eĉ⭑

eĉ⭑

   (adverb⭑·o)

   1.
          Surpriz⭑·e {ankaŭ⭑} ; ne⭑ nur⭑ sed⭑ {pli⭑·e} ; sed⭑ {krom⭑} tio: tim⭑·ul·o
          tim⭑·as eĉ⭑ si⭑·an propr⭑·an ombr⭑·on ; la⭑ nokt⭑·o est⭑·is tiel⭑ mal·lum⭑·a, ke⭑
          ni nenio·n pov⭑·is vid⭑·i eĉ⭑ antaŭ⭑ ni⭑·a naz⭑·o ; li neniam⭑ permes⭑·is al⭑
          si eĉ⭑ la⭑ plej⭑ mal·grand⭑·an pek⭑·on ; neniu […] dev⭑·as hav⭑·i la⭑ rajt⭑·on
          arbitr⭑·e far⭑·i en⭑ ni⭑·a Fundament⭑·o iu·n eĉ⭑ plej⭑ mal·grand⭑·an ŝanĝ⭑·on !
          vi⭑·a bo·fil⭑·in·o mal·ĉast⭑·iĝ·is, kaj⭑ ŝi eĉ⭑ graved⭑·iĝ·is de⭑ mal·ĉast⭑·ec·o ;
          kontent⭑·ig·i ĉiu·jn eĉ⭑ anĝel⭑·o ne⭑ pov⭑·as ; eĉ⭑ kiu plej⭑ bon⭑·e paf⭑·as
          tamen⭑ iam⭑ mal·traf⭑·as ; eĉ⭑ sur⭑ la⭑ sun⭑·o trov⭑·iĝ·as makul⭑·oj ; eĉ⭑ sign⭑·o
          ne⭑ rest⭑·is, kie urb⭑·o est⭑·is . {des⭑^2} , {ja⭑^2} , {se⭑ eĉ⭑}

          Rim.: Oni uz⭑·as „eĉ⭑“ ankaŭ⭑ en⭑ vic⭑·o de⭑ fakt¹·oj por⭑ pli⭑·ig·a al·don⭑·o:
          oni bat⭑·as, mal·kares⭑·as, kaj⭑ eĉ⭑ plor⭑·i ne⭑ permes⭑·as .

   2.
          (kun⭑ ne⭑) Ne⭑ {almenaŭ⭑} : vi eĉ⭑ ne⭑ las⭑·is mi·n kis⭑·i mi⭑·ajn infan⭑·ojn
          […]! mal·saĝ⭑·e vi ag⭑·is ; rest⭑·as al⭑ vi nenio, […] ne⭑ eĉ⭑ unu⭑ mon⭑·er·o
          ; jam⭑ eĉ⭑ unu⭑ vort⭑·on (absolut⭑·e neniu·n vort⭑·on) mi ne⭑ dir⭑·os plu⭑ ;
          ili est⭑·is el·pel⭑·it·aj […] kaj⭑ ne⭑ pov⭑·is prokrast⭑·i, kaj⭑ ili eĉ⭑ ne⭑
          pret⭑·ig·is al⭑ si manĝ⭑·aĵ·on ; ne⭑ ekzist⭑·as just⭑·ul·o, ne⭑ eĉ⭑ unu⭑ .

eĉa

          {Ankaŭa} , {pli⭑·a} ; eĉ⭑ plej⭑ mal·grand⭑·a: ni aŭskult⭑·is sen⭑ eĉa
          bru⭑·et·o dum⭑ la⭑ fajr⭑·o preskaŭ⭑ esting⭑·iĝ·is ; sen·pri·pens⭑·a paŝ⭑·o
          sufiĉ⭑·as por⭑ ke⭑ jen⭑, oni re·trov⭑·iĝ·u en·re·tig⁸·it·a sen⭑ eĉa el·ir⭑-dezir⭑·o
          . {nur⭑·a} , {sol⭑·a^3}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.104 2023/11/07 19:21:48 ]
     __________________________________________________________________