grumbl²·/·i

grumbl²·i

   (ntr)

          Voĉ {bru⭑·i} obtuz³·e, mal·kontent⭑·e: hejm⭑·e la⭑ fil⭑·o grumbl²·is, kie ŝi
          rest⭑·as tiom⭑ long⭑·e ; la⭑ labor⭑·ist·oj viv⭑·is en⭑ plen⭑·a ne·sci⭑·o pri⭑ la⭑
          est⭑·ont·ec·o […], grumbl²·is kaj⭑ blasfem¹·is kaj⭑ ĉiu+tag⭑·e cent⭑+foj⭑·e
          re·maĉ⭑·is la⭑ sam⭑·ajn fraz¹·ojn pri⭑ sen·labor⭑·ec·o ; li fort⭑·e grumbl²·us al⭑
          mi, se⭑ li kapt⭑·us mi·n sen⭑ labor⭑·o en⭑ la⭑ man⭑·o ; kial⭑ iu·j mal·jun⭑·ul·oj
          grumbl²·as kaj⭑ trud⭑·as si·n al⭑ pli⭑ jun⭑·aj ? {murmur⭑·i ^3}

grumbl²·em·a

          Kiu volont⭑·e grumbl²·as, aŭd⭑·ebl·e {mis·humor⭑·as} : ili est⭑·is
          grumbl²·em·aj, ĉar⭑ li tim⭑·ig·is ili·n ; haven⭑·o, profund⭑·a nokt⭑·o, la⭑
          grumbl²·em·aj argan⁽⁺⁾·oj ĉes⭑·as inter·parol⭑·i per⭑ knar⁴·ant·aj voĉ⭑·oj ; la⭑
          fot⁹·it·a jun⭑·ul·o esprim⭑·is ĉiu+trajt⭑·e gaj⭑·ec·on, kio eg⭑·e kontrast¹·is kun⭑
          la⭑ grumbl²·em·a urs⭑·o de⭑ hodiaŭ⭑ . {mal·kontent⭑·a}

grumbl²·ul·o

          Hom⭑·o, kiu kutim⭑·as grumbl²·i: oni sat⭑·ig·is mi·n ĉi⭑ tie ĝis⭑ abomen⭑·o
          per⭑ kontraŭ·sovet⁽⁺⁾·aj anekdot¹·oj kaj⭑ mi mem⭑ far⭑·iĝ·is iu grumbl²·ul·o ;
          mi⭑·a+opini⭑·e est⭑·us tre⭑ bon⭑+ven⭑·a iu klar⭑·ig·a pied⭑-not⭑·o tiu+rilat⭑·e […]
          sed⭑ nu⭑, nur⭑ grumbl²·ul·o tio·n menci³·u .

post·grumbl²·i

   (ntr)

          Grumbl²·i de⭑ mal·antaŭ⭑·e, al⭑ iu mal·proksim⭑·iĝ·ant·a: bel⭑·an task¹·on mi
          hav⭑·as! — ofend⭑·it·e ek·kri⭑·is la⭑ ruf⁽⁺⁾·ul·o, kaj⭑ post·grumbl²·is en⭑ ŝi⭑·an
          dors⭑·on: — stult²·a in⭑·o! .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.26 2023/11/11 11:36:37 ]
     __________________________________________________________________