dikt⭑·/·i

dikt⭑·i

   (tr)

   1.
          Laŭt⭑·e parol⭑·i vort⭑·ojn, skrib⭑·ot·ajn de⭑ iu ali⭑·a: dikt⭑·i vers⭑·ojn;
          Baruĥ en·skrib⭑·is en⭑ libr⭑·on-rul⭑·aĵ·on sub⭑ dikt⭑·ad·o de⭑ Jeremia ĉiu·jn
          vort⭑·ojn de⭑ la⭑ Etern⭑·ul·o .

   2.
          Ordon⭑·e al·trud⭑·i: ili pretend⭑·is dikt⭑·i leĝ⭑·ojn al⭑ la⭑ tut⭑·a
          esperant⭑·ist·ar·o; tial⭑ la⭑ trust²·o pov⭑·as dikt⭑·i la⭑ prez⭑·ojn.

   3.
          Montr⭑·i io·n kiel⭑ neces⭑·an: la⭑ sin⁸-gard⭑·o dikt⭑·is al⭑ ni tiu·n kondut⭑·on;
          far⭑·u, kio·n dikt⭑·as al⭑ vi la⭑ kor⭑·o; la⭑ human¹·ec·o dikt⭑·is al⭑ mi mi⭑·an
          dev⭑·on; regul⭑·oj kaj⭑ lim⭑·oj dikt⭑·at·aj de⭑ la⭑ cirkonstanc⭑·oj; en⭑ ĉiu·j
          pri·moral¹·aj demand⭑·oj ..., ĉiam⭑ plaĉ⭑·is al⭑ mi solv⭑·i ili·n per⭑ la⭑
          dikt⭑·ad·o far⭑·e de⭑ mi⭑·a konscienc⭑·o .

dikt⭑·aĵ·o

   1.
          Task¹·o dikt⭑·it·a ^1: li far⭑·is dek⭑ erar⭑·ojn en⭑ la⭑ dikt⭑·aĵ·o.

   2.
          Ordon⭑·o dikt⭑·it·a ^2: mi ne⭑ pret⭑·as sub·met⭑·iĝ·i al⭑ li⭑·aj dikt⭑·aĵ·oj.

   3.
          Traktat¹·o, al·trud⭑·it·a per⭑ la⭑ fort⭑·o de⭑ la⭑ arm⭑·il·oj.

          Rim.: Ne⭑ tem⭑·as pri⭑ absolut⭑·a noci⁽⁺⁾·o. Ja⭑ pac⭑-traktat¹·oj est⭑·as oft⭑·e
          „al·trud⭑·it·aj per⭑ la⭑ fort⭑·o de⭑ la⭑ arm⭑·il·oj“ kaj⭑ kio·n la⭑ venk⭑·int·o
          pov⭑·as konsider⭑·i normal¹·a traktat¹·o, la⭑ venk⭑·it·o pov⭑·as konsider⭑·i
          abomen⭑·a dikt⭑·aĵ·o. La⭑ uz⭑·o de⭑ tiu vort⭑·o est⭑·u prudent⭑·a.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.25 2023/11/04 14:29:02 ]
     __________________________________________________________________