deklinaci⭑·/·i

deklinaci⭑·i

   (tr)

          El·dir⭑·i la⭑ {kaz⭑·ar·o} n de⭑ iu vort⭑·o: la⭑ numeral⁽⁺⁾·oj fundament⭑·aj ne⭑
          est⭑·as deklinaci⭑·at·aj ; pol⭑·aj numeral⁽⁺⁾·oj deklinaci⭑·iĝ·as .

   Rim.: Ne⭑ konfuz⭑·u kun⭑ {de·klin⭑·i} .

deklinaci⭑·o

          Tut⭑·o de⭑ la⭑ modif³·oj, kiu·jn en⭑ iu·j lingv⭑·oj ricev⭑·as substantiv⭑·o,
          pronom⭑·o aŭ⭑ adjektiv⭑·o laŭ⭑ si⭑·a {gramatik⭑·a} rol¹·o; {kaz⭑·ar·o} :
          Esperant⭑·o hav⭑·as du⭑+kaz⭑·an, kaj⭑ latin⁽⁺⁾·o ses⭑+kaz⭑·an deklinaci⭑·on; en⭑ la⭑
          lingv⭑·oj natur⭑·aj ekzist⭑·as la⭑ plej⭑ komplik¹·it·aj kaj⭑ konfuz⭑·it·aj
          deklinaci⭑·oj kaj⭑ {konjugaci⭑·o} j ; tiu·j enu⭑·ig·aj deklinaci⭑·oj kaj⭑
          konjugaci⭑·oj, super⭑ kiu·j sur⭑ la⭑ ter⭑·a glob⭑·o ĉiu+tag⭑·e osced⭑·as mil⭑·oj
          da⭑ infan⭑·oj .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.29 2023/10/14 11:26:53 ]
     __________________________________________________________________