vidu ankaŭ la klarigojn
dent·/·o

dent·o

   1.
          El·star·a {ost·et·o} , en la {buŝ·o} de hom·oj kaj best·oj, kiu serv·as
          por mord·i kaj maĉ·i la nutr·aĵ·on: la dent·oj de leon·o est·as akr·aj ;
          tie est·os la plor·ad·o kaj la grinc·ad·o de dent·oj ; kun·frap·i la
          dent·ojn ; montr·i la dent·ojn (minac·i); nuks·oj ven·is, kiam dent·oj
          el·fal·is ( {mal·fru·a} ) la dent·o de l' temp·o for·mord·is la
          piramid¹·ojn.

   2.
          El·star·a pint·o  tranĉ·aĵ·o ĉe la rand·o  la supr·aĵ·o de objekt·o:
          dent·o de komb·il·o, rad·o, seg·il·o, mur·o, rok³·o, mont·o, foli·o.

dent·a

   1.
          Rilat·a al dent·o: {dent·a konsonant·o} ; dent·a emajl·o.

   2.
          Dent+hav·a: dent·a rad·o.

dent·ar·o

          Tut·o de la {dent·oj} : li hav·as fals·an dent·ar·on.

dent·eg·o

          Long·a {dent·o} , kiu el·ir·as el la buŝ·o de tia·j best·oj, kia·j
          elefant·oj, apr·oj.

dent·ig·i, dent·i

   (tr)

          Dent·o-form·e tranĉ·i  aranĝ·i la rand·on de io: dent·it·a rad·o, mur·o,
          falbal·o, foli·o; la pint·oj de la mont·ar·o seg·il-dent·is la
          horizont¹·on. {breĉ²·et·i} , {feston¹·i}

dent·ing·o

          Kav·aĵ·et·o en la makzel·a ost·o, en·ten·ant·a la radik·on de dent·o.

dent·ist·o, dent+kurac·ist·o

          Kurac·ist·o de dent·oj: en la kamp·o de la dent-kurac·ad·o la dent·ist·o
          est·as la ĝeneral¹·a kurac·ist·o .

dent·a konsonant·o

          {Konsonant·o} artikulaci⁽⁺⁾·at·a ĉe la dent·oj:

        a)
                {lang·--dent·a konsonant·o}

        b)
                {lip·--dent·a konsonant·o}

          Rim.: Ambaŭ sub·senc·oj est·as egal·e logik¹·aj, sed en la efektiv·a
          uz·o mult·aj lingv·ist·oj kapric·e rezerv·as la termin·on al lang·--dent·a
          konsonant·o.

lang·--dent·a konsonant·o

          {Konsonant·o} artikulaci⁽⁺⁾·at·a per al·proksim·ig·o de la antaŭ·a part·o
          de la lang·o al la karn¹·o tuj mal·antaŭ la supr·aj dent·oj,  al la
          supr·aj dent·oj mem: la angl·a du+liter·aĵ·o _th_ sign·as la sen·voĉ·an
          lang·--dent·an konsonant·on [θ] en _thing_, kaj la voĉ·an lang·--dent·an
          konsonant·on [ð] en _this_; en Esperant·o la liter·oj _t, d, n_
          sign·as lang·--dent·ajn konsonant·ojn.

   Rim. 1: Real¹·e est·as grand·a vari³·ad·o pri la artikulaci⁽⁺⁾·a lok·o. En mult·aj
   lingv·oj la artikulaci⁽⁺⁾·o fakt¹·e okaz·as ĉe la gingiv⁽⁺⁾·a krest¹·o  ĉe la buŝ·aj
   {alveol⁽⁺⁾·oj} . En IFAsub·pont·omark·as artikulaci⁽⁺⁾·on strikt⁽⁺⁾·e dent·an (kiel
   en [s̪, t̪, n̪, l̪]); kaj du·obl·a sub·strek·o indik³·as artikulaci⁽⁺⁾·on
   alveol⁽⁺⁾·an (kiel en [s͇, t͇, n͇, l͇]). Tamen en Esperant·o tiu diferenc·o
   ne grav·as, la koncern·aj variant²·oj est·as alofon⁽⁺⁾·oj de la fonem⁽⁺⁾·oj,
   sign·at·aj per la koncern·aj liter·oj; tial oni kutim·as klas·i la fonem⁽⁺⁾·ojn
   /t/, /d/, /s/, /z/, /t͡s/ (c), /r/, /l/, /n/ kiel konsonant·ojn
   lang·--dent·ajn.
   Rim. 2: Ankaŭ la form·o de la lang·o-fin·o vari³·as. En iu·j lingv·oj oni
   kutim·as pint·ig·i la lang·on (oft·e tiel est·as en la angl·a), kaj tiam en la
   lingv·ist·a ĵargon¹·o oni parol·as priap⁽⁺⁾-eks·aj dental⁽⁺⁾·oj“; en ali·aj lingv·oj
   (la franc·a, la rus·a) la lang·o est·as plat·a, „lamen⁴·a“ — tiam la ĵargon¹·a
   termin·o est·aslamen⁴·a dental⁽⁺⁾·o“. En kelk·aj lingv·oj (ekz-e en la eŭsk¹⁰·a)
   tiu diferenc·o kontrast¹·ig·as fonem⁽⁺⁾·ojn, sed en Esperant·o ĝi est·as
   ignor²·at·a. Tial anstataŭ la tro specif⁹·aj epitet¹·ojap⁽⁺⁾-eks·a“, „lamen⁴·apor
   Esperant·o pli konven·as la pli ĝeneral¹·a organ¹-indik³·olang·a“:
   „_lang-_dent·a konsonant·o“.

blu~dent·o

          Mal·ferm·it·a norm²·o de mal·long+distanc¹·a konekt⁹·o sen·drat⁸·a: konekt⁹·i
          kap-aŭskult·il·ojn per blu~dent·o; ricev·i dosier⁽⁺⁾·ojn per blu~dent·o .

          Rim.: La nom·o de la teĥnologi⁽⁺⁾·o est·as omaĝ⁹·o al la mez+epok·a reĝ·o
          Har-ald²·o la Blu+dent·ul·o de Dan⁸-land·o (Harald Blåtand Gormsen).

kojn·o-dent·o, kojn·a dent·o

          Iu el la mez·aj, pint·aj {dent·oj} (inter tranĉ·aj kaj muel·aj), kiu·j
          ŝir·as nutr·aĵ·on. {kanin⁽⁺⁾·o}

lakt·o-dent·o

          Dent·o de infan·o, kiu ŝanĝ·iĝ·as en la 6a jar·o al daŭr·a dent·o, tio
          est·as al tiel~nom·at·a {saĝ·o-dent·o} .

muel-dent·o, muel·a dent·o

          Iu el la mal·antaŭ·aj, plat·aj {dent·oj} kiu·j dis·prem·as nutr·aĵ·on;
          {molar⁽⁺⁾·o} .

saĝ·o-dent·o

          Dent·o kiu el·kresk·as post {lakt·o-dent·o} , en iom matur·a, relativ²·e
          spert·o-plen·a ·o.

sen·dent·ul·o

          Ter-best·o sen dent·oj  kun mal·mut·aj dent·oj, an·o de ord·o de
          {mam·ul·oj} (): se oni konsider·as la du mam·ul·ajn ord·ojn kiu·j est·as
          plej mal·normal¹·aj je si·aj haŭt·aj kovr·aĵ·oj, tio est·as, Cetac⁽⁺⁾·oj
          (balen·oj) kaj Sen·dent·ul·oj (dazip⁽⁺⁾·oj, manis⁽⁺⁾·oj, ktp.) ... ĉi tiu·j
          est·as tiel sam·e la plej mal·normal¹·aj je si·aj dent·ar·oj .

          Rim.: La ord·o _sen·dent·ul·oj_ ne plu valid⁴·as. Pli·mult·o de ĝi·aj
          an·ojkrom manis⁽⁺⁾·o kaj orikteropoest·as nun klas·ig·it·a en la
          ord·o {krom·artik·ul·oj} .

tranĉ·o-dent·o, tranĉ·a dent·o

          Iu el la antaŭ·aj {dent·oj} , kiu·j dis·tranĉ·as nutr·aĵ·on; {inciziv⁽⁺⁾·o}
          .

tri-dent·o

          {Fork·o} kun tri dent·oj.

dent·o-pik·il·o, dent-pik·il·o

          Rigid·a split³·et·o por pur·ig·i inter la dent·oj.

dent·o-stang·o

          Stang·o pro·vizit·a je dent·oj^2, por kroĉ·i.

   [artikol-versi⁹·o: 1.150 2023/11/14 15:28:31 ]
     __________________________________________________________________