ajn⭑

ajn⭑

          Vort⭑·et·o, kiu al·met⭑·iĝ·as apud⭑ vort⭑·oj demand⭑·aj aŭ⭑ sen·difin⭑·aj por⭑
          insist¹·i pri⭑ la⭑ ne·difin⭑·it·ec·o: la⭑ en·ir⭑·o est⭑·as liber⭑·a por⭑ iu ajn⭑
          (aŭ⭑ por⭑ ĉiu ajn⭑); iu ajn⭑ posed⭑·ant·o de⭑ bien⭑·o don⭑·as al⭑ si⭑·aj brut⭑·oj
          konven⭑·an manĝ⭑·on ; ŝi sci⭑·as nenio·n pri⭑ io ajn⭑ ; don⭑·u al⭑ mi io·n
          ajn⭑ por⭑ trink⭑·i; la⭑ esperant⭑·aj ŝlos⭑·il·oj don⭑·as la⭑ ebl⭑·on al⭑ hom⭑·o de⭑
          ia⭑ ajn⭑ naci⭑·o tuj⭑ kompren⭑·i la⭑ skrib⭑·aĵ·on; neniu esprim⭑·o, kiu·n la⭑
          gazet⭑·ar·o ne⭑ akcept⭑·as, hav⭑·as ia·n ajn⭑ ŝanc¹·on triumf¹·i; de⭑ kiu ajn⭑
          flank⭑·o la⭑ vent⭑·o blov⭑·as, ni est⭑·as ŝirm⭑·at·aj; ĉiu ajn⭑ ne⭑ est⭑·as
          kapabl⭑·a far⭑·i ĉio·n ajn⭑; la⭑ spert⭑·aj esperant⭑·ist·oj skrib⭑·as per⭑
          stil⭑·o preskaŭ⭑ simil⭑·a, al⭑ kiu ajn⭑ naci⭑·o ili aparten⭑·as; tiel⭑ ni
          dev⭑·as ag⭑·i, kia·j ajn⭑ est⭑·as ni⭑·aj politik¹·aj opini⭑·oj; kiam⭑ ajn⭑ vi
          ven⭑·os, mi vi·n volont⭑·e akcept⭑·os; la⭑ lingv⭑·o inter·naci⭑·a fin⭑·e nepr⭑·e
          triumf¹·os, kiom⭑ ajn⭑ la⭑ rutin¹·ist·oj batal⭑·os kontraŭ⭑ ĝi; kiom⭑ ajn⭑ vi
          li·n bat⭑·os, li ne⭑ ir⭑·os.

          Rim.: Kvankam⭑ Z. ne⭑ ĉiam⭑ obe⭑·is tiu·n regul⭑·on, est⭑·as nepr⭑·e
          konsil⭑·ind·e uz⭑·i _kiu ajn⭑_ kaj⭑ ĝeneral¹·e ĉiu·jn korelativ²·ajn vort⭑·ojn
          komenc⭑·ant·ajn per⭑ _k_, kiam⭑ ili est⭑·as akompan⭑·at·aj de⭑ la⭑ insist¹·a
          ne·difin⭑·it·a vort⭑·et·o _ajn⭑_, nur⭑ en⭑ de·pend⭑·a prop. komplet²·ig·ant·a la⭑
          senc⭑·on de⭑ ali⭑·a sen·de·pend⭑·a mem·star⭑·a prop., kaj⭑ uz⭑·i en⭑ la⭑
          sen·de·pend⭑·aj mem·signif⭑·aj propozici²·oj nur⭑ la⭑ form⭑·ojn komenc⭑·ant·ajn
          per⭑ _i_ aŭ⭑ _ĉi⭑_: _1_ kiu ajn⭑ ven⭑·os, vi ne⭑ en·las⭑·u (li·n); kiu ajn⭑
          vol⭑·as, tiu ankaŭ⭑ pov⭑·as; kiu ajn⭑ tio·n dir⭑·as, mi rest⭑·as dub⭑·ant·a;
          de⭑ kiu ajn⭑ flank⭑·o la⭑ vent⭑·o blov⭑·os, ni est⭑·os ŝirm⭑·at·aj; tiu hom⭑·o,
          kiu ajn⭑ li est⭑·as, ne⭑ est⭑·as mal·saĝ⭑·ul·o; la⭑ spert⭑·aj esperant⭑·ist·oj
          skrib⭑·as per⭑ stil⭑·o preskaŭ⭑ simil⭑·a, al⭑ kiu ajn⭑ naci⭑·o ili
          aparten⭑·as; en⭑ kiu ajn⭑ lok⭑·o li si·n kaŝ⭑·os, oni fin⭑·e trov⭑·os li·n;
          kiu·jn ajn⭑ argument⭑·ojn vi prezent⭑·os, vi ne⭑ konvink⭑·os mi·n; kiu ajn⭑
          vi est⭑·as, vi dev⭑·as obe⭑·i la⭑ leĝ⭑·on. _2_ Don⁽⁺⁾·u al⭑ mi iu·n ajn⭑ libr⭑·on;
          mi pov⭑·os supr⭑·en~grimp³·i sen⭑ la⭑ help⭑·o de⭑ iu ajn⭑; li pli⭑ sincer⭑·e
          funebr⭑·is ol⭑ iu ajn⭑ el⭑ la⭑ parenc⭑·oj; la⭑ esperant⭑·aj ŝlos⭑·il·oj don⭑·as
          la⭑ ebl⭑·on al⭑ ĉiu hom⭑·o de⭑ iu ajn⭑ naci⭑·o tuj⭑ kompren⭑·i la⭑ skrib⭑·aĵ·on;
          mi ne⭑ permes⭑·os tio·n al⭑ iu (aŭ⭑ ĉiu) ajn⭑; iu (aŭ⭑ ĉiu) ajn⭑ pov⭑·os
          en·ir⭑·i, se⭑ vi las⭑·os la⭑ pord⭑·on ne·ŝlos⭑·it·a; vi sci⭑·as pli⭑ bon⭑·e ol⭑ iu
          (aŭ⭑ ĉiu) ajn⭑, ke⭑...; ni⭑·an lingv⭑·on ĉiu pov⭑·as liber⭑·e uz⭑·i por⭑ iu
          (aŭ⭑ ĉiu) ajn⭑ cel⭑·o.

ajn⭑·a

   1.
          Ia⭑ ajn⭑: tia·jn truk⁽⁺⁾·ojn pov⭑·as prezent⭑·i ĉiu mez⭑-kapabl⭑·a profesi⭑·a
          hipnot⁴·ig·ist·o sur⭑ ajn⭑·a scen⭑·ej·o ; tie pend⭑·as tiom⭑ da⭑ ajn⭑·aĵ·oj, ke⭑
          oni apenaŭ⭑ pov⭑·os si·n mal·implik⭑·i .

   2.
          Iu ajn⭑, ĉiu ajn⭑, laŭ·vol⭑·e elekt⭑·ebl·a: ajn⭑·a obl⭑·o de⭑  est⭑·as ankaŭ⭑
          obl⭑·o de⭑ la⭑ divizor⁽⁺⁾·oj de⭑  (la⭑ asert¹·o ver⭑·as por⭑ ĉiu·j imag⭑·ebl·aj
          obl⭑·oj de⭑  ); ajn⭑·a n-a-grada kompleks⁽⁺⁾·a ekvaci²·o hav⭑·as 
          radik⭑·ojn; montr⭑·u, ke⭑ por⭑ ajn⭑·a entjer⁽⁺⁾·o  ver⭑·as la⭑ propozici²·o
           .

          Rim.: Bricard uz⭑·as ankaŭ⭑ tiu·n vort⭑·on en⭑ esprim⭑·oj de⭑ la⭑ tip¹·o
          tri⭑-angul⭑·o ajn⭑·a kun⭑ la⭑ senc⭑·o „sen⭑ ia⭑ apart⭑·aĵ·o“ (ĉi⭑-okaz⭑·e ni pov⭑·us
          dir⭑·i „skalen⁽⁺⁾·a tri⭑-angul⭑·o“). Tio ŝajn⭑·as nun⭑ evit⭑·ind·a uz⭑·o.

sen⭑ ajn⭑·a, sen⭑ ia⭑ ajn⭑

          Tut⭑·e, ne·refut¹·ebl·e sen⭑: est⭑·as ŝi, kiu sen⭑ ia⭑ ajn⭑ hezit³·o est⭑·is
          pren⭑·ont·a sur⭑ si·n la⭑ tut⭑·an pez⭑·on de⭑ la⭑ patr⭑·in·a dev⭑·o ; sen⭑ ajn⭑·a
          kaŭz⭑·o romp⭑·iĝ·as vitr⭑·oj en⭑ la⭑ nov⭑·a konstru⭑·aĵ·o de⭑ Dramlit . {sen⭑
          ia⭑} ; {sen⭑ iom⭑·a} , {sen⭑ ia⭑ eĉ⭑ plej⭑ mal·grand⭑·a} .

          Rim.: La⭑ esprim⭑·o sen⭑ ajn⭑·a kaŭz⭑·o signif⭑·as sam⭑·e kiel⭑ sen⭑ ia⭑ kaŭz⭑·o,
          sed⭑ est⭑·as pli⭑ firm⭑·a, sam⭑·e kiel⭑ ĉi⭑-last⭑·a est⭑·as pli⭑ firm⭑·a ol⭑ la⭑
          simpl⭑·a sen⭑ kaŭz⭑·o. Ebl⭑·as vid⭑·i teori⭑·an diferenc⭑·on inter⭑ sen⭑ ajn⭑·a
          kaŭz⭑·o kaj⭑ sen⭑ iom⭑·a kaŭz⭑·o, nom⭑·e ke⭑ la⭑ unu⭑·a insist¹·as pri⭑ la⭑ tip¹·o
          de⭑ kaŭz⭑·o kaj⭑ la⭑ du⭑·a pri⭑ ĝi⭑·a „grand⭑·ec·o“, sed⭑ en⭑ praktik⭑·o ambaŭ⭑
          esprim⭑·oj sinonim¹·as inter⭑ si kaj⭑ sinonim¹·as ankaŭ⭑ kun⭑ sen⭑ ia⭑ eĉ⭑
          plej⭑ mal·grand⭑·a kaŭz⭑·o.

ajn⭑·ul·o, Ajn⭑·ul·o

          Iu ajn⭑ {ordinar⭑·ul·o} real¹·a aŭ⭑ supoz⭑·at·a: mi ĉiam⭑ suspekt⭑·is, ke⭑ la⭑
          vort⭑·o „de⭑~supr⭑·i“ ne⭑ nask⭑·iĝ·is spontan⁽⁺⁾·e el⭑ la⭑ lang⭑·o-pint⭑·o de⭑ sinjor⭑·o
          Ajn⭑·ul·o ; la⭑ verk⭑·oj pas⭑·is sen⭑ ke⭑ ... ajn⭑·ul·o sur⭑ la⭑ scen⭑·ej·o far⭑·u
          iu·n ajn⭑ laŭ·vol⭑·an son⭑·on .

   {anonim¹·a}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.50 2023/10/28 08:33:03 ]
     __________________________________________________________________