grinc⭑·/·i

grinc⭑·i

   (ntr)

          {Bru⭑·i} akr⭑·e, mal·agrabl⭑·e kaj⭑ tre⭑ akut²·e pro⭑ kun·frot⭑·iĝ·o kun⭑ ali⭑·a
          mal·mol⭑·a objekt⭑·o: grinc⭑·u per⭑ la⭑ dent⭑·oj, ŝpruc⭑·ig·u fajr⭑·on […] — mi·n
          amuz⭑·as la⭑ koler⭑·eg·o de⭑ vir⭑·in·o ;  komenc⭑·is grinc⭑·i (prefer⭑·e
          {grinc⭑·ig·i} ) la⭑ dent⭑·ojn en⭑ sen·fort⭑·a koler⭑·o ; oni aŭd⭑·is ŝlos⭑·il·on,
          kiu grinc⭑·is en⭑ serur⭑·o ; sur⭑ la⭑ bord⭑·oj de⭑ la⭑ kanal¹·o balanc⭑·iĝ·is la⭑
          grinc⭑·ant·aj gru⭑·oj kun⭑ sitel⭑·oj de⭑ frukt⭑·ig·a akv⭑·o ; la⭑ grand⭑·a
          industri⭑·ej·o […] muĝ⭑·is kaj⭑ sibl⭑·is, zum⭑·is kaj⭑ sonor⭑·is, grinc⭑·is kaj⭑
          tint⭑·is ; la⭑ ĉen⭑·oj de⭑ vapor⭑-kran⭑·oj grinc⭑·as kaj⭑ krak⭑·as ; la⭑
          vagon⭑·ar·o koler⭑·e ek·grinc⭑·is per⭑ la⭑ bufr⁽⁺⁾·oj ; grinc⭑·is la⭑ fos⭑·il·oj,
          eben⭑·ig·ant·aj per⭑ ter⭑·o la⭑ kav⭑·ojn . {knar⁴·i} {kriĉ⁽⁺⁾·i} , {tint⭑·i}

grinc⭑·o, grinc⭑·ad·o

          Ag⭑·o grinc⭑·i: grinc⭑·ad·o de⭑ seg⭑·il·oj ; ek·silent⭑·is la⭑ grinc⭑·o de⭑ la⭑
          vetur⭑·il·aj rad⭑·oj ; el⭑ la⭑ kun·prem⭑·it·aj makzel⭑·oj el·iĝ⭑·ad·is
          mal·bon⭑+aŭgur⁶·a grinc⭑·o .

grinc⭑·ig·i

          Far⭑·i, ke⭑ io grinc⭑·u: mi⭑·a mal·am⭑·ant·o grinc⭑·ig·as kontraŭ⭑ mi si⭑·ajn
          dent⭑·ojn ; li ŝaŭm⭑·as kaj⭑ grinc⭑·ig·as la⭑ dent⭑·ojn ; li rapid⭑·e […]
          el·ir⭑·is tre⭑ ĝentil⭑·e:– humil⭑·an salut⭑·on! (sed⭑ intern⭑·e li grinc⭑·ig·is
          si⭑·ajn impuls¹·ojn) .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.27 2023/11/11 11:36:37 ]
     __________________________________________________________________