etern⭑·/·a

etern⭑·a

   1.
          Hav⭑·ant·a nek⭑ komenc⭑·iĝ·on nek⭑ fin⭑·iĝ·on: la⭑ etern⭑·a Di⭑·o ; Epikur⁽⁺⁾·o
          supoz⭑·is etern⭑·ajn atom¹·ojn; etern⭑·a etern⭑·ec·o ; valid⁴·as la⭑ etern⭑·a
          regul⭑·o: se⭑ ferm⭑·iĝ·as voj⭑·o, ali⭑·a mal·ferm⭑·iĝ·as . {konstant⭑·a^1} ,
          {sen·ŝanĝ⭑·a}

   2.
          Hav⭑·ant·a neniu·n fin⭑·on: inter⭑ ili komenc⭑·iĝ·is etern⭑·a milit⭑·o ; la⭑
          etern⭑·a dorm⭑·o (mort⭑·o); Mi don⭑·os ĉi⭑ tiu·n land⭑·on al⭑ vi⭑·a id⭑·ar·o post⭑
          vi kiel⭑ etern⭑·an posed⭑·aĵ·on ; tio est⭑·as la⭑ sign⭑·o de⭑ la⭑ inter·lig⭑·o,
          kiu·n Mi met⭑·as inter⭑ Mi kaj⭑ inter⭑ vi […] por⭑ etern⭑·aj generaci⭑·oj ;
          pun⭑·it·aj per⭑ blind⭑·ec·o etern⭑·a ; etern⭑·a feliĉ⭑·o ; vi produkt⭑·is en⭑
          vi⭑·aj retort¹·oj la⭑ eliksir¹·on de⭑ la⭑ etern⭑·a jun⭑·ec·o ; ŝi ebl⭑·e kun⭑
          grand⭑·a ĝu⭑·o ferm⭑·us la⭑ okul⭑·ojn por⭑ etern⭑·a dorm⭑·o, en⭑ kiu la⭑ kred⭑·o
          promes⭑·is al⭑ ŝi kun·iĝ⭑·on kun⭑ tiu·j, pri⭑ kiu·j sopir⭑·is ŝi⭑·a vundita
          kor⭑·o ; etern⭑·ig·i diskut¹·ad·on, ies⭑ nom⭑·on, ies⭑ virt⭑·ojn; pentr⭑·aĵ·oj,
          fot⁹·oj aŭ⭑ skulpt⭑·aĵ·oj est⭑·as la⭑ ebl⭑·aj rimed⭑·oj por⭑ etern⭑·ig·i la⭑
          moment⭑·ojn, kiu·j dev⭑·as est⭑·i konstant⭑·e memor⭑·ig·at·aj . {ĉiam⭑·a} ,
          {sen·ĉes⭑·a} , {sen·fin⭑·a}

   3.
          Tia, ke⭑ ĝi⭑·an fin⭑·on oni ne⭑ antaŭ·vid⭑·as: la⭑ tut⭑·a etern⭑·a problem¹·o
          est⭑·os tuj⭑ plen⭑·e solv⭑·it·a ; hom⭑·o de⭑ etern⭑·a gaj⭑·ec·o, de⭑ etern⭑·a
          rid⭑·ad·o ; mi est⭑·is pret⭑·a iĝ⭑·i nur⭑·a […] probabl³·e etern⭑·a komenc⭑·ant·o
          ; la⭑ etern⭑·a Urb⭑·o (Rom⁽⁺⁾·o); alt⭑·e trans⭑ la⭑ grand⭑·ajn mont⭑·ojn, sur⭑
          kiu·j kuŝ⭑·as etern⭑·a neĝ⭑·o ; kiam⭑ li pret⭑·ig·as la⭑ vesper⭑-manĝ⭑·on [li]
          atend⭑·as de⭑ vi etern⭑·an dank⭑·em·on . {daŭr⭑·a} , {long⭑+daŭr⭑·a}

   {efemer³·a} , {mal·daŭr⭑·a} , {pas⭑·em·a}

etern⭑·e

          Sen⭑ temp⭑·a lim⭑·o, almenaŭ⭑ laŭ⭑ hom⭑·a vid⭑-punkt⭑·o: por⭑ etern⭑·e
          (sen·fin⭑·e); en⭑ la⭑ daŭr⭑·o de⭑ mult⭑·aj mil⭑-jar⭑·oj […ili] etern⭑·e
          batal⭑·ad·is inter⭑ si ; ŝi fal⭑·is por⭑ etern⭑·e en⭑ la⭑ terur⭑·an nokt⭑·on de⭑
          la⭑ atend⭑·oj ; la⭑ viv⭑·o de⭑ vir⭑·in·o est⭑·as etern⭑·e brul⭑·ant·a flam⭑·o de⭑
          am⭑·o, dir⭑·as unu·j ; ĉu⭑ vi vol⭑·as do⭑ etern⭑·e funebr⭑·i ? nek⭑ ĝoj⭑·o nek⭑
          mal·ĝoj⭑·o daŭr⭑·as etern⭑·e. {daŭr⭑·e^2}

Etern⭑·ul·o

          Al·nom⭑·o de⭑ la⭑ hebre⭑·a {di⭑·o} en⭑ Bibli¹·o (iam⭑ absolut⭑·e kaj⭑
          monoteism²·e, iam⭑ kontrast¹·e al⭑ la⭑ nom⭑·oj de⭑ ali⭑+gent⭑·aj di⭑·oj): kiam⭑
          Di⭑·o la⭑ Etern⭑·ul·o far⭑·is la⭑ ter⭑·on kaj⭑ la⭑ ĉiel⭑·on ; kiam⭑ la⭑ tut⭑·a
          popol⭑·o tio·n vid⭑·is, ili ĵet⭑·is si·n vizaĝ⭑-al·ter⭑·e, kaj⭑ dir⭑·is: La⭑
          Etern⭑·ul·o est⭑·as Di⭑·o, la⭑ Etern⭑·ul·o est⭑·as Di⭑·o ; kaj⭑ ili for·las⭑·is la⭑
          Etern⭑·ul·on, kaj⭑ serv⭑·is al⭑  kaj⭑ al⭑  .

   Rim.: Fakt¹·e tem⭑·as pri⭑ Zamenhof⭑·a traduk⭑·o de⭑ propr⭑·a nom⭑·o, tradici¹·e
   tabu⁽⁺⁾·it·a, tial⭑ forges⭑·it·a kaj⭑ nur⭑ konjekt⭑·e re·konstru⭑·at·a (antaŭ⭑·e kiel⭑ „
    “, nun⭑ pli⭑ oft⭑·e kiel⭑ „  “), kiu laŭ⭑ raben⭑·a tradici¹·o
   est⭑·is apud·met⭑·o de⭑ „est⭑·os ‐ est⭑·ant·a ‐ est⭑·is“; kp ankaŭ⭑ [El·ir⭑·o, 3:14]:
   „Kaj⭑ Di⭑·o dir⭑·is al⭑ Mose⁽⁺⁾·o: mi est⭑·as, kiu est⭑·as“. Pro⭑ tabu⁽⁺⁾·o, dum⭑ voĉ⭑-leg⭑·o
   tiu nom⭑·o est⭑·is anstataŭ⭑·ig·at·a per⭑ hebre⭑·a aŭ⭑ grek⁸·a vort⭑·o por⭑ {Sinjor⭑·o} ,
   kaj⭑ en⭑ tiu form⭑·o ĝi plej⭑ oft⭑·e aper⭑·as en⭑ naci⭑+lingv⭑·aj traduk⭑·oj; en⭑ la⭑
   esperant⭑·a traduk⭑·o tamen⭑ la⭑ disting⭑·o konserv⭑·iĝ·as: Gard⭑·u mi·n, ho⭑ _Di⭑·o_,
   ĉar⭑ mi rifuĝ⭑·as ĉe⭑ Vi. Mi dir⭑·is al⭑ la⭑ Etern⭑·ul·o: Vi est⭑·as mi⭑·a _Sinjor⭑·o_
   (en⭑ la⭑ hebre⭑·a original¹·o ĉiu·j tri⭑ vort⭑·oj ‐ Di⭑·o, Etern⭑·ul·o kaj⭑ Sinjor⭑·o ‐
   est⭑·as mal·sam⭑·aj).

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.37 2023/11/07 20:34:12 ]
     __________________________________________________________________