ci

ci

   (pronom⭑·o)

          La⭑ al·parol⭑·at·o: ci skrib⭑·as .

        a)
                intim⭑·e, en⭑ sen·ceremoni¹·a ton⭑·o: ĉu⭑ ci am⭑·as mi·n? ; ek·am⭑·is la⭑
                kon⭑·at·o / kaj⭑ reciprok⭑·e ŝi / post⭑ pas⭑·o de⭑ monat⭑·o / ŝanĝ⭑·iĝ·is
                „Vi“ per⭑ „ci“ ; jes⭑! dir⭑·is la⭑ reĝ⭑·o, lund⭑·e ci ricev⭑·os ni⭑·an
                fi·lin⭑·on! ĉar⭑ nun⭑, kiel⭑ al⭑ est⭑·ont·a bo·fil⭑·o, li parol⭑·is al⭑ li
                ci ; est⭑·as Linŝardo, tiu brav⭑·a Linŝardo! kiel⭑ ci fart⭑·as,
                mal·jun⭑·ul·o ?

        b)
                kelk⭑+foj⭑·e parol⭑·ant·e al⭑ Di⭑·o: al⭑ Ci ni konfid⭑·u, Di⭑·o ni·n sav⭑·u
                !

   {vi}
   Rim. 1: Z. klar⭑·ig·is, ke⭑ „anstataŭ⭑ ‚ci‘ oni uz⭑·as ordinar⭑·e ‚vi‘“.
   Rim. 2: Tre⭑ mult⭑·aj Esperant⭑·ist·oj ne⭑ kompren⭑·as la⭑ pronom⭑·on „ci“. Tial⭑
   tiu·j, kiu·j prov⭑·as uz⭑·i „ci“ en⭑ inter·parol⭑·ad·o, renkont⭑·as mult⭑·ajn
   mal·facil⭑·aĵ·ojn. En⭑ normal¹·a Esperant⭑·o oni simpl⭑·e uz⭑·as ĉiam⭑ „vi“, ĉu⭑ oni
   parol⭑·as al⭑ unu⭑ person⭑·o, ĉu⭑ al⭑ plur⁴·aj, ĉu⭑ oni parol⭑·as al⭑ intim⭑·e kon⭑·at·a
   person⭑·o, ĉu⭑ al⭑ fremd⭑·ul·o, ĉu⭑ oni parol⭑·as al⭑ amik⭑·o, ĉu⭑ al⭑ mal·amik⭑·o. Tio
   funkci¹·as tre⭑ bon⭑·e. Je⭑ bezon⭑·o oni pov⭑·as pli·preciz⭑·ig·i per⭑: vi sinjor⭑·o, vi
   amik⭑·o, vi kar⭑·a, vi ĉiu·j, vi amik⭑·oj, vi kar⭑·aj, vi ambaŭ⭑ k.t.p.

ci⭑·a

          Posed⭑·at·a de⭑ ci, rilat⭑·a al⭑ ci (unu⭑+nombr⭑·e): en⭑ la⭑ vilaĝ⭑·o ĉiu·j
          nom⭑·is ci·n Ruf⁽⁺⁾·ul·in·o: ci⭑·aj lern⭑·ej·aj ge·kamarad⭑·oj, la⭑ kamp⭑·ul·oj, la⭑
          meti⭑·ist·oj... ; sen·dub⭑·e, tia est⭑·as ci⭑·a estim⭑·at·a edz⭑·in·o ; kio
          est⭑·as mal·agrabl⭑·a al⭑ ci, tio·n ne⭑ far⭑·u al⭑ ci⭑·a proksim⭑·ul·o .

   Rim.: „Ci“ kaj⭑ „ci⭑·a“ ekzist⭑·as nur⭑ teori⭑·e, kaj⭑ est⭑·as preskaŭ⭑ neniam⭑
   praktik⭑·e uz⭑·at·aj. […] Krom⭑·e „ci“ kaj⭑ „ci⭑·a“ est⭑·as menci³·it·aj en⭑ la⭑
   Universal⭑·a Vort⭑·ar·o de⭑ la⭑ Fundament⭑·o, sed⭑ en⭑ la⭑ Fundament⭑·a Gramatik⭑·o
   („la⭑ 16 regul⭑·oj“) aper⭑·as nek⭑ „ci“ nek⭑ „ci⭑·a“. Ankaŭ⭑ en⭑ la⭑ Unu⭑·a Libr⭑·o ili
   ne⭑ trov⭑·iĝ·as.

ci⭑·um·i

   (tr)

          Al·parol⭑·i intim⭑·e, ne·formal²·e per⭑ „ci“: en⭑ li⭑·a Esperant⭑·a medi³·o en⭑
          Ital⁸·uj·o, en⭑ la⭑ jar⭑·oj 40-aj⁽⁺⁾ kaj⭑ 50-aj⁽⁺⁾, Esperant⭑·ist·oj ci⭑·um·is aŭ⭑
          vi⭑·um·is laŭ⭑ la⭑ cirkonstanc⭑·oj, pli⭑-mal·pli⭑ kiel⭑ oni kutim⭑·e far⭑·as en⭑
          la⭑ ital⁸·a . {vi⭑·um·i}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.44 2023/10/31 13:37:03 ]
     __________________________________________________________________