dorlot⭑·/·i

dorlot⭑·i

   (tr)

   1.
          Am⭑·em·e kaj⭑ kares⭑·e {trakt⭑·i} , tro⭑ indulg⭑·ant·e dezir⭑·ojn aŭ⭑
          kapric⭑·ojn: patr⭑·in·oj [per⭑ kis⭑·oj] dorlot⭑·as si⭑·ajn infan⭑·ojn ; vir⭑·in·o
          […] dorlot⭑·it·a, kiu neniam⭑ star⭑·ig·is si⭑·an pied⭑·on sur⭑ la⭑ ter⭑·o pro⭑
          dorlot⭑·it·ec·o kaj⭑ delikat⭑·ec·o ; li regal⭑·as si·n per⭑ dolĉ⭑·aj bon⭑·eg·aj
          vin⭑·oj kaj⭑ dorlot⭑·as si⭑·ajn kaduk⭑·ajn membr⭑·ojn en⭑ kusen⭑·oj el⭑ lanug⭑·o
          ; la⭑ jun⭑·an  , jam⭑ el·star⭑·an pian¹·ist·on kaj⭑ komenc⭑·ant·an
          kompon¹·ist·on, dorlot⭑·is la⭑ dam⭑·oj de⭑ la⭑ pariz⭑·aj salon⭑·oj ; mi ne⭑
          est⭑·is dorlot⭑·it·a de⭑ l'⭑ viv⭑·o ; kiu vol⭑·as pan⭑·on, ne⭑ dorlot⭑·u la⭑
          man⭑·on (ne⭑ ŝpar⭑·u pen⭑·on) . {mal·hard⭑·i} , {kaĵol⁽⁺⁾·i} , {kares⭑·i^2} ,
          {regal⭑·i^2} , {sibarit⁽⁺⁾·o}

   2.
          Tro⭑ favor⭑·i, tro⭑ {komplez⭑·i} :

        a)
                Tro⭑ indulg⭑·e permes⭑·ad·i mal·bon⭑·aĵ·on ĉe⭑ iu: dorlot⭑·i la⭑
                fier⭑·ec·on, la⭑ mani¹·ojn de⭑ iu; dorlot⭑·i serpent⭑·on sur⭑ si⭑·a
                brust⭑·o ; la⭑ ali⭑·aj reg⭑·ist·ar·oj en⭑ EU simil⭑·e sen·honest⭑·e
                ag⭑·ad·as, daŭr⭑·e dorlot⭑·ant·e mal·bon⭑+kondut⭑·an membr⭑·on .

        b)
                Daŭr⭑·ig·i en⭑ si io·n re·vat⭑·an tro·vant⭑·e el⭑ ĝi plezur⭑·on: mi
                dorlot⭑·as la⭑ kviet⭑·an esper⭑·on, ke⭑ […] mi ne⭑ dev⭑·as rep⁽⁺⁾+ond⭑·ec·i
                ; nur⭑ fantazi¹·ul·oj pov⭑·as dorlot⭑·i tiu·n ĥimer⭑·on; unu⭑ el⭑ mi⭑·aj
                plej⭑ dorlot⭑·at·aj tez⭑·oj est⭑·as prav⭑·a: „ĉio pov⭑·as iĝ⭑·i nur⭑
                ankoraŭ⭑ pli⭑ bon⭑·a“ . {gard⭑·i^2.b}

        c)
                Super·ŝut⭑·i per⭑ favor⭑·oj: kiom⭑ tiu·j kamp⭑·ar·an·aj fabrik⭑·ist·oj
                las⭑·as perd⭑·iĝ·i sur·kamp⭑·e en⭑ ni⭑·a frukt⭑·e dorlot⭑·at·a region⭑·o ;
                oni dorlot⭑·as la⭑ bonsaj⁽⁺⁾·on per⭑ ĉiu+tag⭑·a ŝpruc⭑·ad·o, taŭg⭑·a
                sterk⭑·o, kontrol⭑·o de⭑ la⭑ temperatur¹·o ; ekster⭑·a ŝtup⭑·ar·o ja⭑
                dev⭑·as est⭑·i fortik⭑·a sen⭑ apart⭑·a dorlot⭑·ad·o . {fleg⭑·i} ,
                {pri·zorg⭑·i}

          {nutr⭑·i^2} .

dorlot⭑·a

          Tia, ke⭑ ĝi dorlot⭑·as: [post⭑ tio] ŝi ĉiam⭑ est⭑·is en⭑ bon⭑·a humor⭑·o, al⭑
          Ejnar ŝi est⭑·is eĉ⭑ dorlot⭑·a ; per⭑ dorlot⭑·aj vort⭑·oj kaj⭑ kares⭑·oj [mi]
          ating⭑·is, ke⭑ unu⭑ hund⭑·o si·n kuŝ⭑·ig·is sur⭑ mi·n kaj⭑ la⭑ ali⭑·aj si·n lok⭑·is
          ĉirkaŭ⭑ mi ; ĉe⭑ ili ne⭑ ekzist⭑·as ofend⭑·a aŭ⭑ dorlot⭑·a intenc⭑·o ; la⭑
          voĉ⭑·o de⭑ la⭑ orator¹·o dev⭑·as est⭑·i jen⭑ sonor⭑·e plen⭑·a, jen⭑ hak⭑·il·e
          tranĉ⭑·a, jen⭑ velur⭑·e mol⭑·a, jen⭑ infan⭑·ec·e dorlot⭑·a .

dorlot⭑·o

          Kares⭑·o, am⭑·em·a pri·zorg⭑·o: sur⭑ la⭑ brust⭑·o anĝel⭑·a li⭑·a kap⭑·o mal·bel⭑·a /
          en⭑ dorlot⭑·o de⭑ nun⭑ ripoz⭑·ad·os ; tiam⭑ mi kompren⭑·is, kial⭑ mi trov⭑·is
          ĉarm⭑·aj ŝi⭑·ajn dorlot⭑·ojn, kial⭑ ŝi⭑·aj kis⭑·oj est⭑·is dolĉ⭑·aj .
          {dorlot⭑-best⭑·o}

dorlot⭑·iĝ·i

   (ntr)

          Ricev⭑·i dorlot⭑·ojn, intim⭑·ajn plezur⭑·ojn: li ek⭑~de⭑ infan⭑·ec·o kutim⭑·iĝ·is
          al⭑ dorlot⭑·iĝ·ad·o; vi ĉio·n permes⭑·as al⭑ li, kaj⭑ do⭑ li dorlot⭑·iĝ·is .

el·dorlot⭑·i, tro⭑~dorlot⭑·i

   (tr)

          Eksces²·e dorlot⭑·i: oni dev⭑·is plen⭑·um·i ŝi⭑·an vol⭑·on, ĉar⭑ ŝi est⭑·is tre⭑
          el·dorlot⭑·it·a kaj⭑ tre⭑ obstin⭑·a ; vi est⭑·as tro⭑~dorlot⭑·it·a knab⭑·in·o, ne⭑
          vir⭑·o kaj⭑ estr⭑·o ; la⭑ knab⭑·in·o, el·dorlot⭑·it·a per⭑ bal⭑·oj kaj⭑ bel⭑·aj
          vest⭑·oj, ne⭑ hav⭑·is grand⭑·an dezir⭑·on labor⭑·i .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.41 2024/01/18 15:26:44 ]
     __________________________________________________________________