vidu ankaŭ la klarigojn
flustr³·/·i

flustr³·i

   (tr)

   1.
          Mal·laŭt·e parol·i: la ĉef·episkop·o flustr³·is mal·bon·ajn vort·ojn en la
          orel·on al la reĝ·o ; „sed la aer·o don·as al vi la spir·ad·on!“
          flustr³·is la voĉ·o de la poet¹·o . li al·tir·is ŝi·n, […] kaj flustr³·is:
          ir·u al la pord·et·o […tie] ni renkont·os unu la ali·an ; bel·e, tre
          bel·e! li flustr³·is al si mem ; subit·e li·a intern·o est·is lum·ig·it·a
          de nov·a sent·o, kvazaŭ voĉ·o flustr³·us al li: nun vi est·as plen+aĝ·a
          ; la ne·kon·at·o minac·is Ivan⁽⁺⁾·on per la fingr·o kaj flustr³·is: „ŝŝ⁽⁺⁾!“ ;
          pro ŝi mi ne flustr³·os ( {el·perfid·os} ) al iu unu vort·on pri tiu
          mal·ben·it·a afer·o . {suflor¹·i}

   2.
          {Murmur·et·i} , bru·et·i: ŝi·ajn plej turment·ajn dolor·ojn for·lav·is la
          flustr³·ant·aj ond·oj ; ĉu vi aŭd·as la flustr³·an melodi¹·on de arb·oj ?
          {susur⁶·i}

   3.
          Parol·i per flustr³·o^2.

flustr³·o

   1.
          Mal·laŭt·a parol·o de flustr³·ant·o: li·a parol·ad·o far·iĝ·is flustr³·o ; li
          ne pov·is aŭd·i la flustr³·on de la par·o ; li aŭd·is flustr³·ojn
          proksim·e kaj kiel ebl·e plej silent·e for·ramp·is en ali·a direkt·o ;
          ek·murmur·is la flustr³·o de preĝ·oj ; li·a voĉ·o far·iĝ·is pli kaj pli
          mal·laŭt·a, […] post moment·o ĝi redukt⁴·iĝ·is al flustr³·et·o ; la
          publik·o renkont·is li·n per ne·difin·ebl·a flustr³·o, tra·kur·int·a la
          vic·ojn .

   2.
          Parol-manier·o, mez·a inter la voĉ·o kaj la spir·o, kiu konsist·as el
          daŭr·a bru·er·o, produkt·at·a de la spir-blov·o, kiam ĝi frot·as sed ne
          vibr¹·ig·as la mal·ferm·at·ajn voĉ-kord·ojn.

flustr³·a

          Karakteriz¹·at·a per flustr³·o: flustr³·a vokal·o, konsonant·o.

   [artikol-versi⁹·o: 1.26 2023/11/09 20:48:33 ]
     __________________________________________________________________