enu⭑·/·i

enu⭑·i

   (x)

          Mal {plezur⭑·i} pro⭑ sen·interes⭑·o aŭ⭑ ne·okup⭑·it·ec·o: la⭑ temp⭑·o pas⭑·as
          tiel⭑ mal·rapid⭑·e, mi enu⭑·as ; la⭑ mal·liber⭑·ul·o grat⭑·is sur⭑ la⭑ mur⭑·o
          vers⭑·ojn […], mi pens⭑·as, ke⭑ li enu⭑·is, mi est⭑·is bon⭑~ven⭑·int·a gast⭑·o ;
          [demand⭑·int·e], ĉu⭑ ili tiom⭑ enu⭑·is, kiom⭑ mi ĉe⭑ tiu leg⭑·ad·o, ĉiu·j
          sincer⭑·ul·oj konfes⭑·is al⭑ mi, ke⭑ la⭑ libr⭑·o fal⭑·as el⭑ ili⭑·aj man⭑·oj ;
          ĉar⭑ li enu⭑·is nenio·n labor⭑·ant·e, ide⭑·o nask⭑·iĝ·is en⭑ li⭑·a cerb⭑·o ; „ha⭑,
          ĉu⭑ vi du⭑ neniam⭑ enu⭑·as la⭑ ŝak⭑-lud⭑·on?“ ŝi dir⭑·is konversaci³·e .
          {ted⭑·iĝ·i} {langvor⁽⁺⁾·i} , {osced⭑·i}

          Rim.: PIV2 rigard⭑·as transitiv²·an uz⭑·on de⭑ _enu⭑·i_ evit⭑·ind·a, sed⭑ ĝi
          est⭑·as literatur⭑·e trov⭑·ebl·a, kiel⭑ atest⭑·as supr⭑·a ekzempl⭑·o.

enu⭑·a

          Esprim⭑·ant·a aŭ⭑ kaŭz⭑·ant·a enu⭑·ad·on: mi iom⭑ am⭑·as en⭑ enu⭑·a temp⭑·o
          tra·leg⭑·i iom⭑ amuz⭑·an ; la⭑ princ⭑·o osced⭑·is kaj⭑ ĉirkaŭrigard[is] per⭑
          enu⭑·aj okul⭑·oj (montr⭑·ant·aj enu⭑·on) ; ĉio est⭑·as tiel⭑ unu⭑+ton⭑·a kaj⭑
          enu⭑·a, ke⭑ oni kelk⭑·a+foj⭑·e preskaŭ⭑ pov⭑·us pend⭑·ig·i si·n ; la⭑ mal·grand⭑·aj
          lip⭑-har⭑·oj ombr⭑·is la⭑ mal·dik⭑·ajn lip⭑·ojn, iom⭑ ironi¹·ajn, iom⭑ enu⭑·ajn ;
          en⭑ lingv⭑·o natur⭑·a li ating⭑·os tio·n ĉi⭑ nur⭑ post⭑ tut⭑·aj jar⭑·oj da⭑
          mal·facil⭑·a kaj⭑ enu⭑·a labor⭑·ad·o (enu⭑·ig·a) ; scienc⭑·o hav⭑·as sem⭑·on
          enu⭑·an, sed⭑ frukt⭑·on bon⭑+ĝu⭑·an . {egal⭑·a^1.a} , {griz⭑·a^3} ,
          {indiferent⭑·a^1} , {monoton⁶·a^1} , {ted⭑·a}

enu⭑·o

          Stat⭑·o de⭑ enu⭑·ant·o: tim⭑·o […] por⭑ unu⭑ moment⭑·o liber⭑·ig·is mi·n de⭑ la⭑
          enu⭑·o ; viv⭑·i en⭑ […] letargi¹·o de⭑ enu⭑·o ; per⭑ si⭑·aj enu⭑-plen⭑·aj okul⭑·oj
          Pilat⁽⁺⁾·o rigard⭑·is for⭑, kun⭑ grimac⭑·o de⭑ abomen⭑·o kontempl⁽⁺⁾·ant·e la⭑
          part⭑·on de⭑ la⭑ urb⭑·o kuŝ⭑·ant·an ĉe⭑ li⭑·aj pied⭑·oj ; terur⭑·a mal·amik⭑·o
          atend⭑·is la⭑ jun⭑·ul·in·on: ĝi est⭑·is la⭑ enu⭑·o ; sek⭑·aj kaj⭑ monoton⁶·aj
          son⭑·oj […] la⭑ ĉambr⭑·ojn de⭑ la⭑ lern⭑·ej·oj plen⭑·ig·as per⭑ enu⭑·o ; la⭑
          frat⭑·in·o kaŭz⭑·e de⭑ enu⭑·o kaj⭑ de⭑ mal·bon⭑·ec·o mal·pac⭑·as kun⭑ la⭑ tut⭑·a
          famili⭑·o ; la⭑ brand⭑·o est⭑·is al⭑ li nur⭑ rimed⭑·o for·ig⭑·i la⭑ enu⭑·on ; oni
          pet⭑·as mi·n dis·pel⭑·i la⭑ enu⭑·on de⭑ sen·okup⭑·aj hor⭑·oj per⭑ rakont⭑·o el⭑ mi⭑·a
          viv⭑·o ; damn⁽⁺⁾·e, kia enu⭑·o ! kiu am⭑·as ĝu⭑·on, am⭑·u ankaŭ⭑ enu⭑·on .
          {apati¹·o} , {farnient⁽⁺⁾·o} , {indiferent⭑·ec·o} , {langvor⁽⁺⁾·o} ,
          {melankoli³·o} , {ne·nif⁽⁺⁾·ar·o} , {splen⁴·o} , {ted⭑·o}

enu⭑·ig·a

          Kaŭz⭑·ant·a enu⭑·on: enu⭑·ig·a vir⭑·o, libr⭑·o, teatr⭑·aĵ·o; son⭑·o, tiel⭑
          monoton⁶·a, tiel⭑ terur⭑·e enu⭑·ig·a ; tiu·j sam⭑·aj sol⭑·ec·aj promen⭑·ad·oj,
          kiu·j est⭑·as nun⭑ tiel⭑ ĝu⭑·o-plen⭑·aj por⭑ mi, tiam⭑ est⭑·is al⭑ mi sen·gust⭑·aj
          kaj⭑ enu⭑·ig·aj .

enu⭑·ig·i

   (tr)

          Kaŭz⭑·i enu⭑·on, {ted⭑·i} : sencel[a…] vag⭑·ad·o baldaŭ⭑ lac⭑·ig·as kaj⭑
          enu⭑·ig·as ; la⭑ di⭑-serv⭑·on […] enu⭑·ig·is li·n ; unu·j enu⭑·ig·as li·n [dum⭑]
          li enu⭑·ig·as la⭑ ali⭑·ajn ; vi⭑·aj krist⭑·an·aj virt⭑·oj enu⭑·ig·us mi·n […] en⭑
          unu⭑ tag⭑·o ; mi ten⭑·os ŝi·n tiel⭑ long⭑·e, ĝis⭑ ŝi enu⭑·ig·os mi·n ; la⭑
          hom⭑·oj aranĝ⭑·as ĉio·n tiel⭑ diabl⭑·e stult²·e, kvazaŭ⭑ nur⭑ por⭑ enu⭑·ig·i kaj⭑
          turment⭑·i si·n ; la⭑ disput⭑·oj pri⭑ la⭑ administr⭑·ad·o de⭑ la⭑ bien⭑·o ĉiam⭑
          enu⭑·ig·is li·n . {frustr⁹·i} , {mal·amuz⭑·i} , {mal·komfort⭑·ig·i} ,
          {naŭz⭑·i^2}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.29 2023/11/07 20:34:11 ]
     __________________________________________________________________