vidu ankaŭ la klarigojn
bedaŭr·/·i

bedaŭr·i

   (tr)

   1.
          Ĉagren·e sent·i la perd·on de iu  io: ĉu vi bedaŭr·as vi·an frat·on?
          ne vi, monstr·o, vi li·n mal·am·as ! mi bedaŭr·as, ke vi ne ricev·is
          la labor·on, kiu·n vi bezon·as ; kiu ne konfid·as, tiu ne bedaŭr·as .
          {mal·ĝoj·i} , {funebr·i}

   2.
          Est·i mal·kontent·a pro ia far·o  ne·far·o: mi tre bedaŭr·as, ke mi
          ne pov·as plen·um·i vi·an dezir·on ; la mal·jun·ul·o jam bedaŭr·as la
          tro·rapid·an paŝ·on ; kiam li vid·is la sen·viv·an frat·on […] li
          plor·is kaj bedaŭr·is: mi·a frat·o sav·is mi·n, kaj mi mort·ig·is li·n
          pro tio ; Mi bedaŭr·as, ke Mi far·is Saulon reĝ·o, ĉar li de·turn·is
          si·n de Mi ; la tajlor·o postul·is la promes·it·an rekompenc·on, sed
          la reĝ·o bedaŭr·is la promes·on . {pent·i} , {domaĝ·i}

   3.
          Montr·i kun·sent·on kun la mal·feliĉ·o iu; {kompat·i} : mi vi·n,
          mizer·ul·o, bedaŭr·as sincer·e ; sci·ant·e, per kia mal·facil·a manier·o
          oni akir·as en pli mal·fru·a ·o la neces·ajn sci·aĵ·ojn, li el la
          tut·a kor·o bedaŭr·is tiu·jn, kiu·j ir·as sur tiu voj·o ; almenaŭ mi
          vi·n pet·eg·as, bedaŭr·u mi·n iom pri la mal·bon·aj hor·oj, kiu·jn mi nun
          pas·ig·os ; mal·feliĉ·o, efektiv·e? nu, tiam ankaŭ mi iom bedaŭr·os
          tiu·n interes·an vidv-in·on ; vi est·as tromp·it·a, […] sklav·o de li·a
          vol·o, […] mi pov·as nur dir·i: mi vi·n bedaŭr·as !

bedaŭr·o

          Sent·o de tiu, kiu bedaŭr·as: li·a vizaĝ·o esprim·is kviet·an
          mal·ĝoj·on, bedaŭr·on ne al la mond·o, kiu·n li for·las·is, sed al la
          hom·oj, kiu·j rest·is ankoraŭ kondamn·it·aj al la ted·a sur·ter·a viv·o ;
          li aŭd·is apenaŭ kelk·e da vort·oj, esprim·ant·aj bedaŭr·on pri
          ne·ebl·ec·o de lern·ad·o, pri mank·o de temp·o ; ha! kruel·ul·o, sen ia
          bedaŭr·o ci pist·is mi·an kor·on ; se hieraŭ mi est·us mort·int·a en la
          glaci·ej·o, mi est·us las·int·a post mi nek bedaŭr·on, nek  memor·on
          ; ŝi hav·is neniu·n bedaŭr·on pro la ag·o de ŝi far·it·a ; bedaŭr·o kaj
          ĉagren·o ŝuld·on ne kovr·as .

bedaŭr·e

          Kun bedaŭr·o, bedaŭr·ant·e: est·as temp·o re·ven·i hejm·en, – jam? li
          demand·is bedaŭr·e ; [ŝi] iom bedaŭr·e pens·is pri la ne·kon·at·a
          river-bord·o kiu·n ŝi ĵus for·las·is ; la jun·a japan⁹·o bedaŭr·e
          konstat·is, ke la tro mult·aj eŭrop-de·ven·aj fak-termin·oj bar·as li·an
          kompren·on .

bedaŭr·ind·a

          Kiu merit·as, nask·as bedaŭr·on: oni permes·as al mi for·port·i por
          mi·a bedaŭr·ind·a mal·san·a patr·in·o kelk·ajn rest·aĵ·ojn da manĝ·aĵ·oj ;
          nu, tio est·as tre bedaŭr·ind·a afer·o […], ke li mort·is ; tiu
          bedaŭr·ind·a erar·o, kiu·n kaŭz·is ne mank·o de talent·o kaj de
          labor·em·ec·o, sed nur tro rapid·a publik·ig·o […] sen sufiĉ·e matur·a
          el·pro·vad³·o ; la sort·o de la hom·o sur la ter·o est·us efektiv·e tre
          bedaŭr·ind·a, se [ĉiu·j paŝ·oj est·us nur] de·pend·ant·aj de la ordon·oj
          de la vent·oj ; vi fantazi¹·as, mi·a kar·a, vi est·as bedaŭr·ind·a .

bedaŭr·ind·e

          Laŭ bedaŭr·ind·a manier·o, {domaĝ·e} : bedaŭr·ind·e mi·a patr·o mort·is,
          kiam nur du·on·o de li·a verk·o est·is el·don·it·a ; vi hav·os tre
          mal·bon·an fin·on, kiel ĉiu·j ali·aj, vi bedaŭr·ind·e tio·n vid·os ; la
          mal·jun·a vir·in·o bedaŭr·ind·e ne bon·e vid·is ; bedaŭr·ind·e mi en tiu
          mond·o plen·um·is nenio·n, kio pov·us ĉi tie mal·ferm·i al mi la en·ir·on
          .

   [artikol-versi⁹·o: 1.31 2023/11/06 06:30:10 ]
     __________________________________________________________________