vidu ankaŭ la klarigojn
fin⭑·/·i
fin⭑·i
(tr)
1.
{Ĉes⭑·i} far⭑·i, ne⭑ daŭr⭑·ig·i plu⭑·e ia·n ag⭑·ad·on: kiam⭑ mi fin⭑·os mi⭑·an
labor⭑·on, mi serĉ⭑·os mi⭑·an horloĝ⭑·on ; por⭑ vi⭑·aj kamel⭑·oj mi ĉerp⭑·os,
ĝis⭑ ili fin⭑·os trink⭑·i ; kiam⭑ la⭑ muzik⭑·ist·oj fin⭑·is, ili esting⭑·is la⭑
lum⭑·on ; fin⭑·u do⭑, vi mi·n sufok⭑·as, stertor⭑·is la⭑ mal·feliĉ⭑·a ; li
turn⭑·as al⭑ li si⭑·an dors⭑·on […], bon⭑·e, kun⭑ vi mi fin⭑·is ; ĉu⭑ vi
ankoraŭ⭑ ne⭑ fin⭑·is ? li fin⭑·is parol⭑·i ; fin⭑·i kiel⭑ ebl⭑·e plej⭑ rapid⭑·e
tiu·n bedaŭr⭑·ind·an okaz⭑·ant·aĵ·on ; kiu komenc⭑·as tro⭑ fru⭑·e, fin⭑·as
mal·fru⭑·e . {abol(ici)i} , {detru⭑·i} , {eksterm⭑·i} , {esting⭑·i} ,
{fal⭑·ig·i} , {nul⭑·ig·i} , {ruin⭑·ig·i}
2.
{Komplet²·ig·i} aŭ⭑ {el·ĉerp⭑·i} io·n; plen⭑·um·i, konduk⭑·i ia·n afer⭑·on ĝis⭑
la⭑ cel⭑·at·a punkt⭑·o aŭ⭑ moment⭑·o: mi fin⭑·os la⭑ tut⭑·an libr⭑·on en⭑ kvar⭑
tag⭑·oj ; li aranĝ⭑·is la⭑ kort⭑·on ĉirkaŭ⭑·e […] kaj⭑ li pend⭑·ig·is la⭑
kovr⭑·o-tuk⭑·on ĉe⭑ la⭑ pord⭑·eg·o de⭑ la⭑ kort⭑·o, tia·mani¹·er·e Mose⁽⁺⁾·o fin⭑·is la⭑
labor⭑·on ; knab⭑·o, fin⭑·u la⭑ kamizol⭑·on kaj⭑ flik⭑·u la⭑ pantalon⭑·on, aŭ⭑
vi ek·sent⭑·os la⭑ uln⭑·on sur⭑ vi⭑·aj orel⭑·oj ; li nur⭑ fin⭑·u la⭑ ok⭑ klas⭑·ojn
de⭑ la⭑ gimnazi²·o ; de⭑ la⭑ plej⭑ mal·jun⭑·a li komenc⭑·is kaj⭑ per⭑ la⭑ plej⭑
jun⭑·a li fin⭑·is ; kiam⭑ li fin⭑·is si⭑·an fraz¹·on, li⭑·aj okul⭑·oj kvazaŭ⭑
vual⭑·iĝ·is ; mi fin⭑·is tio·n, kio·n mi intenc⭑·is dir⭑·i al⭑ vi ; [ĉu⭑] si·n
arm⭑·i kontraŭ⭑ la⭑ tut⭑·a mar⭑·o da⭑ mizer⭑·oj kaj⭑ per⭑ la⭑ kontraŭ·star⭑·o
ili·n fin⭑·i ? vol⭑·u sid⭑·iĝ·i kaj⭑ atend⭑·i moment⭑·on, ĝis⭑ mi fin⭑·os la⭑
inter·parol⭑·ad·on kun⭑ tiu·j sinjor⭑·in·oj ; kial⭑ do⭑ … – Evelin⁽⁺⁾·o ne⭑
las⭑·is ŝi·n fin⭑·i ; li ne⭑ fin⭑·is si⭑·an pens⭑·on kaj⭑ silent⭑·iĝ·is ; mi
fin⭑·os mi⭑·an viv⭑·on per⭑ mort⭑·o ; mi fin⭑·is mi⭑·an viv⭑·on en⭑ mal·esper⭑·o ;
Fernand⁽⁺⁾·o fin⭑·is si⭑·an cigar⭑·on ; vi re·ven⭑·os en⭑ pli⭑ bon⭑·aj kondiĉ⭑·oj
por⭑ fin⭑·i la⭑ stud¹·aĵ·on ; la⭑ predik⭑·o est⭑·as fin⭑·it·a ; vesper⭑·e mi
fin⭑·os la⭑ klar⭑·ig·ojn ; la⭑ rest⭑·on vi post⭑·e al⭑ mi fin⭑·os (fin⭑·os
rakont⭑·i); fin⭑·i si⭑·an scienc⭑·an verk⭑·on ; Johan⭑·o Sebastian⁽⁺⁾·o Baĥ⁽⁺⁾·o
[...] ne⭑ pov⭑·is fin⭑·i si⭑·an last⭑·an verk⭑·on „La⭑ art⭑·o de⭑ fug⁽⁺⁾·o“ ; unu⭑,
du⭑, tri⭑, kvar⭑ kaj⭑ fin⭑·it·a la⭑ far⭑·' (ĉio est⭑·as fin⭑·it·a!); komenc⭑·i
per⭑ flat⭑·o kaj⭑ fin⭑·i per⭑ bat⭑·o . {definitiv¹·ig·i} , {fin⭑-pret⭑·ig·i} ,
{for·uz⭑·i}
Rim.: La⭑ radik⭑·o _fin_ est⭑·as ankaŭ⭑ kun·met⭑·it·e pseŭdo·prefiks⭑·e uz⭑·at·a
en⭑ ĉi⭑ tiu senc⭑·o: fin⭑-labor⭑·i, fin⭑-konstru⭑·i, fin⭑-ĉerp⭑·i, fin⭑-pag⭑·i,
fin⭑-verk⭑·i, vd {el⭑^2} , {tut⭑·e}
3.
Konsist⭑·ig·i la⭑ last⭑·an part⭑·on de⭑ io: en⭑ antikv⭑·a Helen⁽⁺⁾·uj·o teatr⭑·aj
spektakl¹·oj ĉiam⭑ fin⭑·is la⭑ fest⭑·ojn ; fin⭑·as la⭑ libr⭑·on album¹·o kaj⭑
statistik¹·a komplement²·o ; vari³·aj vesper⭑·oj bon⭑·e fin⭑·is la⭑
stud¹·ot-ag⭑·ojn ; konciz²·aj ekzerc⭑·oj fin⭑·as la⭑ paŝ⭑·ojn: demand⭑·oj pri⭑ la⭑
tekst⭑·oj, uz⭑·o de⭑ prepozici⭑·oj, pet⭑·o de⭑ vort⭑+klar⭑·ig·oj . {ferm⭑·i} ,
{kron⭑·i}
fin⭑·o
1.
Ĉes⭑·o de⭑ ag⭑·ad·o: la⭑ fin⭑·o de⭑ kant⭑·ad·o; met⭑·i fin⭑·on al⭑ ĉiu·j
mal·kompren⭑·iĝ·oj kaj⭑ disput⭑·oj ; met⭑·i fin⭑·on al⭑ ĉiu·j suspekt⭑·oj kaj⭑
mal·ĝust⭑·aj fam⭑·oj ; Cezar⁽⁺⁾·o hav⭑·is mal·feliĉ⭑·an fin⭑·on (mort⭑·on).
2.
Last⭑·a part⭑·o de⭑ io, en⭑ temp⭑·o aŭ⭑ spac⭑·o: por⭑ esprim⭑·i direkt⭑·on, ni
al·don⭑·as al⭑ la⭑ vort⭑·o la⭑ fin⭑·on „n“; de⭑ unu⭑ fin⭑·o de⭑ la⭑ ter⭑·o ĝis⭑ la⭑
ali⭑·a fin⭑·o ; de⭑ la⭑ komenc⭑·o ĝis⭑ la⭑ fin⭑·o ; la⭑ fin⭑·o de⭑ libr⭑·o, de⭑
kant⭑·o; loĝ⭑·i en⭑ la⭑ fin⭑·o de⭑ la⭑ mond⭑·o (loĝ⭑·i tre⭑ mal·proksim⭑·e) ; la⭑
du⭑ fin⭑·oj (ekstrem⭑·aĵ·oj) de⭑ baston⭑·o; ŝi kun·prem⭑·is en⭑ ambaŭ⭑ man⭑·oj
la⭑ fin⭑·ojn de⭑ la⭑ tuk⭑·o ; la⭑ fin⭑·et·oj de⭑ ŝi⭑·aj pied⭑·oj ; ven⭑·is fin⭑·o al⭑
mi⭑·a latin⁽⁺⁾·o (far⭑·int·e ĉio·n, kio·n mi pov⭑·is, mi tamen⭑ ne⭑ pov⭑·as el·ir⭑·i
el⭑ embaras⭑·o) ; bon⭑·a vin⭑·o al⭑ la⭑ fin⭑·o (plej⭑ bon⭑·a ven⭑·as last⭑·e) ; je⭑
la⭑ fin⭑·o de⭑ la⭑ monat⭑·o. {ekstrem⭑·o} , {vesper⭑·o} , {vost⭑·o}
3.
{rand⭑·o}
fin⭑·a
Konsist⭑·ig·ant·a la⭑ fin⭑·on, trov⭑·iĝ·ant·a ĉe⭑ la⭑ fin⭑·o de⭑ afer⭑·o, de⭑
evolu²·o ks: la⭑ fin⭑·a destin¹·it·a pere⭑·o fal⭑·os sur⭑ la⭑ ruin⭑·ojn ; la⭑
fin⭑·a stat⭑·o de⭑ tiu hom⭑·o far⭑·iĝ·as pli⭑ mal·bon⭑·a, ol⭑ la⭑ unu⭑·a ; tio
koncern⭑·as la⭑ fin⭑·an temp⭑·on ; li ek·vid⭑·is de⭑ tie la⭑ fin⭑·an part⭑·on de⭑
la⭑ popol⭑·o ; mi ne⭑ don⭑·is ankoraŭ⭑ al⭑ mi⭑·a lingv⭑·o la⭑ fin⭑·an form⭑·on ;
fin⭑·a lingv⭑·o de⭑ la⭑ est⭑·ont·aj generaci⭑·oj est⭑·os ne⭑ Esperant⭑·o, sed⭑ ia⭑
ali⭑·a ankoraŭ⭑ el·labor⭑·ot·a lingv⭑·o ; la⭑ fin⭑·a vokal⭑·o de⭑ la⭑
substantiv⭑·o ; fin⭑·a fin⭑·o de⭑ romanc²·o ; fin⭑·a juĝ⭑·o ; sprit⭑·aĵ·ul·o […]
trov⭑·is la⭑ vort⭑·on fin⭑·an, dir⭑·ant·e […] ; post⭑ la⭑ fin⭑·a analiz¹·o nenio
rest⭑·is ; la⭑ fin⭑·a frap⭑·o ; la⭑ tut⭑·a kongres⭑·o est⭑·is ne·forges⭑·ebl·a
memor⭑·o, [oni ja⭑] sent⭑·is ver⭑·an bedaŭr⭑·on kiam⭑ al·proksim⭑·iĝ·is la⭑
fin⭑·a tag⭑·o ; ni aŭd⭑·as la⭑ fin⭑·ajn not⭑·ojn de⭑ Marŝ⭑·--melodi¹·o je⭑ ni⭑·a
en·ir⭑·o ; li ne⭑ tim⭑·is pri⭑ la⭑ fin⭑·a rezultat⭑·o ; iel⭑ met⭑·i la⭑ fin⭑·an
punkt⭑·on ; fin⭑·a konklud⭑·o ; la⭑ fin⭑·aj decid⭑·oj de⭑ la⭑ tribunal¹·oj .
{definitiv¹·a} , {fin⭑·o-far⭑·a} , {ekstrem⭑·a^1} , {last⭑·a}
fin⭑·e
1.
Ĉe⭑ la⭑ fin⭑·o (temp⭑·e aŭ⭑ lok⭑·e), last⭑·e: strig⭑·o, post⭑·e korv⭑·o, fin⭑·e
kolomb⭑·o ; fin⭑·e, sed⭑ cert⭑·e ne⭑ mal·plej⭑ grav⭑·e ; long⭑·e ŝtel⭑·as
ŝtel⭑·ist·o, tamen⭑ fin⭑·e li pend⭑·os .
2.
Post⭑ long⭑·a atend⭑·ad·o: la⭑ infan⭑·o [...] fin⭑·e al·ven⭑·is ĉi⭑ tie·n ; ho⭑,
fin⭑·e ni al·ven⭑·as ! ili labor⭑·is tag⭑·e kaj⭑ nokt⭑·e, ĝis⭑ fin⭑·e ĉio est⭑·is
pret⭑·a ; komenc⭑·e ŝi mem⭑ ne⭑ sci⭑·is, kio mank⭑·as al⭑ ŝi, fin⭑·e ŝi
kompren⭑·is, ke⭑ tio est⭑·as la⭑ sopir⭑·o al⭑ la⭑ hejm⭑·o ; ŝi tiel⭑
turment⭑·is li·n, ke⭑ fin⭑·e li konsent⭑·is ; ŝi pens⭑·is kaj⭑ pens⭑·is
sen·ĉes⭑·e, […] fin⭑·e ŝi io·n el·pens⭑·is ; akv⭑·o bol⭑·as, murmur⭑·as, sed⭑
fin⭑·e ĝi kur⭑·as .
fin⭑·aĵ·o
1.
{Fin⭑·o^2} : kiam⭑ la⭑ fin⭑·aĵ·o est⭑·as fin⭑·it·a, mi ĉiam⭑ re·lud⭑·as la⭑ unu⭑·an
part⭑·on ; ŝi liber⭑·ig·is si⭑·ajn har⭑·ojn, kiu·j en⭑ mol⭑·aj ond⭑·oj
dis·ŝut⭑·iĝ·is sur⭑ ŝi⭑·a dors⭑·o kaj⭑ la⭑ or⭑·aj fin⭑·aĵ·oj ili⭑·aj obe⭑·em·e
kuŝ⭑·iĝ·is sur⭑ la⭑ lit⭑-tuk⭑·on ; ŝi met⭑·is la⭑ cilindr¹·ojn en⭑ silk⭑·an
sak⭑·et·on, ferm⭑·is ĝi[n] kaj⭑ sigel⭑·is la⭑ fin⭑·aĵ·ojn per⭑ sigel⭑·il·o ; mi
de·nov⭑·e al·kudr⭑·as antaŭ·tuk⭑·an bend⁸·on, ĝust⭑·e kiam⭑ mi al·kudr⭑·is unu⭑ el⭑
la⭑ fin⭑·aĵ·oj, oni vok⭑·as mi·n ; unu⭑ el⭑ la⭑ fin⭑·aĵ·oj de⭑ la⭑ koridor¹·o
konduk⭑·is al⭑ la⭑ ferdek⭑·o ; la⭑ nigr⭑·a serpent⭑-kap⭑·o […] en⭑ si⭑·a faŭk⭑·o
ten⭑·is la⭑ fin⭑·aĵ·on de⭑ la⭑ blank⭑·a serpent⭑·o . {ekstrem⭑·o^1} ,
{pint⭑·o^2} , {vost⭑·o^3}
2.
Last⭑·a part⭑·o de⭑ vort⭑·o, variant²·a laŭ⭑ ties⭑ gramatik⭑·a rol¹·o (
{deklinaci⭑·o} aŭ⭑ {konjugaci⭑·o} ): la⭑ tri⭑ ĉef⭑·aj fin⭑·aĵ·oj -o, -a, -i,
kun⭑·e kun⭑ si⭑·aj signif⭑·oj, difin⭑·as tri⭑ ĉef⭑·ajn signif⭑·o-kategori¹·ojn,
al⭑ kiu·j aparten⭑·as almenaŭ⭑ ĉiu ne·gramatik⭑·a radik⭑·o ; en·kap⭑·ig·i,
kiel⭑ funkci¹·as la⭑ Esperant⭑·aj fin⭑·aĵ·oj -ita, -ata, -ota, -inta,
-anta, -onta ; la⭑ fin⭑·aĵ·oj hav⭑·as du⭑·obl·an funkci¹·on, gramatik⭑·an kaj⭑
vort⭑+far⭑·an . {fleksi¹·il·o}
fin⭑·ig·i
1.
Far⭑·i, ke⭑ io fin⭑·iĝ·u: Li fin⭑·ig·is ili⭑·ajn tag⭑·ojn en⭑ vant⭑·ec·o kaj⭑
ili⭑·ajn jar⭑·ojn en⭑ terur⭑·o ; prezent⭑·u do⭑ vi·n mal·tim⭑·e, […] dir⭑·is
tiam⭑ Raŭlo, dezir⭑·ant·e fin⭑·ig·i tiu·n batal⭑·et·on ; la⭑ akcept⭑·o de⭑ la⭑
Statut⁹·o de⭑ unu⭑·ec·a UEA en⭑ aŭgust⁽⁺⁾·o 1948, fin⭑·ig·is la⭑ du⭑·ec·on de⭑ la⭑
neŭtral²·a Esperant⭑·o-mov⭑·ad·o . {ĉes⭑·ig·i}
2.
Far⭑·i, ke⭑ iu fin⭑·u io·n: fin⭑·ig·i la⭑ komenc⭑·it·an kurs¹·on (help⭑·e) de⭑
ali⭑·a instru⭑·ant·o.
fin⭑·iĝ·i
1.
{Ĉes⭑·i} : fin⭑·iĝ·is la⭑ sep⭑ jar⭑·oj de⭑ abund³·ec·o ; fin⭑·iĝ·is la⭑ tut⭑·a
labor⭑·o por⭑ la⭑ konstru⭑·aĵ·o ; nun⭑ fin⭑·iĝ·as mi⭑·a kler⭑·ec·o ; kio
komenc⭑·iĝ·is, tio ankaŭ⭑ fin⭑·iĝ·os . {agoni¹·i} , {esting⭑·iĝ·i} ,
{for·flu⭑·i} , {for·kur⭑·i} , {mort⭑·i} , {pas⭑·i} , {ruin⭑·iĝ·o} , {velk⭑·i}
2.
Hav⭑·i kiel⭑ fin⭑·an part⭑·on, en⭑ la⭑ temp⭑·o aŭ⭑ spac⭑·o: prepozici⭑·o, kiu
fin⭑·iĝ·as per⭑ vokal⭑·o ; ĉiu vers⭑·o fin⭑·iĝ·is per⭑ la⭑ re·kant⭑·aĵ·o ; [la⭑
river⭑·o] fin⭑·iĝ·as ĉe⭑ la⭑ mar⭑·o ; la⭑ korp⭑·o fin⭑·iĝ·is per⭑ fiŝ⭑·a vost⭑·o ;
per⭑ tio ne⭑ fin⭑·iĝ·as ankoraŭ⭑ la⭑ facil⭑·ec·o de⭑ la⭑ lingv⭑·o ; ĉio ĉi⭑
fin⭑·iĝ·os per⭑ terur⭑·a katastrof¹·o .
fin⭑·iĝ·o
1.
Al·ven⭑·o al⭑ la⭑ fin⭑·o: ĝis⭑ la⭑ fin⭑·iĝ·o de⭑ la⭑ temp⭑·o ; kred⭑·ebl·e baldaŭ⭑
est⭑·os la⭑ fin⭑·iĝ·o de⭑ la⭑ mond⭑·o ; ĉe⭑ la⭑ fin⭑·iĝ·o de⭑ l'⭑ manĝ⭑·ad·o ; post⭑
la⭑ leter⭑·o de⭑ sinjor⭑·o Morn⁽⁺⁾·o, rimark⭑·ig·is la⭑ advokat¹·o, tia fin⭑·iĝ·o
est⭑·is ne·evit⭑·ebl·a .
2.
{Fin⭑·aĵ·o} : por⭑ la⭑ form⭑·ad·o de⭑ la⭑ mult⭑·e~nombr⭑·o oni al·don⭑·as la⭑
fin⭑·iĝ·on „j“ ; oni pov⭑·as ankaŭ⭑ pren⭑·i la⭑ tut⭑·an vort⭑·on, t.e. la⭑
radik⭑·on kun⭑·e kun⭑ ĝi⭑·a gramatik⭑·a fin⭑·iĝ·o ; la⭑ nom⭑·o de⭑ ili⭑·a ĉef⭑·a
urb⭑·o kun⭑ la⭑ al·don⭑·o de⭑ la⭑ fin⭑·iĝ·o „regn⭑·o“ .
fin⭑·it·a
1.
Kiu·n oni fin⭑·is, inter·ali⭑·e tiel⭑ ke⭑ ĝi est⭑·as tut⭑·e plen⭑·um·it·a,
perfekt⭑·a, {definitiv¹·a} : la⭑ manuskript¹·o de⭑ li⭑·a tut⭑·a verk⭑·o est⭑·as
fin⭑·it·a ; ĉio est⭑·is fin⭑·it·a kaj⭑ ŝi⭑·a viv⭑·o romp⭑·it·a por⭑ ĉiam⭑ ; cum⁽⁺⁾·o
est⭑·as fin⭑·it·a flor⭑·ar·o, en⭑ kiu la⭑ ĉef·aks⭑·o fin⭑·iĝ·as per⭑ flor⭑·o ; ĉu⭑
la⭑ lecion⭑·o jam⭑ est⭑·as fin⭑·it·a ? labor⭑·o fin⭑·it·a ― ripoz⭑·o merit⭑·a .
2.
{fini⁽⁺⁾·a}
Rim.: Vd rimark⭑·on sub⭑ {infinit⁽⁺⁾·a} .
el·fin⭑·i
(tr)
{Fin⭑-pret⭑·ig·i} : okaz⭑·is afer⭑·o sam⭑·e ne·evit⭑·ebl·a, kiu el·fin⭑·is la⭑
labor⭑·on de⭑ simil⭑·ig·o ; el·fin⭑·ant·e si⭑·an eduk⭑·ad·on […] la⭑ ĉarm⭑·a
jun⭑·ul·in·o triumf¹·e ek·en·ir⭑·is en⭑ la⭑ alt⭑+rang⭑·an societ⭑·on ; grand⭑·eg·a
ond⭑·o sur⭑ kies⭑ dors⭑·o naĝ⭑·is la⭑ Du⭑+pont⭑·a bark⭑·o, mez⭑·e de⭑ ĉiu+spec⭑·aj
flos⭑·aĵ·oj, el·fin⭑·is la⭑ ruin⭑·ig·ant·an labor⭑·on de⭑ l’ ond⭑·oj .
Rim.: Mi dub⭑·as ke⭑ tiu deriv⁴·aĵ·o est⭑·as fakt¹·e uz⭑·at·a. Tamen⭑ ja⭑ est⭑·as
simil⭑+form⭑·a vort⭑·o en⭑ la⭑ pol⭑·a.
ĝis·fin⭑·e
Ĝis⭑ la⭑ fin⭑·o, sen⭑ rezign³·o, {tut⭑·e} , komplet²·e: ĝis·fin⭑·e mi parol⭑·is
ĝust⭑·e pri⭑ tiu ; kiam⭑ vi leg⭑·os ĉi⭑ tiu·n leter⭑·on ĝis·fin⭑·e, mi
kred⭑·as, ke⭑ vi konfes⭑·os mi·n prav⭑·a ; hav⭑·i elekt⭑·on inter⭑ ĝis·fin⭑·a
viv⭑·o kaj⭑ pli⭑ fru⭑·a mort⭑·o ; eĉ⭑ se⭑ oni vest⭑·as si·n tiom⭑ lant⁽⁺⁾·e kiom⭑
ebl⭑·as, iam⭑ oni tamen⭑ vest⭑·as si·n ĝis·fin⭑·e ; [oni] de·met⭑·as la⭑
ŝel⭑·on, sed⭑ ne⭑ ĝis·fin⭑·e, por⭑ ke⭑ dum⭑ la⭑ sek⭑·ig·ad·o la⭑ lign⭑·o ne⭑
fend⭑·iĝ·u ; ŝi mem⭑ ne⭑ ĝis·fin⭑·e konsci⭑·as si⭑·an kondut⭑·on .
ne·fin⭑·it·a
1.
Kiu ne⭑ est⭑·as fin⭑·it·a, inter·ali⭑·e ĉar⭑ la⭑ labor⭑·o est⭑·is inter·romp⭑·it·a
pro⭑ la⭑ mort⭑·o de⭑ la⭑ aŭtor⭑·o: li sid⭑·ig·is ŝi·n ĉe⭑ la⭑ tabl⭑·o, sur⭑ kiu
rest⭑·is ankoraŭ⭑ la⭑ ne·fin⭑·it·a vesper⭑-manĝ⭑·o ; spadik⁽⁺⁾·o est⭑·as apart⭑·a
simpl⭑·a ne·fin⭑·it·a flor⭑·ar·o (sen⭑ flor⭑·o en⭑ la⭑ fin⭑·o) . la⭑ rakont⭑·o pri⭑
la⭑ pra·av⭑·in·oj halt⭑·is ne·fin⭑·it·a sur⭑ la⭑ mal·ferm⭑·it·aj dik⭑·aj lip⭑·oj de⭑
la⭑ literatur⭑·ist·o ; las⭑·ant·e la⭑ fraz¹·on ŝveb³·i ne·fin⭑·it·a ; li vid⭑·is,
ke⭑ ŝi kompren⭑·as li⭑·an ne·fin⭑·it·an alud⭑·on ; la⭑ ne·fin⭑·it·a simfoni¹·o
en·ir⭑·is nur⭑ en⭑ 1865 […] en⭑ la⭑ man⭑·ojn de⭑ orkestr¹·estr·o , kiu prezent⭑·is gin unu⭑·an foj⭑·on la⭑ 17-an de⭑ decembr⁽⁺⁾·o en⭑
Vien⁽⁺⁾·o .
2.
{mal·fini⁽⁺⁾·a}
Rim.: Vd rimark⭑·on sub⭑ {infinit⁽⁺⁾·a} .
sen·fin⭑·a
1.
Hav⭑·ant·a neniu·n fin⭑·on, en⭑ temp⭑·o aŭ⭑ spac⭑·o; {sen·lim⭑·a} , {sen·mezur⭑·a}
: li sent⭑·as, kvazaŭ⭑ li fal⭑·eg·as en⭑ sen·fin⭑·an mal·plen⭑·on ; ili est⭑·is
sen·fin⭑·e feliĉ⭑·aj, kiam⭑ ili ek·vid⭑·is kaj⭑ re·kon⭑·is si⭑·an frat⭑·in·et·on ;
sen·ĉes⭑·a bru⭑·o de⭑ rad⭑·oj simil⭑·e al⭑ sen·fin⭑·a tondr⭑·o ; en⭑ ĉi⭑ tiu
mal·long⭑·a ek·ĝem⭑·o son⭑·is […] sen·fin⭑·a dolor⭑·o ; ili⭑·a land⭑·o plen⭑·iĝ·is
de⭑ arĝent⭑·o kaj⭑ or⭑·o, kaj⭑ sen·fin⭑·aj est⭑·as ili⭑·aj trezor⭑·oj ; ŝi
pov⭑·o-sci⭑·is sen·fin⭑·e rakont⭑·i fabel⭑·ojn ; anĝel⭑·oj […] ŝveb³·is […] en⭑
grand⭑·aj rond⭑·oj ĉirkaŭ⭑·e, ĉiam⭑ pli⭑ kaj⭑ pli⭑ mal·proksim⭑·e, ĝis⭑ la⭑
sen·fin⭑·ec·o ; [li] neniam⭑ medit⭑·is pri⭑ la⭑ sen·fin⭑·a am⭑·o de⭑ Di⭑·o al⭑
ĉio, kio viv⭑·as ; ho⭑ ĉiel⭑·o, kiel⭑ sen·fin⭑·e mal·grand⭑·a si·n
sent⭑·is ! la⭑ varm⭑·eg·o kaj⭑, antaŭ⭑ ĉio, la⭑ sen·fin⭑·a sen·lim⭑·ec·o – jen⭑
est⭑·as la⭑ ĉef⭑·aj ec⭑·oj de⭑ la⭑ libi⁸·a dezert⭑·o ; la⭑ sen·fin⭑·ec·o de⭑ la⭑
nokt⭑·o ; oni ne⭑ pov⭑·as ĉiu·n tromp⭑·ad·i sen·fin⭑·e ; la⭑ univers⭑·o est⭑·as
rigard⭑·at·a kiel⭑ ne·penetr⭑·ebl·a sen·fin⭑·aĵ·o ; sen·fin⭑·aj kombin⭑·oj .
{etern⭑·a}
2.
{Ted⭑·e} , super·mezur⭑·e {long⭑·a} : ni ne⭑ dev⭑·u sur⭑ ĉiu paŝ⭑·o don⭑·ad·i
sen·fin⭑·ajn klar⭑·ig·ojn ; sen·fin⭑·aj […] juĝ⭑·aj proces⭑·oj ; ven⭑·is la⭑
mal·jun⭑·a reĝ⭑·o kun⭑ si⭑·a tut⭑·a kort⭑·eg·an·ar·o, kaj⭑ tiam⭑ komenc⭑·iĝ·is
sen·fin⭑·a gratul⭑·ad·o ; ŝi hav⭑·is sen·fin⭑·e mult⭑·e por⭑ demand⭑·i ; se⭑ vi
sen·fin⭑·e parol⭑·os, de⭑ ĝi la⭑ pot⭑·o ne⭑ bol⭑·os .
3.
Kies⭑ unu⭑ ekstrem⭑·aĵ·o est⭑·as al·lig⭑·it·a al⭑ la⭑ ali⭑·a, tiel⭑ ke⭑ la⭑ tut⭑·o
form⭑·as fleks⭑·ebl·an cirkl⁸·on: sen·fin⭑·a ĉen⭑·o, rimen⭑·o.
fin⭑·e de⭑
(prepozici⭑·aĵ·o)
1.
{Dum⭑} la⭑ fin⭑·a temp⭑·o de⭑: fin⭑·e de⭑ la⭑ 16-a jar⭑-cent⭑·o ; fin⭑·e de⭑ la⭑
li⁽⁺⁾-ber⭑-iĝ⭑-milit⭑·o ; fin⭑·e de⭑ la⭑ kvin⭑-jar⭑·o ĝi est⭑·as don⭑·ont·a tri⭑×dek⭑
milion⭑·ojn, nun⭑ la⭑ uzin⁽⁺⁾·o fabrik⭑·as nur⭑ cent⭑·ojn .
2.
{En⭑} la⭑ last⭑·a part⭑·o, ĉe⭑ la⭑ ekstrem⭑·o de⭑: fort⭑·e brems⁵·i fin⭑·e de⭑ l’
dekliv⭑·o ; fin⭑·e de⭑ la⭑ ale¹·o ; fin⭑·e de⭑ la⭑ et⭑·a akv⭑·o-voj⭑·o .
fin⭑+fin⭑·e
Post⭑ mal·agrabl⭑·e aŭ⭑ ne·normal¹·e long⭑·a atend⭑·o aŭ⭑ prokrast⭑·o, fin⭑·e: li
fin⭑+fin⭑·e ricev⭑·is sufiĉ⭑·an rekompenc⭑·on por⭑ la⭑ mal·gajn⭑·o ; kompren⭑·is fin⭑+fin⭑·e, pri⭑ kio tem⭑·as ; mi dev⭑·is serĉ⭑·i tiu·n
ĉi⭑ lok⭑·on […] fin⭑+fin⭑·e mi re·trov⭑·is la⭑ roj⁽⁺⁾·et·on ; mi labor⭑·is kiel⭑
gazet⭑+port⭑·ist·o, ĝarden⭑·a kaj⭑ muel⭑·ej·a labor⭑·ist·o, pur⭑·ig·ist·o kaj⭑
dom⭑+zorg⭑·ist·o, sed⭑ fin⭑+fin⭑·e mi trov⭑·is agrabl⭑·an labor⭑·on en⭑
bibliotek¹·oj .
fin⭑·--al⁽⁺⁾·--fin⭑·a
De⭑ unu⭑ ekstrem⭑·o ĝis⭑ ali⭑·a, tra·ir⭑·ant·a ĉiu·jn etap⁸·ojn, ĉiu·jn er⭑·ojn
de⭑ la⭑ koncern⭑·a procez⁽⁺⁾·o: ni hav⭑·as sekret⭑·ajn babil⭑·ej·ojn kun⭑
fin⭑·--al⁽⁺⁾·--fin⭑·a ĉifr³·ad·o . {komplet²·a}
fin⭑·o-far⭑·a
Last⭑·a, {definitiv¹·a} , pere⭑·ig·a: don⭑·i la⭑ fin⭑·o-far⭑·an bat⭑·on (al⭑ iu,
t.e. mort⭑·ig·i, real¹·e aŭ⭑ metafor¹·e) . {decid⭑·a}
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.164 2023/12/12 19:24:42 ]
__________________________________________________________________