aflikt³·/·i

aflikt³·i

   (tr)

          Kaŭz⭑·i kor⭑·an sufer⭑·on; {korp⭑-rem⭑·i} , {ĉagren⭑·i^2} : li⭑·a mensog⭑·o kaj⭑
          perfid⭑·o aflikt³·is ŝi·n; ŝi⭑·a konkur⭑·ant·in·o aflikt³·is ŝi·n kaj⭑ tre⭑
          incit⭑·is ŝi·n ; kolekt⭑·iĝ·is al⭑ li ĉiu·j vir⭑·oj prem⭑·at·aj, ŝuld⭑·ul·oj,
          aflikt³·it·oj ; li⭑·a patr⭑·o neniam⭑ aflikt³·is li·n per⭑ demand⭑·o: kial⭑ vi
          tio·n far⭑·as? ; la⭑ mal·feliĉ⭑·o de⭑ mi⭑·a popol⭑·o mi·n aflikt³·as, mi
          mal·ĝoj⭑·as, mi sent⭑·as terur⭑·on ; mi⭑·a patr⭑·in·o komenc⭑·e est⭑·is tre⭑
          aflikt³·it·a, ke⭑ la⭑ variol⭑·o mi·n tiel⭑ terur⭑·e mal·bel⭑·ig·is, sed⭑ la⭑
          patr⭑·o ne⭑ tre⭑ est⭑·is aflikt³·it·a ; vid⭑·ebl·e io li·n embaras⭑·is aŭ⭑
          aflikt³·is […] ebl⭑·e li·n aflikt³·is mal·san⭑·o de⭑ iu el⭑ li⭑·a famili⭑·o aŭ⭑
          el⭑ li⭑·aj amik⭑·oj ? {mal·ĝoj⭑·ig·i}

aflikt³·o

          Sent⭑·o kaj⭑ stat⭑·o de⭑ iu aflikt³·it·a: mi konsol⭑·os ili·n kaj⭑ gaj⭑·ig·os
          ili·n post⭑ ili⭑·a aflikt³·o ; en⭑ esper⭑·o ĝoj⭑·aj, en⭑ aflikt³·o pacienc⭑·aj,
          en⭑ preĝ⭑·ad·o persist⭑·aj ; el⭑ mult⭑·e da⭑ aflikt³·o kaj⭑ kor⭑·a dolor⭑·eg·o mi
          skrib⭑·is al⭑ vi kun⭑ mult⭑·aj larm⭑·oj ; mal·ĝoj⭑·o kaj⭑ aflikt³·o pri⭑ si mem⭑
          plen⭑·ig·is ŝi·n, ŝajn⭑·is al⭑ ŝi, ke⭑ neniam⭑ pov⭑·as mal·ferm⭑·iĝ·i por⭑ ŝi la⭑
          pord⭑·o de⭑ favor⭑+kor⭑·ec·o . {ĉagren⭑·o} , {mal·ĝoj⭑·o} .

aflikt³·iĝ·i

          Iĝ⭑·i aflikt³·at·a: li⭑·a spirit⭑·o aflikt³·iĝ·is ; „ŝi est⭑·os mal·bel⭑·a, ŝi ne⭑
          edz⭑·in·iĝ·os“ ― la⭑ patr⭑·o, anstataŭ⭑ aflikt³·iĝ·i kiel⭑ la⭑ patr⭑·in·o, oft⭑·e
          rid⭑·ad·is .

aflikt³·iĝ·o

          Ŝanĝ⭑·iĝ·o de⭑ anim⭑-stat⭑·o al⭑ {aflikt³·o} : ŝi⭑·a patr⭑·o perd⭑·is si⭑·an
          ofic⭑·on, kaj⭑ de⭑ aflikt³·iĝ·o li mal·san⭑·iĝ·is ; ni ne⭑ konsum⭑·u ni⭑·ajn
          kor⭑·ojn per⭑ van⭑·aj aflikt³·iĝ·oj .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.26 2023/10/28 08:32:44 ]
     __________________________________________________________________