vidu ankaŭ la klarigojn
akcent·/·i

akcent·i

   (tr)

   1.
          Intens⁴·ig·i la voĉ·on sur unu {silab·o} de vort·o: ĝust·e akcent·i la
          vort·ojn; la silab·oj akcent·it·aj oft·e rest·ad·is sen·ŝanĝ·aj, dum la
          tut·a ceter·a part·o de l’ vort·o ŝanĝ·iĝ·ad·is ; pro kiu diabl·a kaŭz·o
          dev·as hav·i Esperant·o nur unu regul·on pri akcent·ad·o

   2.
          Klar·e kaj fort·e prononc³·i ĉiu·jn silab·ojn de vort·o por relief¹·ig·i
          ĝi·n: „unu el la plej feliĉ·aj!“ li ek·kri·is, mal·rapid·e el·parol·ant·e
          ĉiu·n vort·on kaj special·e akcent·ant·e . {insist¹·i} , {skand⁽⁺⁾·i^1}

   3.
          {Emfaz³·i} : „mi don·us la voĉ·on por mi mem,“ dir·is la mul·o, […]
          „tamen mi ĉi foj·on tio·n ne akcent·us […]“ ; tiu·n ĉi ide·on la
          nov·aj vort·ar·oj akcent·u tut·e klar·e en si·aj antaŭ·parol·oj, por
          evit·i ĉia·n mal·kompren·iĝ·on ; parol·ant·e antaŭ ĵurnal·ist·oj […] li
          akcent·is la grav·ec·on de mult+lingv·ec·o ; est·as bon·e akcent·i la
          diferenc·on inter averaĝ⁽⁺⁾·a kaj mez·a kurz⁹·o .

akcent·a

          (pri {silab·o} ) Port·ant·a la akcent·on ^1: la Esperant·a metrik²·o
          sever·e ten·as si·n al la regul·a altern·o de akcent·aj kaj
          sen·akcent·aj silab·oj ; en Esperant·o ĉiu·j akcent·aj silab·oj est·as
          {long·aj} .

akcent·o

   1.
          Pli·intens⁴·ig·o de voĉ·o sur difin·it·a silab·o de vort·o: ankaŭ per la
          akcent·o kaj per mal·egal·a long·ec·o de la vokal·oj mult·aj lingv·oj
          diferenc·as de ni·a lingv·o ; la akcent·o est·as ĉiam sur la
          antaŭ·last·a silab·o ; el·lern·i unu akcent·on por ĉiu·j vort·oj est·as
          mil foj·ojn pli facil·e, ol memor·i por ĉiu vort·o apart·an akcent·on
          ; trakt·it·aj est·as ankaŭ krom·akcent·oj, disting·aj paŭz·et·oj,
          du·obl·aj liter·oj, mal·long·ig·oj kaj el·parol·o de ne-esperant·aj
          vort·oj .

          Rim.: Anstataŭ dir·i, ke la akcent·o est·as sur iu silab·o, oni oft·e
          uz·as vort-figur·ojn: „la akcent·o fal·as sur la silab·o“, „frap·as
          ĝi·n“, la silab·o port·as la akcent·on“.

   2.
          Klar·a kaj fort·a prononc³·o de la silab·oj, por insist¹·i pri ide·o:
          dir·i kun akcent·o; „kia·j est·as tiu·j du pek·oj?“ ‐  , kun
          akcent·o: „patr·o-mort·ig·o est·as la nom·o de unu, frat·o-mort·ig·o est·as
          la nom·o de la du·a“ . {emfaz³·o} , {ton·o} .

   3.
          Akĉent⁽⁺⁾·o: ŝi salut·is mi·n kun mol·a, pur·a akcent·o ; subit·e ŝi
          ek·aŭd·is ies fort·an mal·agrabl·an voĉ·on kun hebre·a akcent·o ; vi
          re·ven·u post perd·o de vi·a sud·a akcent·o .

du·on+akcent·a

          (pri {silab·o} ) Kies akcent·o ^1, kvankam postulat⁽⁺⁾·a de la
          ĝeneral¹·a regul·o, pov·as mal·aper·i pro apud·ec·o kun ali·a akcent·a
          silab·o  pro mank·o de senc·a grav·ec·o: du·on+akcent·a vort·o (vort·o
          kun du·on+akcent·a silab·o); la unu+silab·aj vort·oj est·as sen·akcent·aj,
           du·on+akcent·aj (se ili hav·as akcent·on senc·an) ; se per
          apostrof²·ad·o apud·iĝ·as akcent·a silab·o kaj du·on+akcent·a silab·o, la
          du·on+akcent·a trans·don·as si·an akcent·on al la antaŭ·a akcent·a silab·o
          kaj mem far·iĝ·as tut·e sen·akcent·a . {enklitik⁽⁺⁾·o} .

sen·akcent·a, ne·akcent·a

          (pri {silab·o} ) Ne port·ant·a la akcent·on ^1: sen·akcent·a vort·o
          (vort·o kun neniu akcent·a silab·o); kelk+lok·e la akcent·aj silab·oj
          de vort·oj traf·as la ne·akcent·ajn pozici¹·ojn de la vers·o .

laŭt~akcent·o

          Akcent·o ^1 real¹·ig·at·a per pli·laŭt·ig·o de la akcent·at·a silab·o: la
          lingv·oj rus·a kaj angl·a uz·as laŭt~akcent·on.

ton-akcent·o

          Akcent·o ^1 efik·ant·a per vari³·ad·o de la ton-alt·o de la akcent·at·a
          silab·o: la mal·nov+grek⁸·a lingv·o uz·as ton-akcent·on; la tradici¹·a
          plur⁴+ton·a ortografi¹·o de grek⁸·a lingv·o en·hav·as kelk·ajn diakrit⁽⁺⁾·ajn
          sign·ojn por montr·i tio·n kio original¹·e est·is la ton-akcent·o de la
          antikv·a grek⁸·a lingv·o .

ĉef·akcent·o

          (en {metr·o} ) Silab·o, difin·it·a per si·a pozici¹·o en la ritm¹·a
          skelet¹·o, kaj kiu nepr·e dev·as est·i akcent·a; ali+dir·e: akcent·a
          silab·o, ĉe kiu la {ŝveb³·o} ne rajt·as efik·i: la rim·o port·as
          ĉef·akcent·on; tiu·j ĉef·akcent·oj est·as ĝeneral¹·e po du en unu vers·o:
          unu trov·iĝ·as je la fin·o, kaj la ali·a proksim·um·e je la mez·o de la
          vers·o .

akcent-perd·o

          Metrik²·a {licenc⁸·o} , pro kiu oni toler·as, ke normal¹·e akcent·at·a
          silab·o perd·u si·an akcent·on, kiam ĝi trov·iĝ·as en pozici¹·o, kiu·n la
          ritm¹·a skelet¹·o de la vers·o difin·as sen·akcent·a: akcent-perd·o est·as
          kutim·a afer·o en du·on+akcent·aj vort·oj, sed ĝi foj·e okaz·as en
          ali·aj; „  “ (kvar
          amfibraĥ⁽⁺⁾·oj: „grand·aest·as tut·e sen·akcent·a); sed la
          last+manier·ajn akcent-perd·ojn Zamenhof ... evident¹·e rigard·is ebl·e
          pardon·ebl·aj, sed pli-mal·pli pek·aj licenc⁸·oj .

ritm¹·a akcent·ad·o, ritm¹·a akcent·o

          Metrik²·a {licenc⁸·o} , pro kiu oni toler·as, ke normal¹·e sen·akcent·a
          silab·o ricev·u akcent·on, kiam ĝi trov·iĝ·as en pozici¹·o, kiu·n la
          ritm¹·a skelet¹·o de la vers·o difin·as akcent·a: (skand⁽⁺⁾·ant·e
          kvin-jamb⁽⁺⁾·on) „  “ ; (por relief¹·ig·i
          la senc·on) „  “ ; tiu·n akcent·on
          oni nom·as ritm¹·a, ĉar sen la ritm¹·o ĝi ne ekzist·us .

   [artikol-versi⁹·o: 1.51 2023/10/28 08:33:03 ]
     __________________________________________________________________