vidu ankaŭ la klarigojn
diboĉ·/·i

diboĉ·i

   (ntr)

          Mal·moder·e manĝ·i, trink·i, seks·um·i: iu·j diboĉ·as, kart+lud·aĉ·as 
          preĝ·as al di·o kaj tiel pas·ig·as si·an liber·an temp·on ; la vic·--reĝ·o
          [...] lud·is la rol¹·on de diboĉ·ant·a jun·ul·o ; la vent·o diboĉ·is
          (furioz·is, sen·brid·iĝ·is) sur la kamp·oj. {orgi²·o} .

diboĉ·o

          Kondut·o de diboĉ·ant·o: tie bru·is rid·ad·o kaj boj·ad·o de hund·oj, tie
          reg·is diboĉ·ad·o kaj drink·ad·o ; la tag·oj pas·ad·is por ili en
          sen·hont·aj diboĉ·oj por la honor·o de la di-in·o  .

diboĉ·a

          Karakteriz¹·at·a per diboĉ·o: ni·a princ·o, kvankam viv·eg·a kaj iom
          diboĉ·a, kiel ordinar·e la jun·ul·oj, sci·as tamen respekt·i la
          konsil·ojn de l' saĝ·ul·oj ; kiom da vir·in·oj la direktor¹·o konsci·e
           ne·konsci·e infekt·is dum si·a diboĉ·a viv·o ; mal·pi·ul·oj [ŝanĝ·is]
          la grac⁽⁺⁾·on de ni·a Di·o en diboĉ·ec·on .

diboĉ·aĵ·o

          Tro·a manĝ·a  seks·a ĝu·ad·o: li·a fianĉ·iĝ·o ten·as li·n mal·proksim·e de
          ĉiu·j diboĉ·aĵ·oj . {orgi²·o}

diboĉ·ul·o

          Tiu, kiu ordinar·e diboĉ·as:  sent·is, ke li est·as mal·super·a
          je rapid~sprit·ec·o apud tiu sen·zorg·a diboĉ·ul·o .

diboĉ·ig·i

   (tr)

          Far·i, ke iu diboĉ·u.

for·diboĉ·i, tra·diboĉ·i

   (tr)

          Perd·i per diboĉ·o: [ĉ]io·n ĉi tiel facil·e for·diboĉ·i ĉe gaj·a
          festen·o ; ia+foj·e li tra·diboĉ·as ĉio·n, ĝis la last·a ĉemiz·o, tiel
          ke sur li rest·as nur surtut·et·o ; do trezor·o mi·a flu·os en […]
          tru-plen·ajn poŝ·ojn // […] Li for·diboĉ·os // Sed laŭ kiu rajt·o ?
          {el·poŝ·ig·i^2} , {el·spez·i} , {mal·ŝpar·i}

diboĉ·ej·o

          Lok·o, kie oni pov·as diboĉ·i {bordel¹·o} , {drink·ej·o}

   [artikol-versi⁹·o: 1.26 2023/11/04 14:29:01 ]
     __________________________________________________________________