vidu ankaŭ la klarigojn
disput·/·i

disput·i

   (ntr)

          Prezent·i parti·on, opini·on en disput·o^1: kiam  vid·is, ke
          ŝi firm·e decid·is ir·i kun ŝi, tiam ŝi ĉes·is disput·i kun ŝi ; pri
          la profund·ec·o de ni·aj propr·aj sent·oj ni ne vol·as disput·i ; vi
          bon·e dorm·is, dum mi sid·is kaj disput·is kun ni·a mal·jun·a amik·o, ĉu
          tio est·is histori·o, ĉu fabel·o ; la jun·aj knab·in·oj pasi·e disput·as
          pri la libr·o de  ; pri tiu demand·o ankoraŭ disput·as
          teori·ist·oj kaj filozof¹·oj ; kial vi vol·as disput·i kun mi ?
          {debat²·i} , {polemik¹·i} , {diskut¹·i} {kverel⁴·i} , {konflikt²·i}

          Rim. 1: PV kaj la PIV-oj trud·as al tiu verb·o senc·on proksim·an alkverel⁴·i“. Kvankam vulgar¹·ul·oj iam disput·as tre akr·e kaj
          kverel⁴·em·e, tio ne est·as nepr·a trajt·o de la verb·o mem; la
          ekzempl·oj el divers·aj aŭtor·oj, mal·nov·aj kaj modern¹·aj, pruv·as la
          ebl·on disput·i amik·e, afabl·e kaj respekt·e.

          Rim. 2: Oni _disput·as_ por konsider·i iu·n tem·on de ĉiu ajn
          flank·o, t.e. oni cel·as fin {diskut¹·i} la tem·on, problem¹·on ktp,
          kaj laŭ+ebl·e fin-decid·i la koncern·an demand·on. Do _diskut¹·i_,
          _debat²·i_, _kverel⁴·i_ pri·skrib·as laŭ·grad·e la manier·ojn, la
          emoci³·ec·on, en kiu oni konduk·as disput·on.

disput·o

   1.
          Vort·a konkur·o (buŝ·a  skrib·a), en kiu ĉiu el la part·o-pren·ant·aj
          parti·oj defend·as si·ajn {tez·ojn} (regul·e prezent·it·ajn),
          argument·as pri ili·a prav·o kaj kontest⁸·as la tez·ojn de la
          kontraŭ·ul·oj: pri tio mi hav·is kun la reĝ·o de elf²·oj plen+form·an
          disput·on ; subtil¹·aj sofist¹·aj disput·oj kies cel·o est·as nur ili·a
          propr·a glor·o dum disput·ad·o, ĉu en tribunal¹·o ĉu en privat·a viv·o ;
          la Lepsik⁽⁺⁾·a disput·o est·is grav·a event⁸·o en la histori·o de
          Reformaci¹·o; la organiz¹·aĵ·o „  “ la
          22-an de Juni·o 2007 aranĝ·is publik·an disput·on pri eŭrop·a
          lingv·o-politik¹·o .

   2.
          Reciprok·a pretend·ad·o je iu rajt·o, posed·aĵ·o ktp: post kre·o de la
          nov·a federaci¹·a ŝtat·o, disput·oj pri la ampleks·o de tiu·j apart·aj
          pov·oj solv·iĝ·as pli oft·e far·e de juĝ·ist·oj ol far·e de politik¹·ist·oj
          ; la lot·o ĉes·ig·as disput·ojn kaj decid·as inter potenc·ul·oj ;
          pas·ant·o, kiu si·n miks·as en mal·propr·an disput·on ; pacienc·ul·o
          kviet·ig·as disput·on .

disput·em·a

   1.
          Kiu oft·e kaj volont·e disput·as, polemik¹·as: mild²+anim·a, ne
          disput·em·a ; ĝi est·as la rezult²·o de surpriz·eg·a nombr·o da
          eksperiment¹·oj […] far·e de la tre bon·a observ·ant·o kaj tre
          disput·em·a atest·ant·o 

   2.
          {Kverel⁴·em·a} : vi neniam est·is koler·a kaj disput·em·a .

ne·dis·put·ebl·a

          Kiu ne permes·as disput·ojn pri si·aj decid·oj; {ne·kontest⁸·ebl·a} :
          aŭtoritat·a kaj ne·dis·put·ebl·a instituci·o decid·os ; ĉiu hom·o hav·as
          plen·an, natur·an kaj ne·dis·put·ebl·an rajt·on, parol·i kia·n lingv·on 
          dialekt¹·on li vol·as ;

          Rim.: Tiu vort·o est·as mis·gramatik·a, ĉar en Esperant·o disput·i ne
          est·as verb·o transitiv²·a, kaj la sufiks·o „  “ hav·as senc·on
          pasiv¹·an. La cel·at·an senc·on transitiv²·an esprim·as la verb·ojkontest⁸·ikajpri·disput·i“. (Do ĝust·e dev·us est·ine·pri·disput·ebl·a“.)

pri·disput·i

   (tr)

          {Kontest⁸·i} : okup·ant·a ŝtat·o ne rajt·as esenc·e ŝanĝ·i la stat·on de
          fremd·a  pri·disput·at·a teritori²·o kaj ne rajt·as tie loĝ·ig·i si·ajn
          civil¹·ul·ojn ; ĉef·ministr¹·o  propon·is ne 98 % sed 90 %
          el la pri·disput·at·aj teritori²·oj al la palestin⁽⁺⁾·an·oj [sen] la plej
          fekund⁽⁺⁾·aj ter·oj kaj la plej akv·o-riĉ·a grund⁴·o ; la don·it·aĵ·oj est·as
          […] pri·disput·ebl·aj .

   [artikol-versi⁹·o: 1.39 2023/11/04 14:29:02 ]
     __________________________________________________________________