embaras⭑·/·o

embaras⭑·i

   (tr)

   1.
          {Implik⭑·i} en⭑ mal·facil⭑·e el·ir⭑·ebl·an situaci⭑·on per⭑ fizik⭑·aj
          mal·help⭑·aĵ·oj: la⭑ kapitan⭑·o kri⭑·eg·is, […] embaras⭑·is si⭑·ajn pied⭑·ojn en⭑
          la⭑ nokt⭑·o-vest⭑·o dis·ŝir⭑·it·a ter⭑·e kuŝ⭑·ant·a, perd⭑·is ekvilibr²·on kaj⭑ kun⭑
          kap⭑·o mal·supr⭑·e ek·fal⭑·is ; la⭑ leon⭑·id·o embaras⭑·is li·n, ĉar⭑ est⭑·is tre⭑
          mal·oportun⭑·e kun·tren⭑·i ĝi·n ĉie ; alt⭑·aj afrank¹·o-tarif¹·oj [kaj⭑] ali⭑·aj
          komplik¹·aĵ·oj embaras⭑·as la⭑ produkt⭑·ad·on de⭑ Kontakt¹·o en⭑ Ukraini⁽⁺⁾·o ;
          ili tuj⭑ aer⭑-dis·iĝ⭑·is, opini⭑·ant·e mal·neces⭑·a si·n embaras⭑·i per⭑
          ŝtup⭑·ar-sur·ir⭑·o . {ĝen⭑·i^1} , {mal·help⭑·i^1} , {mal·oportun⭑·i} {blokad³·i}
          , {komplik¹·i} , {obstrukc⭑·i}

   2.
          {Implik⭑·i} en⭑ mal·facil⭑·e el·ir⭑·ebl·an situaci⭑·on per⭑ mens³·aj, moral¹·aj,
          konscienc⭑·aj mal·help⭑·aĵ·oj ne⭑ embaras⭑·u vi·n la⭑ sonĝ⭑·o kaj⭑ ĝi⭑·a signif⭑·o
          ; mi vol⭑·is est⭑·ig·i en⭑ mi⭑·a intern⭑·aĵ·o iom⭑ li klar⭑·an bild¹·on de⭑ la⭑
          mult⭑·aj afer⭑·oj, kiu·j embaras⭑·as kaj⭑ prem⭑·as mi⭑·an kor⭑·on ; li parol⭑·is
          tiel⭑ por⭑ embaras⭑·i [ŝi·n] ; la⭑ silent⭑·o iom⭑ embaras⭑·is li·n ; li·n la⭑
          re·komenc⭑·o de⭑ la⭑ inter·romp⭑·it·a inter·parol⭑·ad·o tut⭑·e ne⭑ embaras⭑·is ;
          ili ne⭑ embaras⭑·u ŝi·n per⭑ sci⭑+vol⭑·ec·o ; en⭑ li⭑·aj okul⭑·oj oni pov⭑·is
          leg⭑·i ia·n mal·trankvil⭑·ec·on aŭ⭑ mal·ĝoj⭑·on, vid⭑·ebl·e io li·n embaras⭑·is
          aŭ⭑ aflikt³·is ; ŝi decid⭑·is, ke⭑ ŝi […] ne⭑ li·n embaras⭑·os per⭑
          mal·diskret¹·aj demand⭑·oj ; vi est⭑·as […] la⭑ plej⭑ nobl⭑·a, la⭑ plej⭑
          kuraĝ⭑·a: kaj⭑ mi est⭑·us krim⭑·ul·in·o, se⭑ mi vi·n embaras⭑·us per⭑ mi⭑·a
          mizer⭑·o ; ĉu⭑ vi sincer⭑·e ven⭑·is al⭑ ili? – mi embaras⭑·as, ne⭑ tro·vant⭑·e
          la⭑ vort⭑·ojn – tio est⭑·as, ĉu⭑ oni dev⭑·as fid⭑·i al⭑ vi,  ?
          {ĝen⭑·i^2} , {hont⭑·ig·i} , {konfuz⭑·i^3} , {perpleks⁽⁺⁾·ig·i} , {konstern⭑·i}
          , {zorg⭑·ig·i}

embaras⭑·o

   1.
          Ĝen⭑·o al⭑ la⭑ mov⭑·oj, al⭑ la⭑ ag⭑·ad·o, kaŭz⭑·it·a de⭑ fizik⭑·aj mal·help⭑·oj: vi
          venk⭑·is, […] sol⭑·e grand⭑·a arme¹·estr·o tia·mani¹·er·e el·ir⭑·as el⭑ embaras⭑·o
          ; Mank⭑·as pont⭑·o, ho⭑ anas⭑·o, // Sav⭑·u ni·n el⭑ embaras⭑·o! ; sid⭑·i en⭑
          amas⭑·o da⭑ embaras⭑·o ; el·ir⭑·i sen⭑ frakas⭑·o el⭑ grand⭑·a embaras⭑·o .

   2.
          {Situaci⭑·o} , el⭑ kiu oni ne⭑ pov⭑·as facil⭑·e el·ir⭑·i, ŝancel⭑·iĝ·o en⭑
          decid⭑·o: mi, en⭑ embaras⭑·o, kiel⭑ far⭑·i ekzamen⭑·on pri⭑ tio, demand⭑·is,
          ĉu⭑ li vol⭑·as ir⭑·i al⭑  kaj⭑ tie est⭑·i juĝ⭑·at·a koncern⭑·e tiu·n
          afer⭑·on ; la⭑ embaras⭑·oj de⭑ la⭑ ŝtat⭑·o ; lul⭑·os vi·n la⭑ dolĉ⭑·a forges⭑·o
          pri⭑ la⭑ antaŭ⭑·aj embaras⭑·oj kaj⭑ nun⭑·aj kreditor⁴·oj ; li⭑·a voĉ⭑·o son⭑·is
          pli⭑ amik⭑·a, ol⭑ ordinar⭑·e, ŝi do⭑ respond⭑·is sen⭑ embaras⭑·o ; al⭑ la⭑
          kor⭑·ec·o al·iĝ⭑·ad·is ĉiam⭑ pli⭑ vid⭑·ebl·a nuanc⭑·o de⭑ silent⭑·a kompat⭑·o, oft⭑·e
          eĉ⭑ de⭑ embaras⭑·o, de⭑ sin⁸+dev⭑·ig·o, kiu re·ten⭑·ad·is sur⭑ la⭑ lip⭑·oj ia·jn
          vort⭑·ojn mal·facil⭑·e el·dir⭑·ebl·ajn ; per⭑ la⭑ bon⭑·ec·o de⭑ la⭑ kor⭑·o kaj⭑
          delikat⭑·ec·o de⭑ la⭑ sent⭑·oj [ŝi] diven⭑·is la⭑ nov⭑·an embaras⭑·on, en⭑ kiu
          trov⭑·iĝ·os la⭑ mal·riĉ⭑·a vir⭑·in·o .

   {ĉagren⭑·o} , {dilem²·o^2} , {mal·facil⭑·aĵ·o} , {mizer⭑·o} , {problem¹·o^3} ,
   {sen·el·ir⭑·ej·o} , {obstrukc⭑·o}

embaras⭑·a

   1.
          Kaŭz⭑·ant·a embaras⭑·on: ŝi ruĝ⭑·iĝ·is, balbut⭑·is, serĉ⭑·is fraz¹·on ia·n por⭑
          el·ir⭑·i el⭑ embaras⭑·a situaci⭑·o, kaj⭑ trov⭑·is nur⭑ ador⭑·ind·an rid⭑·et·on ;
          ŝi propon⭑·is al⭑ si pas⭑·ig·i la⭑ rest⭑·ant·ajn hor⭑·ojn de⭑ la⭑ nokt⭑·o per⭑
          fort⭑·a cerb⭑·um·ad·o analiz¹·i la⭑ embaras⭑·ajn cirkonstanc⭑·ojn, en⭑ kiu·j ŝi
          si·n trov⭑·as ; la⭑ ŝtat⭑-afer⭑·oj dis·kut⁽⁺⁾·at·aj evident¹·e est⭑·is grav⭑·aj kaj⭑
          embaras⭑·aj ; tia „form⭑·o de⭑ ĝentil⭑·ec·o“ est⭑·as oft⭑·e tre⭑ embaras⭑·a,
          ĉar⭑ tre⭑ oft⭑·e ni ne⭑ sci⭑·as, kia·mani¹·er·e ni dev⭑·as ni·n turn⭑·i al⭑ tiu
          aŭ⭑ ali⭑·a person⭑·o . {ĝen⭑·a} , {konstern⭑·a}

   2.
          Embaras⭑·it·a, embaras⭑·o-plen⭑·a, vid⭑·ig·ant·a embaras⭑·on: kial⭑ vi star⭑·as
          kun⭑ tia embaras⭑·a mien⭑·o ? embaras⭑·a rid⭑·o ; por⭑ unu⭑ minut⭑·o ek·est⭑·is
          embaras⭑·a silent⭑·o ; vid⭑·ant·e mi⭑·an embaras⭑·an vizaĝ⭑·on, li fort⭑·e
          emfaz³·is, ke⭑ tio jam⭑ ver⭑·e okaz⭑·is . {perpleks⁽⁺⁾·a}

embaras⭑·iĝ·i

   (ntr)

   1.
          Est⭑·i ĝen⭑·at·a de⭑ embaras⭑·o fizik⭑·a.

   2.
          Ricev⭑·i embaras⭑·on pro⭑ mal·komfort⭑·ig·a situaci⭑·o: aŭskult⭑·ant·e li·n, li
          embaras⭑·iĝ·is ; ĉiu·j konfuz⭑·iĝ·is kaj⭑ embaras⭑·iĝ·is, dir⭑·ant·e unu⭑ al⭑
          ali⭑·a: Kio·n ĉi⭑ tio signif⭑·as ? infan⭑-in⭑·o mi⭑·a, ŝi dir⭑·is, vi
          embaras⭑·iĝ·as pro⭑ ne·grav⭑·aĵ·oj ; mi pet⭑·eg·as, al⭑ neniu nek⭑ unu⭑
          vort⭑·on! – O⭑·nj·o, kiel⭑ do⭑? – embaras⭑·iĝ·is  . {hont⭑·i}

mal·embaras⭑·i

   (tr)

   1.
          {Sen·ig⭑·i} je⭑ ĝen⭑·aĵ·oj, je⭑ bar⭑·oj: oni tuj⭑ mal·embaras⭑·is li·n je⭑ la⭑
          mal·ben⭑·ind·aj viŝ⭑-tuk⭑·oj ; en⭑ la⭑ antaŭ·ĉambr⭑·o mi mal·embaras⭑·is ŝi·n je⭑
          la⭑ mantel⭑·o kaj⭑ rapid⭑·e ni en·ir⭑·is la⭑ unu⭑·an ĉambr⭑·on .

   2.
          {El·ig⭑·i} el⭑ mal·facil⭑·a situaci⭑·o: tia bagatel⭑·ig·ad·o de⭑ grand⭑·a poet¹·o
          est⭑·as unu⭑ manier⭑·o mal·embaras⭑·i si·n je⭑ ĝen⭑·ant·a en·trud⭑·ul·o .

   {liber⭑·ig·i} , {mal·pez⭑·ig·i}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.31 2023/11/07 20:34:10 ]
     __________________________________________________________________