vidu ankaŭ la klarigojn
bedaŭr⭑·/·i
bedaŭr⭑·i
(tr)
1.
Ĉagren⭑·e sent⭑·i la⭑ perd⭑·on de⭑ iu aŭ⭑ io: ĉu⭑ vi bedaŭr⭑·as vi⭑·an frat⭑·on?
ne⭑ vi, monstr⭑·o, vi li·n mal·am⭑·as ! mi bedaŭr⭑·as, ke⭑ vi ne⭑ ricev⭑·is
la⭑ labor⭑·on, kiu·n vi bezon⭑·as ; kiu ne⭑ konfid⭑·as, tiu ne⭑ bedaŭr⭑·as .
{mal·ĝoj⭑·i} , {funebr⭑·i}
2.
Est⭑·i mal·kontent⭑·a pro⭑ ia⭑ far⭑·o aŭ⭑ ne·far⭑·o: mi tre⭑ bedaŭr⭑·as, ke⭑ mi
ne⭑ pov⭑·as plen⭑·um·i vi⭑·an dezir⭑·on ; la⭑ mal·jun⭑·ul·o jam⭑ bedaŭr⭑·as la⭑
tro·rapid⭑·an paŝ⭑·on ; kiam⭑ li vid⭑·is la⭑ sen·viv⭑·an frat⭑·on […] li
plor⭑·is kaj⭑ bedaŭr⭑·is: mi⭑·a frat⭑·o sav⭑·is mi·n, kaj⭑ mi mort⭑·ig·is li·n
pro⭑ tio ; Mi bedaŭr⭑·as, ke⭑ Mi far⭑·is Saulon reĝ⭑·o, ĉar⭑ li de·turn⭑·is
si·n de⭑ Mi ; la⭑ tajlor⭑·o postul⭑·is la⭑ promes⭑·it·an rekompenc⭑·on, sed⭑
la⭑ reĝ⭑·o bedaŭr⭑·is la⭑ promes⭑·on . {pent⭑·i} , {domaĝ⭑·i}
3.
Montr⭑·i kun·sent⭑·on kun⭑ la⭑ mal·feliĉ⭑·o iu; {kompat⭑·i} : mi vi·n,
mizer⭑·ul·o, bedaŭr⭑·as sincer⭑·e ; sci⭑·ant·e, per⭑ kia mal·facil⭑·a manier⭑·o
oni akir⭑·as en⭑ pli⭑ mal·fru⭑·a aĝ⭑·o la⭑ neces⭑·ajn sci⭑·aĵ·ojn, li el⭑ la⭑
tut⭑·a kor⭑·o bedaŭr⭑·is tiu·jn, kiu·j ir⭑·as sur⭑ tiu voj⭑·o ; almenaŭ⭑ mi
vi·n pet⭑·eg·as, bedaŭr⭑·u mi·n iom⭑ pri⭑ la⭑ mal·bon⭑·aj hor⭑·oj, kiu·jn mi nun⭑
pas⭑·ig·os ; mal·feliĉ⭑·o, efektiv⭑·e? nu⭑, tiam⭑ ankaŭ⭑ mi iom⭑ bedaŭr⭑·os
tiu·n interes⭑·an vidv⭑-in⭑·on ; vi est⭑·as tromp⭑·it·a, […] sklav⭑·o de⭑ li⭑·a
vol⭑·o, […] mi pov⭑·as nur⭑ dir⭑·i: mi vi·n bedaŭr⭑·as !
bedaŭr⭑·o
Sent⭑·o de⭑ tiu, kiu bedaŭr⭑·as: li⭑·a vizaĝ⭑·o esprim⭑·is kviet⭑·an
mal·ĝoj⭑·on, bedaŭr⭑·on ne⭑ al⭑ la⭑ mond⭑·o, kiu·n li for·las⭑·is, sed⭑ al⭑ la⭑
hom⭑·oj, kiu·j rest⭑·is ankoraŭ⭑ kondamn⭑·it·aj al⭑ la⭑ ted⭑·a sur·ter⭑·a viv⭑·o ;
li aŭd⭑·is apenaŭ⭑ kelk⭑·e da⭑ vort⭑·oj, esprim⭑·ant·aj bedaŭr⭑·on pri⭑
ne·ebl⭑·ec·o de⭑ lern⭑·ad·o, pri⭑ mank⭑·o de⭑ temp⭑·o ; ha⭑! kruel⭑·ul·o, sen⭑ ia⭑
bedaŭr⭑·o ci pist⭑·is mi⭑·an kor⭑·on ; se⭑ hieraŭ⭑ mi est⭑·us mort⭑·int·a en⭑ la⭑
glaci⭑·ej·o, mi est⭑·us las⭑·int·a post⭑ mi nek⭑ bedaŭr⭑·on, nek⭑ eĉ⭑ memor⭑·on
; ŝi hav⭑·is neniu·n bedaŭr⭑·on pro⭑ la⭑ ag⭑·o de⭑ ŝi far⭑·it·a ; bedaŭr⭑·o kaj⭑
ĉagren⭑·o ŝuld⭑·on ne⭑ kovr⭑·as .
bedaŭr⭑·e
Kun⭑ bedaŭr⭑·o, bedaŭr⭑·ant·e: est⭑·as temp⭑·o re·ven⭑·i hejm⭑·en, – jam⭑? li
demand⭑·is bedaŭr⭑·e ; [ŝi] iom⭑ bedaŭr⭑·e pens⭑·is pri⭑ la⭑ ne·kon⭑·at·a
river⭑-bord⭑·o kiu·n ŝi ĵus⭑ for·las⭑·is ; la⭑ jun⭑·a japan⁹·o bedaŭr⭑·e
konstat⭑·is, ke⭑ la⭑ tro⭑ mult⭑·aj eŭrop⭑-de·ven⭑·aj fak⭑-termin⭑·oj bar⭑·as li⭑·an
kompren⭑·on .
bedaŭr⭑·ind·a
Kiu merit⭑·as, nask⭑·as bedaŭr⭑·on: oni permes⭑·as al⭑ mi for·port⭑·i por⭑
mi⭑·a bedaŭr⭑·ind·a mal·san⭑·a patr⭑·in·o kelk⭑·ajn rest⭑·aĵ·ojn da⭑ manĝ⭑·aĵ·oj ;
nu⭑, tio est⭑·as tre⭑ bedaŭr⭑·ind·a afer⭑·o […], ke⭑ li mort⭑·is ; tiu
bedaŭr⭑·ind·a erar⭑·o, kiu·n kaŭz⭑·is ne⭑ mank⭑·o de⭑ talent⭑·o kaj⭑ de⭑
labor⭑·em·ec·o, sed⭑ nur⭑ tro⭑ rapid⭑·a publik⭑·ig·o […] sen⭑ sufiĉ⭑·e matur⭑·a
el·pro·vad³·o ; la⭑ sort⭑·o de⭑ la⭑ hom⭑·o sur⭑ la⭑ ter⭑·o est⭑·us efektiv⭑·e tre⭑
bedaŭr⭑·ind·a, se⭑ [ĉiu·j paŝ⭑·oj est⭑·us nur⭑] de·pend⭑·ant·aj de⭑ la⭑ ordon⭑·oj
de⭑ la⭑ vent⭑·oj ; vi fantazi¹·as, mi⭑·a kar⭑·a, vi est⭑·as bedaŭr⭑·ind·a .
bedaŭr⭑·ind·e
Laŭ⭑ bedaŭr⭑·ind·a manier⭑·o, {domaĝ⭑·e} : bedaŭr⭑·ind·e mi⭑·a patr⭑·o mort⭑·is,
kiam⭑ nur⭑ du⭑·on·o de⭑ li⭑·a verk⭑·o est⭑·is el·don⭑·it·a ; vi hav⭑·os tre⭑
mal·bon⭑·an fin⭑·on, kiel⭑ ĉiu·j ali⭑·aj, vi bedaŭr⭑·ind·e tio·n vid⭑·os ; la⭑
mal·jun⭑·a vir⭑·in·o bedaŭr⭑·ind·e ne⭑ bon⭑·e vid⭑·is ; bedaŭr⭑·ind·e mi en⭑ tiu
mond⭑·o plen⭑·um·is nenio·n, kio pov⭑·us ĉi⭑ tie mal·ferm⭑·i al⭑ mi la⭑ en·ir⭑·on
.
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.31 2023/11/06 06:30:10 ]
__________________________________________________________________