vidu ankaŭ la klarigojn
flustr³·/·i
flustr³·i
(tr)
1.
Mal·laŭt⭑·e parol⭑·i: la⭑ ĉef·episkop⭑·o flustr³·is mal·bon⭑·ajn vort⭑·ojn en⭑ la⭑
orel⭑·on al⭑ la⭑ reĝ⭑·o ; „sed⭑ la⭑ aer⭑·o don⭑·as al⭑ vi la⭑ spir⭑·ad·on!“
flustr³·is la⭑ voĉ⭑·o de⭑ la⭑ poet¹·o . li al·tir⭑·is ŝi·n, […] kaj⭑ flustr³·is:
ir⭑·u al⭑ la⭑ pord⭑·et·o […tie] ni renkont⭑·os unu⭑ la⭑ ali⭑·an ; bel⭑·e, tre⭑
bel⭑·e! li flustr³·is al⭑ si mem⭑ ; subit⭑·e li⭑·a intern⭑·o est⭑·is lum⭑·ig·it·a
de⭑ nov⭑·a sent⭑·o, kvazaŭ⭑ voĉ⭑·o flustr³·us al⭑ li: nun⭑ vi est⭑·as plen⭑+aĝ⭑·a
; la⭑ ne·kon⭑·at·o minac⭑·is Ivan⁽⁺⁾·on per⭑ la⭑ fingr⭑·o kaj⭑ flustr³·is: „ŝŝ⁽⁺⁾!“ ;
pro⭑ ŝi mi ne⭑ flustr³·os ( {el·perfid⭑·os} ) al⭑ iu unu⭑ vort⭑·on pri⭑ tiu
mal·ben⭑·it·a afer⭑·o . {suflor¹·i}
2.
{Murmur⭑·et·i} , bru⭑·et·i: ŝi⭑·ajn plej⭑ turment⭑·ajn dolor⭑·ojn for·lav⭑·is la⭑
flustr³·ant·aj ond⭑·oj ; ĉu⭑ vi aŭd⭑·as la⭑ flustr³·an melodi¹·on de⭑ arb⭑·oj ?
{susur⁶·i}
3.
Parol⭑·i per⭑ flustr³·o^2.
flustr³·o
1.
Mal·laŭt⭑·a parol⭑·o de⭑ flustr³·ant·o: li⭑·a parol⭑·ad·o far⭑·iĝ·is flustr³·o ; li
ne⭑ pov⭑·is aŭd⭑·i la⭑ flustr³·on de⭑ la⭑ par⭑·o ; li aŭd⭑·is flustr³·ojn
proksim⭑·e kaj⭑ kiel⭑ ebl⭑·e plej⭑ silent⭑·e for·ramp⭑·is en⭑ ali⭑·a direkt⭑·o ;
ek·murmur⭑·is la⭑ flustr³·o de⭑ preĝ⭑·oj ; li⭑·a voĉ⭑·o far⭑·iĝ·is pli⭑ kaj⭑ pli⭑
mal·laŭt⭑·a, […] post⭑ moment⭑·o ĝi redukt⁴·iĝ·is al⭑ flustr³·et·o ; la⭑
publik⭑·o renkont⭑·is li·n per⭑ ne·difin⭑·ebl·a flustr³·o, tra·kur⭑·int·a la⭑
vic⭑·ojn .
2.
Parol⭑-manier⭑·o, mez⭑·a inter⭑ la⭑ voĉ⭑·o kaj⭑ la⭑ spir⭑·o, kiu konsist⭑·as el⭑
daŭr⭑·a bru⭑·er·o, produkt⭑·at·a de⭑ la⭑ spir⭑-blov⭑·o, kiam⭑ ĝi frot⭑·as sed⭑ ne⭑
vibr¹·ig·as la⭑ mal·ferm⭑·at·ajn voĉ⭑-kord⭑·ojn.
flustr³·a
Karakteriz¹·at·a per⭑ flustr³·o: flustr³·a vokal⭑·o, konsonant⭑·o.
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.26 2023/11/09 20:48:33 ]
__________________________________________________________________