vidu ankaŭ la klarigojn
de

   I.

de

          Prepozici·o montr·ant·a:

        1.
                Punkt·on en spac·o, kie komenc·iĝ·as mov·o, mal·proksim·iĝ·o,
                de·ir·o: vetur·i de Pariz·o ĝis Berlin·o; traf·i de Scil⁽⁺⁾·o al
                Ĥaribd⁽⁺⁾·o ; mi ven·as de la av·o, kaj mi ir·as nun al la onkl·o
                ; la vent·o for·blov·is de mi·a kap·o la ĉap·on ; puŝ·i io·n de
                si; la voj·o (ir·ant·a) de la mont·o  al 
                ; ili de·salt·is de la ĉeval·oj ; la vaz·o fal·is de la tabl·o.
                {de·lok·e de} , {dis~de^2} , {ek~de^2} , {el~de^1} ; {el} ,
                {for} ; Prepozici·aj kun·aĵ·oj: {de antaŭ} , {de mal·antaŭ} ,
                {de apud} , {de ĉe} , {de ĉirkaŭ} , {de inter} , {de post}
                , {de sub} , {de super} , {de sur} , {de trans} ; {al} ,
                {ĝis}

                Rim.: Ĉi tiu senc·o est·as uz·ebl·a kun determin²·at·o de ĉiu
                tip¹·o, se nur ĝi el·vok·as mov·on. Plej oft·e ĝi tamen aper·as
                kun verb·oj  ag·aj substantiv·oj.

        2.
                Metafor¹·an origin¹·on, de·ven·on: de la patr·o mi ricev·is
                libr·on, kaj de la frat·o mi ricev·is plum·on ; viŝ·i de si·a
                vizaĝ·o la ŝvit·on; [Mose⁽⁺⁾·o] trans·dir·is al la popol·o la
                vort·ojn de la Etern·ul·o ; la hebre·oj est·as Izrael-id·oj, ĉar
                ili de·ven·as de Izrael·o ; de·ven·i de nobel·a gent·o; la help·o
                ven·as de la Etern·ul·o ; boj·as hund·id·o, kiel ĝi aŭd·as de
                hund·oj ; de leg·ad·o sen atent·o ne riĉ·iĝ·as la prudent·o ;
                salut·u li·n de mi; de sem·o putr·a ven·as frukt·o ne nutr·a ; de
                kiu est·as tiu libr·o? (en la senc·o: kiu est·as ĝi·a aŭtor·o?);
                li hav·as flug·il·ojn, kiu·j est·as long·aj de la nub·oj ĝis la
                ter·o ; objekt·on mal·proksim·an, apart·an, mal·simil·an: for de
                l' okul·oj, for de la kor·o ; ne fal·as frukt·o mal·proksim·e de
                l' arb·o ; sav·u mi·n de mi·aj mal·amik·oj ; antaŭ·parol·o
                liber·ig·as de post·parol·o ; edz·iĝ·o najbar·a garanti·as de
                erar·o ; mi pov·us diferenc·ig·i la saĝ·ajn de la mal·saĝ·aj ;
                ili diferenc·as de ni nur per la kolor·o; apart·a de; dis·a
                de; distanc¹·a de; (mal)proksim·a de; najbar·aj de ; de·pend·a
                de; , imun⁴·a de ; liber·a de ; pur·a de ; sen·difekt·a de .
                {el~de^2} , {dis~de^3} , {de el} ; Prepozici·aĵ·oj baz¹·it·aj sur
                adverb·a kern·o: {ĉirkaŭ·e de} , {najbar·e de} , {profit·e de}
                , {proksim·e de} , {mal·proksim·e de} .

                Rim.: Ĉi tiu senc·o est·as uz·ebl·a kun determin²·at·o de ĉiu
                tip¹·o, se nur ĝi el·vok·as metafor¹·an mov·on,  ĝi·an rezult²·on:
                distanc¹·on. Plej oft·e ĝi tamen aper·as kun verb·oj, ag·aj
                substantiv·oj  adjektiv·oj. Kun ne-ag·aj substantiv·oj ( la
                trajn⁸·o de Berlin·o, Francisk⁽⁺⁾·o de Asiz⁽⁺⁾·o ) oni prefer·e uz·u
                _el_.

        3.
                Kaŭz·on: li pal·iĝ·is de tim·o kaj post·e li ruĝ·iĝ·is de hont·o ;
                de mal·grand·a kandel·o for·brul·is grand·a kastel·o ; de kant·ad·o
                sen·pag·a dolor·as la gorĝ·o ; ili mal·aper·is de subit·a terur·o
                ; trem·i de febr·o; lac·a de labor·ad·o , mal·san·a de am·o ,
                mal·sek·a de mirh·a fluid·aĵ·o , pez·a de or·o , rigid·a de
                mal·varm·o , ruĝ·a de sang·o . {pro} , {kaŭz·e de} .

                Rim.: Ĉi tiu senc·o est·as uz·ebl·a kun determin²·at·o de ĉiu
                tip¹·o, sed ĝi ĉef·e aper·as kun verb·oj kaj adjektiv·oj.

        4.
                Ag·ant·on: post pasiv¹·aj particip·oj la prepozici·odeĉiam
                montr·as nur la ag·ant·on; la surtut·o est·as aĉet·it·a de mi,
                sekv·e ĝi aparten·as al mi ; li est·u am·at·a de si·aj frat·oj ;
                per help·o de vort·ar·o hispan·a-german·a mi tamen kompren·is
                iom vi·an leter·on ; bat·o de patr·in·o ne long·e dolor·as ; la
                am·o de la ge·patr·oj al si·aj id·oj; dik·a branĉ·o romp·iĝ·is de
                la vent·o; ne mank·u en la dom·o de  pus·ul·o, nek
                lepr·ul·o [...], nek fal·ant·a de glav·o ; la ter·o est·as
                kovr·it·a de neĝ·o ; la tabl·o est·is kovr·at·a de la serv·ant·o
                per tapiŝ·o. {far·e de} , {far} , {flank·e de^2} ; {per} ;
                Prepozici·aĵ·oj baz¹·it·aj sur adverb·a kern·o: {far·e de} ,
                {mank·e de} , {okaz·e de} , {zorg·e de} .

                Rim.: Ĉi tiu senc·o est·as uz·ebl·a kun determin²·at·oj de plur⁴·aj
                tip¹·oj: pasiv¹·a  pasiv¹+senc·a verb·o, pasiv¹·a particip·o, ag·a
                substantiv·o, pasiv¹+senc·a de-verb·a adjektiv·o (ekz-e la
                deriv⁴·aĵ·oj per sufiks·oj _ebl_ kaj _ind_)  de-verb·a
                adverb·o. La ag·ant·on de aktiv·a verb·o kutim·e esprim·as la
                subjekt·o.

                Rim.: La sinonim¹·oj est·as util·aj ekz-e por verb·oj, kiu·j
                akcept·as lok·an komplement²·on: est·i ven·ig·at·a de iu lok·o far·e
                de iu,  por ag·aj substantiv·oj, kiam neces·as esprim·i
                ankaŭ la objekt·on: nutr·ad·o de infan·oj far·e de ili·a
                patr·in·o, recenz³·o de verk·o far iu. Oni ĉiam memor·u, ke
                _de_-komplement²·o post pasiv¹·a particip·o risk·as est·ig·i
                ambigu⁽⁺⁾·ec·on, se ĝi ne montr·as al la ag·ant·o, kaj oni tiam
                prefer·u alternativ²·ajn solv·ojn, kiel _dis~de_, _el_, _jam
                de_ k.s: Z. klar·ig·as, ke anstataŭ la fraz¹·o li·a propr·a
                poŝ-horloĝ·o est·is ŝtel·it·a de la hok·o [...] est·us pli bon·e
                dir·i _for de_ la hok·o, anstataŭ ŝi trov·iĝ·is ŝirm·at·a for de
                li·aj entrepren·oj mi konsil·us dir·i _kontraŭ_ li·aj
                entrepren·oj .

        5.
                Objekt·on: mi dank·is li·n por la tuj⁽⁺⁾·a plen·um·o de mi·a dezir·o
                (por la fakt¹·o, ke li tuj plen·um·is mi·an dezir·on) ; don·ad·o
                de almoz·oj neniam mal·riĉ·ig·as ; hak·ad·o de lign·o don·as
                lign·er·ojn ; mort·ig·o de hom·o est·as krim·o; prepar·o de la
                ven·ont·a kongres·o; en·konduk·o de Esperant·o en la program¹·ojn;
                sukces·a venk·ant·o de pord·oj mal·ferm·it·aj ; mult·aj est·as la
                el·pens·int·oj de lingv·oj inter·naci·aj. Prepozici·aĵ·oj baz¹·it·aj
                sur adverb·a kern·o: {escept·e de} .

                Rim.: Ĉi tiu senc·o est·as uz·ebl·a kun determin²·at·oj,
                el·vok·ant·aj trans·ir·an ag·on: ag·a substantiv·o, substantiv·a
                aktiv·a particip·o  de-verb·a adverb·o. Verb·oj, inkluziv²·e de
                ne·substantiv·aj particip·oj, kutim·e esprim·as la objekt·on per
                akuzativ·a komplement²·o.

                Rim.: Por evit·i ambigu⁽⁺⁾·ec·on oni oft·e pov·as anstataŭ·ig·i
                _de_^5 post ag·a substantiv·o per ali·a senc-konform·a
                prepozici·o: _al_, _pri_, _je_ k.a.,   per akuzativ·o:
                akcept·o al la kongres·an·oj; ekspluat²·ad·o al mal·super·aj
                klas·oj; indik³·o pri la ĝust·a voj·o; sufer·o je dors·a dolor·o;
                en·konduk·o unu neŭtral²·an lingv·on. Detal·an pri·skrib·on de tiu
                demand·o vd en .

        6.
                Punkt·on en temp·o, kie komenc·iĝ·as temp·a interval⁽⁺⁾·o: de nun
                la ŝuld·oj de mi·a fil·o ne est·os pag·at·aj de mi ; tio est·is
                la for·tul·oj, tre fam·aj de plej antikv·a temp·o ; vi·a
                serv·ant·o est·as di·o-tim·a de si·a jun·ec·o ; unu vir·o, lam·a de
                la patr·in·a ventr·o, est·is port·at·a ; de maten·o ĝis vesper·o ;
                de du jar·oj li mal·san·as; de etern·e . {de post^1} ,
                {ek~de^1} ; {de·temp·e de} , {jam de} , {de antaŭ} , {tuj de}
                , {de el} .

                Rim.: Ĉi tiu senc·o est·as uz·ebl·a kun plur⁴·aj tip¹·oj de
                determin²·at·oj, plej oft·e kun verb·oj  ag·aj substantiv·oj.

                Rim.: En la komenc·aj jar·oj de la lingv·o oni oft·e emfaz³·is
                la temp·an senc·on, uz·ant·e kombin·on de la prepozici·o kun
                temp·a adverb·o (jam, tuj)  temp·a prepozici·o (post).

        7.
                Posed·ant·on (vast·e kompren·at·an), hav·ant·on de la
                determin²·at·o: glas·o de vin·o est·as glas·o, en kiu antaŭ·e si·n
                trov·is vin·o,  kiu·n oni uz·as por vin·o; la dent·oj de leon·o
                (la dent·oj, kiu·jn posed·as leon·o) est·as akr·aj ; la man·o de
                Johan·o est·as pur·a ; la libr·o de Petr·o (la libr·o, kiu·n
                hav·as Petr·o); de kiu est·as tiu libr·o ? (en la senc·o: al
                kiu ĝi aparten·as?); la du+dek·a (tag·o) de Februar·o est·as la
                kvin×dek-unu·a tag·o de la jar·o ; tri est·as du·on·o de ses ;
                nev·o de pap·o facil·e far·iĝ·as kardinal²·o ; oft·e ĉap·o de
                kamp·ul·o kovr·as kap·on de saĝ·ul·o ; de kiu la kulp·o, por tiu
                la pun·o ; don·i al iu la bat·on de mort·o ; la ĉirkaŭ·aĵ·oj de
                la urb·o ; li est·as la fier·o de si·a patr·o; don·u al mi pec·on
                de tiu kuk·o; prez·o de pan·o, sukces·o de entrepren·o, util·ec·o
                de Esperant·o, konklud·o de la parol·ad·o. {da} ;
                Prepozici·aĵ·oj baz¹·it·aj sur adverb·a kern·o: {dekstr·e de} ,
                {mal·dekstr·e de} , {nord·e de} , {sud·e de} , {orient·e de} ,
                {okcident·e de} , {flank·e de} , {fund·e de} , {kadr·e de} ,
                {komenc·e de} , {laŭ·long·e de} , {intern·e de} .

                Rim.: Ĉi tiu senc·o est·as uz·ebl·a nur kun substantiv·a
                determin²·at·o,  kun de-substantiv·a adverb·o. La komplement²·o
                en·konduk·it·a de _de_ pov·as est·i en la substantiv·a grup·o de
                la determin²·at·o (suplement⁸·o)  pov·as konsist·ig·i
                prepozitivan predikativ⁽⁺⁾·on.

        8.
                Ec·on, kiu·n posed·as la determin²·at·o: li est·as de mez·a kresk·o
                ; de sam·a kolor·o, de sam·a valor·o ; ĉeval·o de blank·a
                kolor·o; de kiu kolor·o est·as tiu ĉeval·o?; pot·oj, plad·oj kaj
                kruĉ·oj de plej divers·a form·o kaj grand·o ; flor·oj de
                ne·kompar·ebl·a odor·o ; hom·o de grand·a talent·o; sak·oj de
                divers·aj grand·ec·oj; best·oj de sam·a spec·o; libr·oj de sam·a
                valor·o; afer·o de dub·a karakter·o.

                Rim.: Ĉi tiu senc·o est·as uz·ebl·a nur kun substantiv·a
                determin²·at·o,  kun de-substantiv·a adverb·o. La komplement²·o
                en·konduk·it·a de _de_ pov·as est·i en la substantiv·a grup·o de
                la determin²·at·o (suplement⁸·o)  pov·as konsist·ig·i
                prepozitivan predikativ⁽⁺⁾·on.

                Rim.: Kiam ebl·as, oni nun prefer·as uz·i sam+senc·an
                adjektiv·an kun·met·aĵ·on de la tip¹·o: blank+kolor·a,
                grand+talent·a, sam+spec·aj, sam+valor·aj...

        9.
                Rilat·on inter du substantiv·oj, el kiu·j la determin²·ant·o
                montr·as la konsist·on  la mezur·on de la determin²·at·o: en
                la daŭr·o de kelk·e da minut·oj mi aŭd·is du paf·ojn ; mon-sum·o
                de mil pund⁹·oj; alt·o de du×dek metr·oj; ni ir·u voj·on de tri
                tag·oj en la dezert·on ; li hav·is la ·on de ok×dek jar·oj ;
                vi far·is erar·on de tri frank·oj; ili port·is grand·eg·ajn
                buked·ojn de freŝ·aj flor·oj en la man·oj ; taĉment·o de
                soldat·oj ; amas·o da mon·o kaj titol·o de baron¹·o ; popol·a
                kutim·o hav·as valor·on de leĝ·o ; sub la mask·o de hom-am·o; la
                verk·o perd·us si·an ekster·ordinar·e neces·an karakter·on de
                dogm·a fundament·ec·o ; [ili ĝu·as] la honor·an nom·on deinstru·it·ul·oj“ .

                Rim.: La komplement²·o en·konduk·it·a de _de_ pov·as est·i en la
                substantiv·a grup·o de la determin²·at·o (suplement⁸·o)  pov·as
                konsist·ig·i prepozitivan predikativ⁽⁺⁾·on.

                Rim.: En plur⁴·aj el la ĉi-supr·aj ekzempl·oj oni pov·us sam·e
                bon·e uz·i prepozici·ojn _el_  _je_: mon-sum·o je mil pund⁹·oj,
                erar·o je tri frank·oj, buked·oj el freŝ·aj flor·oj, taĉment·o
                el soldat·oj ,  simpl·an apud·met·on: la titol·obaron¹·o“, la
                honor·a nom·oinstru·it·ul·oj“. Oni not·u, ke titol·o de baron¹·o
                est·as interpret¹·ebl·a ankaŭ perla titol·o, kiu·n hav·as
                baron¹·o“, do per _de_^7.
                {da} , {el} , {je} .

        10.
                Gramatik·an de·pend-ec·on kun mal·preciz·a senc·o: ŝton·o de
                fal+puŝ·iĝ·o (je kiu oni risk·as fal+puŝ·iĝ·i); don·i lecion·on de
                mor·oj (pri) ; profesor¹·o de botanik¹·o (= pri) ; glas·o plen·a
                de akv·o (= je); ĉiu·j en·ter·ig·it·oj est·as plen·aj de merit·oj ;
                la ter·o plen·iĝ·is de mal·just·aĵ·oj (per, far·e de) ; la kant·o
                de la bird·oj est·as agrabl·a (de^2, de^4, de^7) ; ne sat·iĝ·as
                la okul·o de vid·ad·o (de^3, de^4, pro, far·e de, per) ; ili
                ebri¹·iĝ·is, sed ne de vin·o ; est·i kontent·a de io (per, pro,
                kun). {je} .

                Rim.: Al ĉi tiusenc·oebl·as al·kalkul·i ekzempl·ojn, en
                kiu·j _de_ pov·as hav·i sam+temp·e plur⁴·ajn el ties pli preciz·aj
                senc·oj,  pren·as la lok·on de logik¹·e pli taŭg·a prepozici·o,
                eventual¹·e pro naci+lingv·a influ·o.

          Rim. 1: La prepozici·o _de_ origin¹·e hav·as kvar mal·sam·ajn
          signif·ojn: 1°) de·ven·an: vetur·i de Pariz·o al Berlin·o, de maten·o
          ĝis vesper·o, de la patr·o mi ricev·is libr·on, li pal·iĝ·is de tim·o,
          lac·a de labor·ad·o 2°) aparten·an: glas·o de vin·o, ĉeval·o de blank·a
          kolor·o, mon-sum·o de mil pund⁹·oj, la kongres·o de Lil⁽⁺⁾·o 3°) ag·ant·an:
          la murd⁴·o de la polic·an·o, kie la polic·an·o murd⁴·as iu·n 4°)
          objekt·an: la murd⁴·o de la polic·an·o, kie la polic·an·o est·as murd⁴·at·a
          de iu. Por la du last·aj kontraŭ·aj signif·oj, ekzist·as jen·aj
          Fundament·aj solv·oj: 3°) la murd⁴·o _ate de_ la polic·an·o 4°) la
          murd⁴·o _(ante) al_ la polic·an·o  la murd⁴·o _ante la_ polic·an·on

          Rim. 2: Pro la mult+senc·ec·o de _de_ est·as oft·e konsil·ind·e
          anstataŭ·ig·i ĝi·n, se ebl·e, per pli preciz·a prepozici·o (_en_,
          _el_, _pri_, _pro_, _super_, _kontraŭ_, _antaŭ_  ali·a): la
          kongres·o en  , la frukt·oj el la ĝarden·o, konklud·o el
          la lecion·o , la en·spez·oj el (: pro) la fest·o, akcept·i la
          honor+protekt¹·ec·on super la kongres·o, la problem¹·o pri la
          sen·arm·iĝ·o, don·i pruv·ojn pri si·a kuraĝ·o, la mod·o pri tio pas·is
          jam de long·e, la prepar·oj por la fest·o, ktp.

dis~de

        1.
                Prepozici·o indik³·ant·a apart·ig·on, dis·ig·on, mal·simil·on:
                kribr·il·o: Mult+tru·a  ret·a uj·o por apart·ig·i solid²·ajn er·ojn
                dis~de likv⁸·aĵ·o,  mal·subtil¹·ajn dis~de subtil¹·aj ; li opini·is
                grav·a tuj disting·i io·n dis~de ties mal·o . por far·i klar·an
                disting·on dis~de ĉio ali·a kaj por uz·ifoir·ism·opreciz·an
                termin·on, en la ĉi-sekv·a tekst·o mi nom·as ĝi·n .

        2.
                {De^1} : sufiĉ·is lev·i la kap·on dis~de la lamp·o al la ĉiel·o
                por kompren·i, ke la nokt·o pas·is kaj ne re·ven·os .

        3.
                {De^2} : mur·o dis·ig·is la mal·supr·an palac·an ĝarden-teras·on
                dis~de la urb·a plac·o ; la ekzekut·ist·o for·pren·is la spong·on
                dis~de la lanc¹·o ; [lek·i] kaviar·on dis~de la kuler·o .

ek~de

        1.
                {De^6} la komenc·o de, komenc·ant·e de^6: ĉar sci·is li ek~de
                maten·o, Ke li kun mult·aj gast·oj sid·os ĉe l’ festen·o ; ek~de
                2002 firma⁽⁺⁾·oj pov·os prepar·i patent·ajn dokument·ojn nur en la
                angl·a, franc·a  german·a . ek~de la nokt·a dis·iĝ·o dis~de vi·aj
                amik·oj ... ĝis la maten·a re·vid·iĝ·o kun ili . {de post;}
                {ĝis}

        2.
                Komenc·ant·e {de^1} iu lok·o: Ivan⁽⁺⁾·o klar·e imag·is ... libr·ojn,
                libr·ojn ek~de la farbit⁽⁺⁾·a plank·o ĝis la fum-nigr·a plafon·o .

        3.
                Komenc·ant·e de iu grad·o, stat·o  ali·a abstrakt¹·a punkt·o:
                ĉiu·j grad·oj de arme¹·o, ek~de vic-leŭtenant·o ĝis general·o ;
                [tiu substanc²·o serv·as por ĉio], ek~de naz-gut·oj kontraŭ
                mal·varm·um·o kaj bronkit²·o, ĝis stimul²-rimed·o ; fakt¹·e est·as
                laŭ·grad·a ŝanĝ·o de esprim-rimed·oj ek~de hazard²·aj ĝis super-
                kaj sub·sistem·aj, ĝis unu·iĝ·o de kelk·aj funkci¹·oj en unu
                rimed·o .

          {ek·e de}

el~de

        1.
                {De^1} : la et·a mus·et·o kaŝ·e~lir·is el~de la angul·o .

        2.
                {De^2} : la ter·aj afer·oj vid·at·aj el~de la mal·proksim·oj
                stel·aj ; la (katalun⁽⁺⁾·a) reĝ·o Ĵakvo la 1a konker⁴·is el~de
                islam⁽⁺⁾·an·oj unu·e Majork⁽⁺⁾·on kaj post·e Valenci⁽⁺⁾·on .

jam de

                {De^6} : jam de tre long·a temp·o la sekv·ant·aj tri verk·oj
                est·as rigard·at·aj kiel fundament·o de Esperant·o ; mi ne
                est·as vok·it·a ir·i al la reĝ·o jam de tri×dek tag·oj .

tuj de

                {Ek~de^1} : la pli·bon·ec·o de Esperant·o antaŭ  ...
                fal·as al ĉiu en la okul·ojn tuj de la unu·a rigard·o ; tuj de
                la komenc·aj jar·oj  ... ĉes·ig·is si·an
                apog·on, kiam  ne akcept·is la lingv·ajn modif³·ojn,
                per kiu·j li vol·is pli+german·ig·i Esperant·on ; [ŝi·aj okul·oj]
                tuj de la sojl·o renkont·is la vizaĝ·on de la libr·ist·o kaj
                kvazaŭ al·glu·iĝ·is al ĝi .

                Rim.: Ebl·as hezit³·i, ĉu _tuj de_ est·as apart·a termin·o, 
                nur hazard²·a kolizi⁴·o de adverb·o _tuj_ kaj prepozici·o _de_,
                ali+vort·e ĉu _tuj_ al·don·as ide·on de tuj⁽⁺⁾·ec·o al la ag·o, 
                serv·as ĉef·e por don·i temp·an signif·on al la prepozici·o _de_
                kun eventual¹·a nuanc·ojam en la komenc·o“. La ekzempl·o pri
                 est·as interes·a en tio, ke la eventual¹·a tuj⁽⁺⁾·ec·o
                ne koncern·as la verb·onĉes·ig·i“, sed verb·on de ne·esprim·it·a
                propozici²·o rezult²·ant·a el antaŭ·a fraz¹·o: tuj de la komenc·aj
                jar·oj [okaz·is mal·pac·iĝ·oj, ekz-e]  ĉes·ig·is
                si·an apog·on...

                Rim.: Al·don·e, kelk·aj ekzempl·oj ŝajn·as est·i interpret¹·ebl·aj
                ankaŭ per la lok·aj senc·oj de _tuj_ kaj _de_, sed tuj de la
                sojl·o ver+ŝajn·e signif·as tuj de kiam ŝi pas·is la sojl·on .

   II.
          Vort·er·o kun la senc·o de^1  de^2.

de·ig·i

          (tr)

                {De·met·i} , {apart·ig·i} , {dis·ig·i} : sur pint·o de la raket¹·o
                sid·as solid²+pel·aĵ·a sav-raket¹·o, kiu pov·as rapid·e de·ig·i kaj
                mal·proksim·ig·i la kosm⁸·o-kapsul·on en danĝer·o ; ekzist·as
                metod¹·oj, kiu·j ebl·ig·as unu  kelk·ajn pec·ojn de·ig·i de la
                seri·o [...] kaj pret·ig·i ili·n laŭ la individu¹·aj mezur·oj de
                cert·a klient¹·o .

de·iĝ·i

          (ntr)

                Apart·iĝ·i: sam+temp·e damp⁽⁺⁾·il·o de·iĝ·as de la kord·oj ; ĝi port·as
                la raket¹·on dum la 126-sekund·a brul-daŭr·o en alt·on de ĉ. 50
                km, en tiu alt·o, la unu·a ŝtup·o de·iĝ·as .

   III.

        1.
                Prefiks·o, uz·at·a kun la senc·oj de^1  de^2 en kun·met·aĵ·oj
                kun verb·a ĉef·element¹·o:

              a)
                      Pren·i, for·ig·i, mal·proksim·ig·i, apart·ig·i io·n:
                      {de·admon·i} , {de·bar·i} , {debat²·i} , {de·ĉerp·i} ,
                      {de·fraŭd⁽⁺⁾·i} , {de·frot·i} , {de·hak·i} , {de·ĵet·i} ,
                      {de·kalkul·i} , {de·klin·i} , {de·konsil·i} , {de·log·i} ,
                      {de·mord·i} , {de·pren·i} , {de·romp·i} , {de·rul·i} ,
                      {de·skrap·i} , {de·sku·i} , {de·ŝir·i} , {de·ŝov·i} ,
                      {de·tir·i} , {de·tond·i} , {de·tranĉ·i} , {de·turn·i} ,
                      {de·viŝ·i} ...

              b)
                      For·iĝ·i, mal·proksim·iĝ·i, apart·iĝ·i de io (oft·e kun
                      vertikal·a mov·o de~supr·e mal·supr·en): {de·fal·i} ,
                      {de·flu·i} , {de·flug·i} , {de·glit·i} , {de·gut·i} ,
                      {de·ir·i} , {de·kur·i} , {de·prem·i} , {de·puŝ·i} ,
                      {de·rul·iĝ·i} , {de·salt·i} , {de·solv·iĝ·i} , {de·ven·i} ...

              c)
                      Ag·i mal·proksim·e, apart·e de: {de·star·i} ...

              d)
                      Mal·proksim·ig·i, ten·i mal·proksim·e: {de·met·i} , {de·ten·i}
                      ...

        2.
                Prefiks·o, uz·at·a kun la senc·oj de^1, de^2  de^6 en
                kun·met·aĵ·oj kun substantiv·a ĉef·element¹·o: {de·bord·iĝ·i} ,
                {de·ĉeval·iĝ·i} , {de·flank·iĝ·i} , {de·kamel·iĝ·i} , {de·kutim·iĝ·i}
                , {de·lok·e de} , {de·mam·ig·i} , {de·nask·a} , {de·temp·e de} ,
                {de·tron·ig·i} , {de·voj·iĝ·i} ...

   [artikol-versi⁹·o: 1.160 2023/10/14 11:26:53 ]
     __________________________________________________________________