
     __________________________________________________________________