avar⭑·/·a

avar⭑·a

   1.
          Fetiĉ¹·ism·e {ŝpar⭑·em·a} , pasi⭑·e kolekt⭑·ant·a hav⭑·aĵ·ojn kaj⭑ domaĝ⭑·ant·a
          ĝi·n uz⭑·i.

          Rim.: Hom⭑·o avar⭑·a oft⭑·e est⭑·as {avid⭑·a} , sed⭑ iu·j est⭑·as avid⭑·aj
          (akir⭑·em·aj) kaj⭑ mal·avar⭑·aj.

   2.
          Egoism¹·e {ŝpar⭑·em·a} : li est⭑·as mal·ŝpar⭑·em·a pri⭑ si⭑·aj kapric⭑·oj, sed⭑
          tre⭑ avar⭑·a kiam⭑ tem⭑·as pri⭑ la⭑ publik⭑·a bon⭑·o.

   3.
          Tro⭑ ŝpar⭑·em·a pri⭑ io: avar⭑·a je⭑ help⭑·o, pri⭑ laŭd⭑·oj.

avar⭑·i

   (tr)

          Est⭑·i avar⭑·a pri⭑, ag⭑·i avar⭑·e pri⭑ io: patr⭑·oj avar⭑·as, infan⭑·oj
          mal·ŝpar⭑·as avar⭑·i al⭑ iu nutr⭑·aĵ·on, kares⭑·ojn; avar⭑·i la⭑ laŭd⭑·ojn,
          help⭑·on.

   {domaĝ⭑·i} , {ŝpar⭑·i} {avid⭑·i}

avar⭑·ul·o

          Hom⭑·o, kiu avar⭑·as: avar⭑·' covetous ‐ avar'ul' miser, covetous
          pers⁽⁺⁾·on ; mal·ŝpar⭑·ul·o ĝu⭑·as ne·long⭑·e, avar⭑·ul·o neniam⭑

mal·avar⭑·a

          Facil⭑·e don⭑·ant·a: pri⭑ hav⭑·o najbar⭑·a (de⭑ najbar⭑·o) oni est⭑·as mal·avar⭑·a
          mal·avar⭑·a je⭑ promes⭑·oj.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.33 2023/10/28 08:33:10 ]
     __________________________________________________________________