vidu ankaŭ la klarigojn
est⭑·/·i
est⭑·i
(ntr)
1.
{Ekzist⭑·i} : mi pens⭑·as, do⭑ mi est⭑·as; Di⭑·o dir⭑·is: est⭑·u lum⭑·o ; la⭑
hom⭑·o konsider⭑·u tio·n, kio li est⭑·as, rilat⭑·e al⭑ tio, kio est⭑·as; sen⭑
regal⭑·o ne⭑ est⭑·as bal⭑·o.
2.
Trov⭑·iĝ·i (en⭑ lok⭑·o aŭ⭑ en⭑ situaci⭑·o): est⭑·i en⭑ urb⭑·o, en⭑ dub⭑·o, en⭑
embaras⭑·o; neniu est⭑·is (ĉe·est⭑·is).
3.
Hav⭑·i tiu·n ec⭑·on, hav⭑·i tiu·n ident¹·ec·on, est⭑·i de⭑ tiu spec⭑·o, kiu·n
esprim⭑·as la⭑ predikativ⁽⁺⁾·o: riĉ⭑·ec·o est⭑·as frat⭑·o de⭑ fier⭑·ec·o; pri⭑ hav⭑·o
najbar⭑·a oni est⭑·as mal·avar⭑·a; est⭑·is silent⭑·o en⭑ kamp⭑·oj; kio est⭑·as (
{okaz⭑·as^2} ) al⭑ vi? ; est⭑·is vesper⭑·o.
Rim.: Special⭑·an senc⭑·on hav⭑·as la⭑ esprim⭑·o {tio est⭑·as} .
4.
Stat⭑·i (= far⭑·i aŭ⭑ ricev⭑·i ag⭑·on) tiel⭑, kiel⭑ esprim⭑·as la⭑ predikativ⁽⁺⁾·a
particip⭑·o: est⭑·i am⭑·at·a; vi est⭑·os pun⭑·at·a ; laŭ⭑ la⭑ projekt⭑·o de⭑ la⭑
inĝenier⭑·oj tiu ĉi⭑ fer⭑-voj⭑·o est⭑·as konstru⭑·ot·a en⭑ la⭑ daŭr⭑·o de⭑ du⭑
jar⭑·oj, sed⭑ mi pens⭑·as, ke⭑ ĝi est⭑·os konstru⭑·at·a pli⭑ ol⭑ tri⭑ jar⭑·ojn;
ĉiu·j jam⭑ de⭑ long⭑·e est⭑·is for·ir⭑·int·aj, kiam⭑ mi al·ven⭑·is.
5.
Stat⭑·i tiel⭑, kiel⭑ esprim⭑·as la⭑ adverb⭑·a predikativ⁽⁺⁾·o (uz⭑·at·a en⭑
sen·subjekt⭑·aj fraz¹·oj por⭑ esprim⭑·i ies⭑ impres⭑·on): ĉie est⭑·as varm⭑·e,
sed⭑ hejm⭑·e plej⭑ ĉarm⭑·e; est⭑·as al⭑ mi agrabl⭑·e re·vid⭑·i vi·n; est⭑·as al⭑
mi bon⭑·e, komfort⭑·e tie ĉi⭑; kiel⭑ est⭑·as al⭑ vi? (= 1 kiel⭑ vi fart⭑·as?
2 en⭑ kia stat⭑·o vi est⭑·as?); est⭑·is al⭑ ŝi kiel⭑ se⭑ ŝi sent⭑·us, ke⭑ ...
.
est⭑·ad·i
1.
Daŭr⭑·e est⭑·i: ĵaluz⭑·ec·o ek·romp⭑·os la⭑ bon⭑·an amik⭑·ec·on, kiu ĝis⭑ nun⭑
ĉiam⭑ est⭑·ad·is inter⭑ la⭑ du⭑ frat⭑·oj ; mi re·memor⭑·as, kiel⭑ konfuz⭑·it·a
mi est⭑·ad·is de·komenc⭑·e, vid⭑·ant·e vir⭑·in·ojn en⭑ diafan²·aj rob²·oj ; kiam⭑
mi est⭑·ad·is sol⭑·a fremd⭑+land⭑·e, mi skrib⭑·is leter⭑·ojn . {daŭr⭑·i^1} ,
{ekzist⭑·i} , {rest⭑·i}
2.
Ripet⭑·e est⭑·i: mi⭑·a patr⭑·o oft⭑·e tie ĉi⭑ est⭑·ad·is ; cert⭑·e mi est⭑·ad·is
tie, pli⭑ ol⭑ unu⭑ foj⭑·on ! [vi] do⭑ ne⭑ est⭑·ad·as en⭑ scienc⭑·aj rond⭑·oj .
{frekvent⁽⁺⁾·i} , {vizit⭑·ad·i}
est⭑·aĵ·o
1.
Io, kio iel⭑ ekzist⭑·as: Di⭑·o dir⭑·is: la⭑ akv⭑·o aper⭑·ig·u mov⭑·iĝ·ant·aĵ·ojn,
viv⭑·ajn est⭑·aĵ·ojn, kaj⭑ bird⭑·oj ek·flug⭑·u super⭑ la⭑ ter⭑·o ; spirit⭑·oj –
est⭑·aĵ·oj dev⭑·ig·at·aj per⭑ medium²·ism·o si·n kon⭑·ig·i – ili cert⭑·e
ekzist⭑·as, mi hav⭑·as sufiĉ⭑·e da⭑ pruv⭑·oj ; vi ĉifon⭑·o, vi mizer⭑·a
est⭑·aĵ·o ! la⭑ sorĉ⭑·a land⭑·o de⭑ vi⭑·aj infan⭑·aj sonĝ⭑·oj [kun⭑] ĉiu·j
mir⭑·ind·aj est⭑·aĵ·oj kaj⭑ strang⭑·aj figur⭑·oj, kiu·jn kre⭑·is vi⭑·a infan⭑·a
fantazi¹·o ; la⭑ komun⭑·aj nom⭑·oj disting⭑·as cert⭑·an spec⭑·on de⭑ objekt⭑·oj
kaj⭑ est⭑·aĵ·oj (lamp⭑·o, libr⭑·o, flor⭑·o, pom⭑·o, seĝ⭑·o, hom⭑·o, am⭑·o), dum⭑ la⭑
propr⭑·aj nom⭑·oj indik³·as unu⭑ sol⭑·an, cert⭑·an objekt⭑·on, lok⭑·on aŭ⭑
est⭑·aĵ·on kaj⭑ diferenc⭑·ig·as ĝi·n de⭑ ĉiu·j ali⭑·aj el⭑ la⭑ sam⭑·a spec⭑·o .
{ekzist⭑·aĵ·o} , {ent⁽⁺⁾·o} {esenc⭑·o^1}
2.
{Esenc⭑·o^1} : ŝi⭑·a tut⭑·a est⭑·aĵ·o ekscit⭑·iĝ·is, el·perfid⭑·is ŝi·n la⭑
larm⭑·oj, kiu·j flu⭑·is sur⭑ ŝi⭑·aj vang⭑·oj ; mi vi·n mal·am⭑·eg·as per⭑ la⭑
tut⭑·aj fort⭑·oj de⭑ mi⭑·a est⭑·aĵ·o ; per⭑ tiu bor⭑·ant·a rigard⭑·o la⭑ jun⭑·a
vir⭑·in·o si·n sent⭑·is tiel⭑ plen⭑·e sen·vest⭑·ig·it·a, tiel⭑ profund⭑·e fos⭑·it·a
ĝis⭑ la⭑ plej⭑ intim⭑·aj fibr⭑·oj de⭑ si⭑·a est⭑·aĵ·o . {ekzist⭑·ad·o^2} ,
{natur⭑·o^2}
3.
{Est⭑·ul·o} : strang⭑·e, strang⭑·e ... ŝi est⭑·is la⭑ am⭑·at·in·o de⭑ ali⭑·a,
port⭑·as est⭑·iĝ·ant·an est⭑·aĵ·et·on en⭑ si⭑·a jun⭑·a mal·fort⭑·a korp⭑·o .
Rim.: Tiu senc⭑·o de⭑ la⭑ vort⭑·o ne⭑ koher⁹·as kun⭑ ties⭑ vort⭑-element¹·oj
kaj⭑ aper⭑·as precip⭑·e en⭑ traduk⭑·oj.
est⭑·ul·o
Ul⭑·a {est⭑·aĵ·o^1} , ekzist⭑·ant·a hom⭑·o, best⭑·o, aŭ⭑ spirit⭑·o: „trezor⭑·ej·o!
ver⭑·a trezor⭑·ej·o!“ ek·kri⭑·is la⭑ mal·grand⭑·a dik⭑·ul·o „[…] simpl⭑·e
ne·kred⭑·ebl·e!“ entuziasm⭑·is la⭑ puf³·a est⭑·ul·et·o ; [la⭑ vort⭑·o] _fe⭑·o_,
kiu·n oni pov⭑·us uz⭑·i, por⭑ montr⭑·i fabl⭑·an est⭑·ul·on, ekz-e Oberono,
kaj⭑ kiu·n oni pov⭑·as de·ven⭑·ig·i de⭑ [la⭑ vort⭑·o] _fe⭑-in⭑·o_ ; mult⭑·aj
filozof¹·oj […] protest¹·e lev⭑·is si⭑·an voĉ⭑·on kontraŭ⭑ la⭑ onomatope⁽⁺⁾·a
teori⭑·o, akcent⭑·ant·e, ke⭑ ĝi fakt¹·e konsider⭑·as la⭑ hom⭑·on est⭑·ul·o
mal·super⭑·a al⭑ la⭑ best⭑·oj ; la⭑ cel⭑·o de⭑ est⭑·as i.a. konsci⭑·ig·i
ĉiu·jn hom⭑·ajn est⭑·ul·ojn pri⭑ la⭑ profund⭑·a solidar¹·ec·o kiu unu⭑·ig·as
ili·n ; ni est⭑·as etern⭑·aj, kaj⭑ do⭑ […] nask⭑·o kaj⭑ mort⭑·o est⭑·as nur⭑
re·en·karn¹·iĝ·o kaj⭑ el·karn¹·iĝ·o de⭑ la⭑ etern⭑·a est⭑·ul·o ; [li kred⭑·as, ke⭑]
la⭑ mond⭑·o-tut⭑·o est⭑·as viv⭑·a est⭑·ul·o, kiu manifest¹·as si·n en⭑ ses⭑
mal·sam⭑·aj konsci⭑-region⭑·oj ; religi⭑·ul·oj pov⭑·as klar⭑·ig·i tio·n per⭑
rekt⭑·a ag⭑·o de⭑ super⭑·a est⭑·ul·o (rom⁽⁺⁾-katolik¹·a versi⁹·o) aŭ⭑ de⭑
ekster·ter⭑·an·oj (laŭ⭑ tip¹·a uson⁹·a kred⭑·ant·o je⭑ nif⁽⁺⁾·oj) .
est⭑·ant·a
1.
Kiu est⭑·as, efektiv⭑·as, ĉe·est⭑·as, {nun⭑·a} : oni dev⭑·as tial⭑ pen⭑·i
esprim⭑·ad·i si⭑·ajn pens⭑·ojn per⭑ la⭑ jam⭑ est⭑·ant·aj vort⭑·oj kaj⭑ kre⭑·ad·i
nov⭑·ajn vort⭑·ojn nur⭑ tie, kie ĝi est⭑·as efektiv⭑·e neces⭑·a ; li
blasfem¹·is kaj⭑ insult⭑·is en⭑ zorg⭑·e rond⭑·aj fraz¹·oj ĉiu·jn est⭑·int·ajn,
est⭑·ant·ajn kaj⭑ est⭑·ont·ajn parenc⭑·ojn de⭑ Gabriel⁽⁺⁾·o .
2.
{Prezenc⁽⁺⁾·a} : form⭑·oj de⭑ la⭑ verb⭑·o: la⭑ temp⭑·o est⭑·ant·a akcept⭑·as la⭑
fin⭑·iĝ·on „-as“ .
est⭑·ant·ec·o
Nun⭑·a temp⭑·o: mi ne⭑ parol⭑·as pri⭑ la⭑ est⭑·int·ec·o, sed⭑ pri⭑ la⭑
est⭑·ant·ec·o, nur⭑ pri⭑ ĝi mi dezir⭑·as inter·parol⭑·i ; por⭑ infan⭑·oj hav⭑·as
valor⭑·on nur⭑ est⭑·ant·ec·o ; minac⭑·a, mister⭑·a, sed⭑ real¹·e palp⭑·ebl·a
bild¹·o de⭑ la⭑ est⭑·ant·ec·o .
est⭑·int·a
1.
De⭑ antaŭ⭑·a temp⭑·o, {pas⭑·int·a} : la⭑ ombr⭑·o sinjor⭑·e parol⭑·ad·is kun⭑ si⭑·a
est⭑·int·a sinjor⭑·o ; Hamlet⁽⁺⁾·o, fil⭑·o de⭑ la⭑ est⭑·int·a kaj⭑ nev⭑·o de⭑ la⭑
nun⭑·a reĝ⭑·o ; kiam⭑ […] mal·aper⭑·os ĉiu·j trajt⭑·oj de⭑ est⭑·int·a barbar¹·ec·o
kaj⭑ sklav⭑·ec·o […] tiam⭑ tut⭑·e sen·dub⭑·e la⭑ nun⭑·a sen·konsci⭑·a mal·estim⭑·o
kaj⭑ antipati¹·o ced⭑·os lok⭑·on al⭑ respekt⭑·o .
2.
{Preterit²·a} : form⭑·oj de⭑ la⭑ verb⭑·o: la⭑ temp⭑·o […] est⭑·int·a „-is“ .
est⭑·int·ec·o
1.
Pas⭑·int·a temp⭑·o: post·sign⭑·o ankoraŭ⭑ star⭑·ant·a de⭑ est⭑·int·ec·o
mal·aper⭑·int·a por⭑ ĉiam⭑ ; li re·viv⭑·ig·as tiu·n sam⭑+temp⭑·e ĉarm⭑·o- kaj⭑
dolor⭑·o-plen⭑·an est⭑·int·ec·on .
2.
{Preterit²·o} .
est⭑·ont·a
1.
De⭑ post⭑·a temp⭑·o, {ven⭑·ont·a} : est⭑·ont·a kongres⭑·o ; invit⭑·is li·n ven⭑·i
la⭑ est⭑·ont·an ( {ven⭑·ont·a} n) vendred⭑·on ; ni dev⭑·as las⭑·i tiu·n ĉi⭑
demand⭑·on por⭑ temp⭑·o est⭑·ont·a ; la⭑ Provizor¹·a Vort⭑·ar·eg·o kun⭑ ĝi⭑·aj
est⭑·ont·aj period¹·aj Al·don⭑·oj rest⭑·os ĉiam⭑ plej⭑ grav⭑·a konsil⭑·ant·o por⭑
ĉiu·j verk⭑·ant·oj ; uz⭑·u temp⭑·on est⭑·ant·an, antaŭ·vid⭑·u est⭑·ont·an, memor⭑·u
est⭑·int·an .
2.
{Futur⁽⁺⁾·a} : aktiv⭑·a est⭑·ont·a: „-ont“ […] pasiv¹·a est⭑·ont·a „-ot“ .
est⭑·ont·ec·o
1.
Ven⭑·ont·a temp⭑·o: ĉar⭑ dek⭑ milion⭑·oj adept¹·oj (!) neniam⭑ est⭑·os
kolekt⭑·it·aj, tial⭑ la⭑ afer⭑·o tut⭑·e ne⭑ hav⭑·as est⭑·ont·ec·on ; respond⭑·oj
je⭑ ĉiu·j demand⭑·oj, kiu·j tuŝ⭑·as la⭑ lingv⭑·on mem⭑, ĝi⭑·an konstru⭑·on,
ĝi⭑·an est⭑·ont·ec·on ; antaŭ⭑ ni star⭑·os la⭑ bel⭑·a est⭑·ont·ec·o de⭑ ni⭑·a edz⭑·a
viv⭑·o .
2.
{Futur⁽⁺⁾·o^1} .
est⭑·ig·i
Far⭑·i, ke⭑ io est⭑·u, kaŭz⭑·i, form⭑·i, produkt⭑·i. {kaŭz⭑·i} , {kre⭑·i} ,
{nask⭑·i} , {okaz⭑·ig·i} , {produkt⭑·i} , {star⭑·ig·i} , {vek⭑·i}
est⭑·iĝ·i
Iĝ⭑·i ekzist⭑·ant·a: mi eĉ⭑ ne⭑ rimark⭑·is, ke⭑ silent⭑·o est⭑·iĝ·as kaj⭑ daŭr⭑·as
.
al·est⭑·i, apud·est⭑·i
(x)
{Ĉe·est⭑·i} : jen⭑ ŝi vid⭑·is, ke⭑ ŝi⭑·a Artur⁽⁺⁾·o est⭑·as mal·san⭑·a — ebl⭑·e eĉ⭑
mort⭑·as, kaj⭑ apud⭑ li neniu al·est⭑·as ; kaj⭑ al·est⭑·is apud⭑ li ĉiu·j
vidv⭑-in⭑·oj, plor⭑·ant·e kaj⭑ montr⭑·ant·e tunik²·ojn kaj⭑ vest⭑·ojn, kiu·jn
far⭑·is, kiam⭑ ŝi est⭑·is ankoraŭ⭑ kun⭑ ili .
Rim.: La⭑ direkt⭑·a _al⭑-_ neniel⭑ taŭg⭑·as por⭑ la⭑ senc⭑·o „ĉe·est⭑·i“, kaj⭑
pov⭑·is aper⭑·i nur⭑ pro⭑ mis·aplik³·o de⭑ ali⭑+lingv⭑·a tradici¹·o. „Apud·est⭑·i“
formal²·e est⭑·us tut⭑·e taŭg⭑·a, sed⭑ por⭑ pli⭑ flank⭑·a, periferi⁽⁺⁾·a situ⁸·o.
ĉe·est⭑·e de⭑, en⭑ ĉe·est⭑·o de⭑
(prepozici⭑·aĵ·o)
Kun⭑ la⭑ viv⭑·a apud·ec⭑·o de⭑...: ni parol⭑·is nur⭑ ĉe·est⭑·e de⭑ ali⭑·aj
person⭑·oj ; ŝi hont⭑·is trink⭑·i en⭑ la⭑ ĉe·est⭑·o de⭑ fremd⭑·ul·o .
ĉe·est⭑·i
(x)
Est⭑·i en⭑ iu lok⭑·o, kiam⭑ io okaz⭑·as: ĉe·est⭑·i kun·ven⭑·on; ĉe·est⭑·i en⭑, ĉe⭑
kun·ven⭑·o; mult⭑+nombr⭑·a ĉe·est⭑·ant·ar·o.
ĉe·est⭑·o
La⭑ fakt¹·o, ke⭑ iu ĉe·est⭑·as; stat⭑·o de⭑ ĉe·est⭑·ant·o: en⭑ ĉe·est⭑·o am⭑·at·a, en⭑
for·est⭑·' insult⭑·at·a .
ĉie⭑~est⭑·o
Trov⭑·ebl·o en⭑ ĉiu·j ebl⭑·aj lok⭑·oj, aŭ⭑ en⭑ mult⭑·eg·aj lok⭑·oj sam⭑+temp⭑·e:
tiel⭑ komenc⭑·iĝ·is la⭑ legend⭑·o pri⭑ la⭑ ĉie⭑~est⭑·o de⭑ kolonel¹·o .
ek·est⭑·i
(ntr)
Komenc⭑·i est⭑·i, daŭr⭑·e ( {est⭑·iĝ·i} ) aŭ⭑ nur⭑ por⭑ ne·long⭑·a temp⭑·o: por⭑
unu⭑ minut⭑·o ek·est⭑·is embaras⭑·a silent⭑·o ; li ankaŭ⭑ dev⭑·is demand⭑·i,
kiel⭑ Komeni⁽⁺⁾·o kondut⭑·u en⭑ la⭑ situaci⭑·o, kiu ek·est⭑·is post⭑ la⭑ duel¹·o
kun⭑ ; la⭑ problem¹·o est⭑·as kompren⭑·ebl·e solv⭑·it·a „itisme“,
ĉar⭑ la⭑ lingv⭑·o ĝi·n tiel⭑ solv⭑·is jam⭑ antaŭ⭑ ol⭑ la⭑ fam⭑·a disput⭑·o
ek·est⭑·is .
for·est⭑·i
(ntr)
Est⭑·i mal·proksim⭑·a, ne⭑ ĉe·est⭑·i: mi for·est⭑·is dum⭑ du⭑ tag⭑·oj; for·est⭑·i
el⭑ ofic⭑·ej·o; est⭑·i kondamn⭑·it·a for·est⭑·ant·e; for·est⭑·o de⭑ ofend⭑·o est⭑·as
plej⭑ bon⭑·a defend⭑·o ; la⭑ for·est⭑·ant·o ĉiam⭑ est⭑·as mal·prav⭑·a .
for·est⭑·o
Stat⭑·o est⭑·i mal·proksim⭑·a, ne⭑ ĉe·est⭑·i.
kun·est⭑·i
(x)
Est⭑·i en⭑ sam⭑·a lok⭑·o, kun⭑·e: li re·sid⭑·ig·is li·n sur⭑ la⭑ ter⭑·on, danc⭑·ad·is
ĉirkaŭ⭑ li, dum⭑·e dir⭑·ant·e al⭑ li strang⭑·ajn rakont⭑·ojn pri⭑ ĉio, kio·n
li vid⭑·is de⭑ kiam⭑ li kaj⭑ mal·jun⭑·a last⭑·e kun·est⭑·is .
mal·est⭑·i
(ntr)
Ne⭑ {ekzist⭑·i} , {mank⭑·i} : est⭑·is pret⭑·a gramatik⭑·o, est⭑·is grand⭑·a
kolekt⭑·o da⭑ vort⭑·oj, sed⭑ mult⭑·aj vort⭑·oj ankoraŭ⭑ mal·est⭑·is ; mi
esper⭑·as, ke⭑ nenia ver⭑·a esperant⭑·ist·o mal·est⭑·os aŭ⭑ tro⭑ mal·fru⭑·iĝ·os
en⭑ tiu·j ĉi⭑ nom⭑·ar·oj ; reg⭑·is mal·pli⭑ da⭑ tumult⭑·o ol⭑ la⭑ antaŭ⭑·an
nokt⭑·on kaj⭑ mal·konven⭑·aj scen⭑·oj preskaŭ⭑ tut⭑·e mal·est⭑·is ; sen·hezit³·e
li mal·est⭑·u la⭑ parti⭑·an kun·ven⭑·on ; tio est⭑·as […] la⭑ ne·venk⭑·ebl·a,
terur⭑·a hemikrani⁽⁺⁾·o, mal·san⭑·o ĉe⭑ kiu dolor⭑·as du⭑·on·o de⭑ la⭑ kap⭑·o,
kontraŭ⭑ ĝi ne⭑ ekzist⭑·as rimed⭑·o, mal·est⭑·as kurac⭑·o ; pri⭑ si⭑·a kat⭑·o ŝi
[…] pruv⭑·is, ke⭑ mal·est⭑·as indik³·oj pri⭑ ia⭑ ajn⭑ ĝi⭑·a mis·far⭑·o .
ne·est⭑·o
Ne·ekzist⭑·o: sekv⭑·ant·e vi⭑·an filozofi¹·on, oni nepr⭑·e dev⭑·as konklud⭑·i,
ke⭑ la⭑ plej⭑ perfekt⭑·a est⭑·o est⭑·as la⭑ ne·est⭑·o ; la⭑ ne·est⭑·o de⭑ pruv⭑·o ne⭑
est⭑·as la⭑ pruv⭑·o de⭑ ne·est⭑·o ; kontraŭ⭑ ne·est⭑·o ne⭑ help⭑·as protest¹·o.
{for·est⭑·o}
tio est⭑·as (t. e.)
{Ali⭑+vort⭑·e} , {nom⭑·e^2} , klar⭑·ig·ant·e pli⭑ preciz⭑·e: la⭑ simpl⭑·a
esperant⭑·ist·ec·o, t.e. la⭑ simpl⭑·a lern⭑·ad·o kaj⭑ uz⭑·ad·o de⭑ Esperant⭑·o,
neniu·n dev⭑·ig·as al·iĝ⭑·i al⭑ ia⭑ ide⭑·o ; ni al·don⭑·as al⭑ la⭑ vort⭑·o la⭑
fin⭑·on „n“ […] ĉar⭑ ni vol⭑·is esprim⭑·i direkt⭑·on, t. e. montr⭑·i, ke⭑ la⭑
bird⭑·o […] flug⭑·is al⭑ la⭑ ĝarden⭑·o ; por⭑ la⭑ hodiaŭ⭑·a tag⭑·o mi ricev⭑·is
du⭑·obl·an pag⭑·on, t. e. […] dek⭑ frank⭑·ojn .
mar⭑+est⭑·aĵ·o
Mar⭑+viv⭑·aĵ·o, precip⭑·e mar⭑-best⭑·o: la⭑ mar⭑·o re·tir⭑·iĝ·is de⭑ la⭑ mar⭑-bord⭑·o
kaj⭑ mar⭑+est⭑·aĵ·oj rest⭑·is sur⭑ la⭑ ter⭑·o .
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.171 2023/12/12 19:23:58 ]
__________________________________________________________________