gaj⭑·/·a

gaj⭑·a

   1.
          Est⭑·ant·a en⭑ viv⭑·a, facil⭑+anim⭑·a kaj⭑ bon⭑+humor⭑·a stat⭑·o, kaj⭑ montr⭑·ant·a
          si⭑·an kontent⭑·ec·on per⭑ ekster⭑·aj sign⭑·oj; rid⭑+humor⭑·a, ĝoj⭑+mien⭑·a: la⭑
          student⭑·o est⭑·is gaj⭑·a kaj⭑ ĝoj⭑·a, ĉarm⭑·eg·a hom⭑·o ; sinjor⭑·o kun⭑ tia
          gaj⭑·a vizaĝ⭑·o, ke⭑ [...] li dev⭑·is est⭑·i la⭑ plej⭑ feliĉ⭑·a hom⭑·o sur⭑ la⭑
          ter⭑·o ; kun⭑ gaj⭑·a rid⭑·et·o sur⭑ la⭑ buŝ⭑·o ; mi ricev⭑·is plej⭑ gaj⭑·an
          humor⭑·on ; gaj⭑·a urb⭑·o ; ni est⭑·u gaj⭑·aj, ni uz⭑·u bon⭑·e la⭑ viv⭑·on, ĉar⭑
          la⭑ viv⭑·o ne⭑ est⭑·as long⭑·a ; li [...] viv⭑·is tie luks⭑·e kaj⭑ gaj⭑·e ;
          {ĝoj⭑·a} .

   2.
          {Gaj⭑·ig·a} : gaj⭑·a veter⭑·o, kolor⭑·o, spektakl¹·o; pro⭑ fort⭑·a brak⭑·', /
          pro⭑ gaj⭑·a kant⭑·' / volont⭑·e akcept⭑·at·a ; la⭑ rakont⭑·o ne⭑ est⭑·as gaj⭑·a;
          kaj⭑ tio mal·ĝoj⭑·ig·is ; sur⭑ la⭑ kamen⭑·o brul⭑·is gaj⭑·a fajr⭑·o .

gaj⭑·i

   (ntr)

          Est⭑·i gaj⭑·a: [ili] buĉ⭑·is tie pac⭑-ofer⭑·ojn antaŭ⭑ la⭑ Etern⭑·ul·o, kaj⭑
          fort⭑·e gaj⭑·is tie Saul kaj⭑ ĉiu·j Izrael⭑-id⭑·oj . {rid⭑·i} , {plezur⭑·i} .

gaj⭑·ig·i

          Far⭑·i iu·n aŭ⭑ io·n gaj⭑·a: gaj⭑·ig·i ĉiu·jn per⭑ sprit⭑·aj ŝerc⭑·oj; gaj⭑·ig·i la⭑
          lecion⭑·on; mi vol⭑·as gaj⭑·ig·i ali⭑·ajn kaj⭑ ankaŭ⭑ mi·n ; mi konsol⭑·os
          ili·n kaj⭑ gaj⭑·ig·os ili·n post⭑ ili⭑·a aflikt³·o ; se⭑ iu antaŭ⭑ ne·long⭑·e
          edz⭑·iĝ·is, li ne⭑ ir⭑·u en⭑ milit⭑·on [...] li rest⭑·u liber⭑·a en⭑ si⭑·a dom⭑·o
          dum⭑ unu⭑ jar⭑·o, kaj⭑ li gaj⭑·ig·u si⭑·an edz⭑·in·on ; por⭑ plezur⭑·o oni
          aranĝ⭑·as festen⭑·ojn, kaj⭑ vin⭑·o gaj⭑·ig·as la⭑ viv⭑·on ; grimac⭑·a gaj⭑·ig·ist·a
          vizaĝ⭑·o.

gaj⭑·ig·a

          Kaŭz⭑·ant·a gaj⭑·on, bon⭑·an humor⭑·on, rid⭑·on: gaj⭑·ig·a spekt⁹·aĵ·o; trink⭑·i
          [...] gaj⭑·ig·ajn trink⭑·aĵ·ojn . {burlesk²·a} , {komik¹·a} , {rid⭑·ig·a} .

mal·gaj⭑·a

          En⭑ mal·bon⭑·a humor⭑·o, ne⭑ ĝu⭑·ant·a la⭑ cirkonstanc⭑·ojn: sen·fort⭑·iĝ·int·aj
          korp⭑·oj kaj⭑ mort⭑·e mal·gaj⭑·aj spirit⭑·oj ; tiu rigard⭑·is si·n per⭑ tiel⭑
          ne·ordinar⭑·e mal·gaj⭑·aj okul⭑·oj, ke⭑ la⭑ kor⭑·o ne⭑ permes⭑·is al⭑ ŝi ek·bat⭑·i
          .

mal·gaj⭑·i

          Est⭑·i mal·gaj⭑·a. {funebr⭑·i} .

mal·gaj⭑·o

          Mal·vigl⭑·a, sen·plezur⭑·a spirit⭑·a stat⭑·o: For⭑ mal·gaj⭑·o! Tru-la-la! ―
          Nun⭑ est⭑·as maj⁽⁺⁾·o! ;

Gaj⭑·o

          Vir⭑·a {antaŭ·nom⭑·o} lat⁴·ind·e~ven⭑·a: Gaj⭑·o Juli⭑·o {Cezar⁽⁺⁾·o} ; vi·n salut⭑·as
          Gaj⭑·o, la⭑ gast⭑·ig·ant·o de⭑ mi .

   Rim. 1: PIV2 list¹·ig·as la⭑ nom⭑·on en⭑ apart⭑·a artikol⭑·o, kiel⭑ homonim¹·on de⭑ la⭑
   Fundament⭑·a radik⭑·o; tamen⭑ ŝajn⭑·as, ke⭑ la⭑ antaŭ·nom⭑·on ebl⭑·as rigard⭑·i
   deriv⁴·aĵ·o el⭑ la⭑ respond⭑·a radik⭑·o; eĉ⭑ se⭑ histori⭑·e tia deriv⁴·o est⭑·as
   dub⭑·ind·a, iu·j hom⭑·oj percept¹·as la⭑ nom⭑·on tiel⭑, kaj⭑ tia vid⭑-punkt⭑·o est⭑·as
   avantaĝ⁸·a por⭑ Esperant⭑·o.
   Rim. 2: Dum⭑ si⭑·a fru⭑·a period¹·o Latin⁽⁺⁾·o mal·hav⭑·is apart⭑·an liter⭑·on por⭑ [g];
   anstataŭ⭑·e est⭑·is uz⭑·at·a C. Kiam⭑ la⭑ roman¹·oj el·pens⭑·is diakrit⁽⁺⁾·aĵ·on G (t.e. C
   kun⭑ diakrit⁽⁺⁾·a strek⭑·et·o), la⭑ antaŭ·nom⭑·o tamen⭑ dum⭑ long⭑·a temp⭑·o rest⭑·is ĉe⭑ la⭑
   tradici¹·a skrib⭑·o per⭑ C; en⭑ Esperant⭑·o est⭑·as nenia motiv¹·o imit⭑·i tiu·n
   mis·skrib⭑·on, tiom⭑ mal·pli⭑, ke⭑ ĝi kolizi⁴·as kun⭑ ali⭑·aj vort⭑·oj propr⭑·e
   Esperant⭑·aj. La⭑ skrib⭑·oj kiu·j ĉiam⭑ kapabl⭑·is disting⭑·i inter⭑ g kaj⭑ k (ekz-e
   la⭑ grek⁸·a) konserv⭑·is la⭑ ĝust⭑·an son⭑-form⭑·on kun⭑ [g].

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.41 2024/02/02 06:27:49 ]
     __________________________________________________________________