galant²·/·a

galant²·a

          Uz⭑·ant·a rafin⭑·it·an ĝentil⭑·ec·on, kun⭑ la⭑ dezir⭑·o plaĉ⭑·i al⭑ ali⭑·aj kaj⭑
          akir⭑·i ili⭑·an favor⭑·on: la⭑ bel⭑·an  n li jam⭑ kelk⭑+foj⭑·e
          ĉirkaŭ·ir⭑·is, [fin⭑·e] kun⭑ dand⭑·a aplomb⁶·o kaj⭑ dolĉ⭑·e galant²·a ton⭑·o li
          komenc⭑·is […] al·parol⭑·on ; oni komenc⭑·is nov⭑·an danc⭑·on, […] sinjor⭑·o
           est⭑·is tiel⭑ galant²·a kaj⭑ invit⭑·is sinjor⭑·in·on  ;
          pa⭑·ĉj·o, vi dir⭑·is al⭑ mi, ke⭑ vir⭑·o dev⭑·as ĉiam⭑ est⭑·i galant²·a kaj⭑ ced⭑·i
          si⭑·an seĝ⭑·on al⭑ sinjor⭑·in·o ; li tre⭑ galant²·e si·n klin⭑·is salut⭑·ant·e
           n ; la⭑ ĉef⭑·a mal·facil⭑·aĵ·o por⭑ galant²·ul·o konsist⭑·ig·is
          banal²·aĵ·on por⭑  ; roz⭑·--vend⭑·ist·oj [en·fal⭑·as] eĉ⭑ en⭑ la⭑ mez⭑·o de⭑
          galant²·a rendevu¹·o, kiam⭑ konven⭑·us pli⭑ grand⭑·a diskret¹·ec·o .
          {amindum} em⭑·a, {flirt⭑·em·a^2} , {ĝentil⭑·a} , {koket⭑·a} , {tualet⭑·em·a}

   Rim.: Ekzist⭑·as ankaŭ⭑ flor⭑·o kun⭑ la⭑ nom⭑·o {galant²·o} .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.23 2023/11/11 10:00:38 ]
     __________________________________________________________________