destin¹·/·i

destin¹·i

   (tr)

   1.
          {Decid⭑·i} , ke⭑ iu aŭ⭑ io ricev⭑·os io·n: tiu kaf⭑·o est⭑·is destin¹·at·a por⭑
          Beatric⁽⁺⁾·o ; la⭑ pan⭑·on ŝi destin¹·is por⭑ si, la⭑ lakt⭑·on kaj⭑ farun⭑·on
          por⭑ la⭑ infan⭑·o ; la⭑ estim⭑·ind·a estr⭑·ar·o destin¹·is al⭑ ili loĝ⭑·ej·on por⭑
          la⭑ temp⭑·o de⭑ la⭑ foir⭑·o ; donac⭑·oj destin¹·it·aj por⭑ li⭑·a sankt⭑·ec·o ; li
          mal·fru⭑·is la⭑ temp⭑-lim⭑·on, kiu est⭑·is destin¹·it·a al⭑ li ; manĝ⭑·u ĝi·n sur⭑
          sankt⭑·a lok⭑·o, ĉar⭑ ĝi est⭑·as vi⭑·a destin¹·it·aĵ·o […] el⭑ la⭑ fajr⭑-ofer⭑·oj
          de⭑ la⭑ Etern⭑·ul·o ; proksim⭑·a est⭑·as la⭑ tag⭑·o de⭑ ili⭑·a mal·feliĉ⭑·o, […]
          destin¹·it·a por⭑ ili ; li vid⭑·is, ke⭑ la⭑ reĝ⭑·o destin¹·is por⭑ li
          mal·bon⭑·an sort⭑·on ; Josu⁽⁺⁾·o destin¹·is al⭑ ili en⭑ tiu tag⭑·o, ke⭑ ili est⭑·u
          lign⭑·o-hak⭑·ist·oj kaj⭑ akv⭑·o-port⭑·ist·oj por⭑ la⭑ komun⭑·um·o ; al⭑ la⭑ id⭑·oj de⭑
           […], ĉar⭑ al⭑ ili destin¹·is la⭑ lot⭑·o, oni don⭑·is Ĥebron⁽⁺⁾·on ;
          tio est⭑·as la⭑ vir⭑·in·o, kiu·n la⭑ Etern⭑·ul·o destin¹·is por⭑ la⭑ fil⭑·o de⭑
          mi⭑·a sinjor⭑·o .

   2.
          Decid⭑·i pri⭑ la⭑ est⭑·ont·ec·o aŭ⭑ sort⭑·o de⭑ io aŭ⭑ iu: vi·n Mi destin¹·os
          por⭑ la⭑ glav⭑·o ; ĉiu·j […] est⭑·as destin¹·it·aj al⭑ la⭑ mort⭑·o ; li ĉiam⭑
          sci⭑·as antaŭ⭑·e, kiu·n cerv⭑·on destin¹·is la⭑ ĉiel⭑·o ; oni destin¹·is li·n,
          kiel⭑ fil⭑·on de⭑ general⭑·o, por⭑ la⭑ milit⭑·a serv⭑·ad·o .

        a)
                Decid⭑·i pri⭑ cirkonstanc⭑·o aplik³·ot·a al⭑ io: destin¹·i lok⭑·on por⭑
                ia⭑ objekt⭑·o; kiu destin¹·is direkt⭑·on por⭑ la⭑ flu⭑·o kaj⭑ voj⭑·on
                por⭑ la⭑ tondr⭑·a fulm⭑·o ? la⭑ princ⭑·o las⭑·is li·n du⭑ tag⭑·ojn atend⭑·i
                la⭑ respond⭑·on kaj⭑ destin¹·is la⭑ aŭdienc¹·on post⭑ nov⭑·aj du⭑ tag⭑·oj
                ; oni disput⭑·is, ĉu⭑ kun⭑ tiu ĉi⭑ part⭑·o […] destin¹·it·a por⭑
                hodiaŭ⭑, oni sukces⭑·os fin⭑·i .

        b)
                Decid⭑·i, kie·n ir⭑·os io: vagon⭑·ar·o destin¹·it·a por⭑ Vien⁽⁺⁾·o; la⭑
                Etern⭑·ul·o don⭑·is al⭑ [la⭑ glav⭑·o] ordon⭑·on kontraŭ⭑ Aŝkelon kaj⭑
                kontraŭ⭑ la⭑ bord⭑·o de⭑ la⭑ mar⭑·o: tie·n Li destin¹·is ĝi·n .

          Rim.: Tiu·n ĉi⭑ senc⭑·on ebl⭑·as konsider⭑·i, kiel⭑ metafor¹·on de⭑ la⭑ unu⭑·a:
          la⭑ glav⭑·o ricev⭑·os vi·n, la⭑ mort⭑·o ricev⭑·os ĉiu·n hom⭑·on, k.t.p. Ankaŭ⭑
          la⭑ unu⭑·a senc⭑·o tre⭑ oft⭑·e est⭑·as uz⭑·at·a por⭑ parol⭑·i pri⭑ ies⭑ sort⭑·o, sed⭑
          la⭑ fraz¹-konstru⭑·o est⭑·as ali⭑·a.

   3.
          (sam⭑·aj senc⭑·oj, sed⭑ kun⭑ elips¹·o de⭑ komplement²·o) tiel⭑ destin¹·is la⭑
          sort⭑·o ; la⭑ sort⭑·o destin¹·is, ke⭑ mi viv⭑·u; vi⭑·a Di⭑·o destin¹·is vi⭑·an
          fort⭑·on ; antaŭ⭑ ol⭑ ven⭑·is la⭑ destin¹·it·a temp⭑·o,  lev⭑·iĝ·is kaj⭑
          ir⭑·is kun⭑ si⭑·aj vir⭑·oj kaj⭑ mort⭑·ig·is el⭑ la⭑ Filiŝt¹⁰·oj du⭑×cent⭑ vir⭑·ojn .

   4.
          Elekt⭑·i por⭑ apart⭑·a rol¹·o: Josu⁽⁺⁾·o al·vok⭑·is la⭑ dek⭑ du⭑ vir⭑·ojn, kiu·jn li
          destin¹·is el⭑ la⭑ Izrael⭑-id⭑·oj .

   {asign⭑·i} , {dediĉ⭑·i} , {difin⭑·i} , {dispon⭑·i} , {fiks¹·i}
   Rim.: Tiu ĉi⭑ verb⭑·o oft⭑·e implic⁽⁺⁾·as la⭑ nuanc⭑·on, ke⭑ la⭑ decid⭑·ant·o aŭ⭑
   elekt⭑·ant·o est⭑·as ia⭑ super·hom⭑·a potenc⭑·o.

destin¹·o

          Io destin¹·it·a; super·hom⭑·a potenc⭑·o, kiu decid⭑·as pri⭑ ies⭑ {sort⭑·o} ;
          antaŭ·difin⭑·it·a sort⭑·o, cel⭑·o, uz⭑·o: montr⭑·ant·e apart⭑·e la⭑ pez⭑·on […] de⭑
          ĉiu kandelabr³·o kaj⭑ de⭑ ĝi⭑·aj lucern²·oj, laŭ⭑ la⭑ destin¹·o de⭑ ĉiu
          kandelabr³·o ; apenaŭ⭑ ni komenc⭑·is marŝ⭑·i per⭑ ni⭑·aj propr⭑·aj infan⭑·aj
          pied⭑·oj, ni jam⭑ aŭd⭑·as, ke⭑ destin¹·o est⭑·os am⭑·i iu·n el⭑ la⭑ sinjor⭑·oj de⭑
          la⭑ kre⭑·it·aĵ·ar·o ; vi merit⭑·as tre⭑ cert⭑·e tut⭑·e ali⭑·an destin¹·on ; ili
          ne⭑ al·ven⭑·is en⭑ si⭑·a lok⭑·o de⭑ destin¹·o ( {cel⭑·o} ), fort⭑·aj vent⭑·eg·oj
          furioz⭑·is en⭑ la⭑ last⭑·aj semajn⭑·oj ; tio ĉi⭑ est⭑·as la⭑ fin⭑·o de⭑ la⭑
          kant⭑·o (viv⭑·o) — la⭑ kot⭑·a rond⭑·o de⭑ la⭑ hom⭑·a destin¹·o ; se⭑ vi⭑·a destin¹·o
          est⭑·as dron⭑·i en⭑ akv⭑·o, vi pov⭑·as trankvil⭑·e met⭑·i vi⭑·an kol⭑·on sur⭑ la⭑
          rel⭑·ojn ; li al·kutim⭑·iĝ·is al⭑ si⭑·a sort⭑·o, fleg⭑·is la⭑ ter⭑·on, kaj⭑ las⭑·is
          ĉio·n ceter⭑·an al⭑ la⭑ destin¹·o ; [vi] for·las⭑·is la⭑ Etern⭑·ul·on […] kaj⭑
          far⭑·as verŝ⭑·on por⭑ la⭑ Destin¹·o (ia⭑ di⭑·aĵ·o) . {al·vok⭑·iĝ·o} , {fatal¹·o}

antaŭ·destin¹·ism·o

          {Doktrin¹·o} de⭑ iu·j skol³·oj de⭑ la⭑ okcident⭑·a krist⭑·an·ism·o (precip⭑·e de⭑
          origin¹·a {kalvin⭑·ism·o} ), laŭ⭑ kiu sav⭑·on aŭ⭑ pere⭑·on de⭑ ĉiu hom⭑·o Di⭑·o
          fatal¹·e fiks¹·as antaŭ⭑ li⭑·a nask⭑·iĝ·o: la⭑ kalvin⭑·ism·a […]
          antaŭ·destin¹·ism·o, [pov⭑·as] al·konduk⭑·i al⭑ ia⭑ {fatal¹·ism·o} .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.28 2023/11/04 13:16:27 ]
     __________________________________________________________________