vidu ankaŭ la klarigojn
-em

   I.

-em

          Sufiks·o montr·ant·a inklin·on  tendenc¹·on al io:

        1.
                {Inklin·o} manifest¹·iĝ·ant·a kiel {dezir·o}  {vol·o} : hom·o
                bagatel·em·a ; ŝi est·is labor·em·a, sed ŝi tamen rest·is
                mal·riĉ·a ; li est·as tre pur·em·a, kaj  unu polv·er·on vi ne
                trov·os sur li·a vest·o ; por est·i tut·e ver·em·a, mi dev·as
                menci³·i […] ; en la salon·o […] la muzik·em·aj membr·oj de ni·a
                famili·o ĝu·as la bru·an kult¹·on de  ; tro el·ek·tem·a
                ricev·as nenio·n ; komplez·em·a mal·saĝ·ul·o est·as pli danĝer·a ol
                mal·amik·o .

                Rim.: Kun adjektiv·a  substantiv·a radik·o oni pov·as
                nepr·ig·i la vol·at·ec·on anstataŭ·ig·ant·e la sufiks·on _-em-_ per
                la sufiks·e uz·at·a radik·o _-am-_: {ver+am·a} , {gast+am·a} ,
                glor+am·a.

        2.
                Inklin·o ekster·vol·a, {tendenc¹·o} , {kapabl·o} for·tig⁸·it·a per
                natur·aj  akir·it·aj ec·oj, kondiĉ·oj probabl³·ig·ant·aj 
                facil·ig·ant·aj koncern·an ag·on  evolu²·on al koncern·a stat·o:
                mal·san·em·a ; mal·pac·em·a kaj koler·em·a edz·in·o ; vir·in·o
                sen·kompar·e babil·em·a ; kiu est·as tim·em·a kaj trem·em·a, tiu
                ir·u re·turn·e ; mi est·as dorm·em·a maten·e ; fals·em·a buŝ·o ; Di·o
                kre·is la hom·on virt·em·a ; ne·kred·em·ec·o ; drink·em·ul·o .

        3.
                El·met·it·a al io kio kapabl·as produkt·i indik³·it·an efik·on: la
                anim·o est·as ne·mort·em·a, kvankam la korp·o est·as mort·em·a ;
                pere·em·aj objekt·oj, or·o  arĝent·o […] ; neces·is urĝ¹·a
                help·o, antaŭ ol la vent·o for·port·os la fajr·on al la
                brul·em·aj fuŝ-dom·oj ; tiu ne·erar·em·a instinkt¹·o de patr·in·oj ;
                flam·iĝ·em·a kiel lign·o rezin·a ; eksplod·em·a kiel pulv·o .

          Rim.: La adjektiv·a fin·aĵ·o _-a_ kaj la sufiks·o _-ec-_ don·as al la
          sufiks·o _-em-_ la senc·on de daŭr·a  kutim·a inklin·o: ŝpar·em·a ;
          koler·em·a spirit·o ; kiel rapid·em·aj bild¹·oj de magi·a lantern·o ; ŝi
          for·puŝ·ad·is [tiu·jn dub·ojn] de si kiel io·n tro al·trud·iĝ·em·an, tro
          pez·an por ŝi·aj fort·oj ; kred·em·ec·o . Mal·e la simpl·a substantiv·a
          fin·aĵ·o _-o_ prefer·e don·as al _-em-_ la senc·on de ne·daŭr·a,
          pas·ant·a inklin·o: li sent·as dorm·em·on ; sent·i dorm·em·on, vom·em·on.

          Rim.: Mi iom pri·dub·as ĉi-last·an el·dir·on, oni jen trov·as ankaŭ
          pri·skrib·on de karakter·a ec·o: ordinar·a hont·em·o de l' jun·aj
          knab·in·oj .

   II.
          Vort·er·o mem·star·a signif·ant·a tendenc¹·on  inklin·on al io:

em·a

                Prefer·e ag·ont·a laŭ la dir·at·a manier·o: est·i em·a al la
                edz·in·iĝ·o ;  est·is grand~burĝ·o riĉ·a kaj em·a al
                ricev·o de honor·oj ;  est·as bon·eg·a knab·o, sed tre em·a
                kred·i spirit·ojn, sonĝ·ojn kaj antaŭ·sign·ojn ; la sign·o de la
                tag·o ig·as la hom·ojn est·i romantik²·aj kaj em·aj al erotik³·aj
                aventur·oj ; se li est·as hom·o pi·a kaj em·a ofer·i si·n por la
                frat·oj, kon·ig·u li·n al mi ; ĉu neces·as ke ili (la
                gard·ist·oj) est·u prudent·aj kaj kapabl·aj, plej em·aj protekt¹·i
                la civit³·on ? {avid·a} , {inklin·a} , {pret·a} , {volont·a}

em·i

                Est·i inklin·a al iu ag-manier·o, hav·i tendenc¹·on evolu²·i kiel
                indik³·it·e: li ne tre em·as danc·i ; mi em·as romp·i al mi la
                kap·on kontraŭ la mur·ojn ; se Kristofor⁽⁺⁾·o dezir·is babil·i, li
                em·is renkont·i hom·on, kun kiu li pov·is parol·i sen pri·pens·i
                konven·ajn vort·ojn ; ju pli oft·e li ili·n ating·ad·is, des pli
                ŝi·a kor·o em·is al li ; se vi em·as kondut·i tiel, vi ir·u al
                knab·in·oj, kiu·j ŝat·as tia·jn ĝentil·aĵ·ojn ; ĝust·e en ĉi tiu
                hor·o oni em·as observ·i la el·met·it·ajn antaŭ kin⁸·ej·oj kaj
                teatr·oj afiŝ¹·ojn kaj, hezit³·ant·e, elekt·i, kio est·as hodiaŭ
                vizit·end·a ; la am·o em·as ne parol·i ; german·oj em·as dir·i „
                 “ anstataŭstrat·o“, „  “ anstataŭsport¹·o“, ktp okaz·as, ke oni ricev·as nov·aĵ·on, al kiu oni
                em·as tuj akr·e re·ag·i ; la histori·o em·as ripet·i si·n, ĉu en
                la antikv·a romi⁽⁺⁾·a epok·o, ĉu en la 16a jar-cent·o, ĉu en la
                21a ; tut·aj grup·oj de speci⁽⁺⁾·oj em·as produkt·i mal·fekund⁽⁺⁾·ajn
                hibrid⁽⁺⁾·ojn ; ŝtat+ofic·ist·oj em·as sent·i, ke ili·a interes·o en
                ties funkci¹·oj kiel civit³·an·oj est·as tiel mal·grand·a, ke ĝi
                est·as ne·konsider·ind·a .

em·o

                {Inklin·o} , {tendenc¹·o} , spontane³·a {vol·o}  {prefer·o} por
                io: kiam vi hav·us temp·on kaj em·on por tio ? dis·bat·i la
                mal·bon·ojn, kre·it·ajn de la blind·a sent·o, de la stult²·a
                tradici¹·o kaj de la sen·kontrol·a em·o al ĉio ne·raci¹·a ; ŝi
                esper·is, ke la nask·iĝ·o de infan·o […] kontent·ig·os la plej
                rajt·ajn em·ojn de ŝi·a kor·o ; ŝajn·e li ne hav·is em·on parol·i
                plu pri tiu tem·o ; ili·a komun·a em·o al brut·aj
                furioz~eksplod·oj ; tiu absurd¹·a em·o ek·plor·i daŭr·e ĝen·is ŝi·n
                .

em·ig·i

          (tr)

                Al iu {facil·ig·i} , prefer·ig·i iu·n ag·on  kondut·on: la
                mal·sek·a veter·o neniu·n em·ig·is al la long·aj plezur·aj
                promen·oj ; kio nun em·ig·as vi·n akcept·i tiu·n defi⁹·on ?
                [hungar⁸·oj] fakt¹·e est·is la unu·aj ekster·land·an·oj kiu·jn mi
                ek·kon·is dum mi·a unu·a aranĝ·o kaj [ili] em·ig·is mi·n ek·lern·i
                la lingv·on .

mal·em·a

                Ne volont·a, ne {inklin·a} al io: Matild⁽⁺⁾·o tro art·ist·a ĉiam
                montr·iĝ·is mal·em·a por tia·j funkci¹·oj ; ĉu vi kred·as ke Di·o
                […] est·as sen·afekt·a, kaj plej mal·em·a for·las·i si·an propr·an
                form·on ? trans·seks·ul·oj […] en la soci³·o […] pov·as facil·e
                spert·i mal·em·ajn re·ag·ojn ; li mal·em·e inter·parol·is kun iu,
                silent·is dum tag·oj kaj semajn·oj kaj viv·is nur en si·a
                propr·a intern·a mond·o . {egal+anim·a} , {flegm·a} , {inert⁴·a} ,
                {indiferent·a} , {pigr⁽⁺⁾·a} , {sen·interes·a}

mal·em·o

                {Mal·inklin·o} , sen·dezir·ec·o:  ne montr·is mal·em·on
                […], nek mal·gaj·on pro la {mal·vigl·o} de si·a edz·o ; mi·a
                kun·ul·in·o […] lac·ig·it·a pro mi·a mal·em·o, for·las·is mi·n ; ŝi
                est·is iom kaŝ·em·a, pro ĝentil·ec·o  mal·em·o vund·i ; rilat·e
                mal·dezir·on kaj mal·vol·on kaj mal·em·on, ĉu ni klasifik³·u ili·n
                kiel simil·ajn al mal·akcept·o, mal·aprob·o, kaj, ĝeneral¹·e, la
                tia·j mal·oj ? laŭd·ind·a est·as la Zamenhof·ec·a toler·em·o kaj
                mal·em·o al trud·ad·o de nepr·e obe·end·aj regul·oj ; apenaŭ
                prav·as plend·ant·oj pri ĝeneral¹·a mal·em·o de esperant·ist·oj al
                leg·ad·o . {indiferent·ec·o} , {sen·interes·iĝ·o}

   [artikol-versi⁹·o: 1.38 2024/02/02 18:27:04 ]
     __________________________________________________________________