ekstaz¹·/·o

ekstaz¹·o

          Escept⭑·a psik⁽⁺⁾·a {stat⭑·o} rav⭑·iĝ·a kaŭz⭑·it·a de⭑ {tranc⁽⁺⁾·o} : li far⭑·iĝ·is
          mal·sat⭑·a, kaj⭑ dezir⭑·is manĝ⭑·i, sed⭑ dum⭑ oni pret⭑·ig·is, fal⭑·is sur⭑ li·n
          ekstaz¹·o ; dum⭑ mi preĝ⭑·is en⭑ la⭑ urb⭑·o Jaf⁽⁺⁾·o, en⭑ ekstaz¹·o mi vid⭑·is
          vizi⁶·on, uj⭑·on mal·supr⭑~en·ir⭑·ant·an, kvazaŭ⭑ grand⭑·an tuk⭑·on, mal·lev⭑·at·an
          el⭑ la⭑ ĉiel⭑·o per⭑ la⭑ kvar⭑ angul⭑·oj, kaj⭑ ĝi ven⭑·is ĝis⭑ mi ; tiu·j ĉi⭑
          okul⭑·oj ek·brul⭑·is per⭑ ekstaz¹·o ; re·ven⭑·int·e al⭑  kaj⭑
          preĝ⭑·ant·e en⭑ la⭑ templ¹·o, mi est⭑·is en⭑ ekstaz¹·o ; vi⭑·a rim⭑·--mal·kar⭑·a
          poezi¹·o ne⭑ est⭑·as art⭑·' kre⭑·it·a dum⭑ ekstaz¹·o ; preĝ⭑·a, am⭑·a, admir⭑·a
          ekstaz¹·o; ekstaz¹·a rid⭑·et·o.

          Rim.: Kiel⭑ ekstaz¹·o oni pov⭑·as konsider⭑·i unu⭑ form⭑·on de⭑ {tranc⁽⁺⁾·o}
          montr⭑·iĝ·ant·a per⭑ rav⭑·iĝ·o, alternativ²·e oni pov⭑·as konsider⭑·i la⭑
          ekstaz¹·an rav⭑·iĝ·on ankaŭ⭑ kiel⭑ efik⭑·on de⭑ tranc⁽⁺⁾·o.
          {entuziasm⭑·o}

ekstaz¹·i

   (ntr)

          Est⭑·i en⭑ stat⭑·o de⭑ ekstaz¹·o: kie la⭑ briz⁽⁺⁾·o romp⭑·as la⭑ vual⭑·ojn de⭑ l'⭑
          fianĉ⭑·in·iĝ·int·a nebul⭑·o ... mi vid⭑·as la⭑ tranc⁽⁺⁾·on de⭑ l'⭑ Univers⭑·o, kaj⭑
          surpriz⭑·e ekstaz¹·iĝ·as antaŭ⭑ la⭑ avid⭑·ec·o de⭑ la⭑ Natur⭑·o !

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.25 2023/10/14 15:34:42 ]
     __________________________________________________________________