envi⭑·/·i

envi⭑·i

   (x)

   1.
          Dezir⭑·i hav⭑·i tio·n, kio·n ali⭑·a posed⭑·as: envi⭑·i io·n al⭑ iu; kio·n mi ne⭑
          sci⭑·as, tio·n mi ne⭑ envi⭑·as ; la⭑ princ⭑·oj pov⭑·us envi⭑·i al⭑ ili ;
          elokvent⭑·ec·o, kiu·n mult⭑·aj envi⭑·us al⭑ li. {avid⭑·i} , {ĵaluz⭑·i}

   2.
          Sent⭑·i mal·ĝoj⭑·on kaj⭑ mal·am⭑·on kontraŭ⭑ iu, kiu posed⭑·as io·n, kio·n oni
          mem⭑ mal·hav⭑·as: envi⭑·i iu·n pro⭑ io; envi⭑·i la⭑ riĉ⭑·ul·ojn; ne⭑ envi⭑·u la⭑
          mal·virt⭑·ul·ojn ; pli⭑ bon⭑·e est⭑·as envi⭑·ig·i ol⭑ kompat⭑·ig·i.

envi⭑·o

          Stat⭑·o de⭑ envi⭑·ant·o: feliĉ⭑·o kaj⭑ riĉ⭑·o envi⭑·on el·vok⭑·as ; la⭑ reciprok⭑·a
          envi⭑·o de⭑ la⭑ popol⭑·oj.

envi⭑·em·a

          Inklin⭑·a al⭑ envi⭑·o.

envi⭑·ind·a

          Merit⭑·ant·a envi⭑·on: envi⭑·ind·a feliĉ⭑·o.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.26 2023/11/07 20:34:11 ]
     __________________________________________________________________