vidu ankaŭ la klarigojn
gust·/·o

gust·o

   1.
          Ec·o de ia substanc²·o (manĝ·aĵ·o  trink·aĵ·o), kiu kaŭz·as agrabl·an
           mal·agrabl·an sent·um·aĵ·on sur la lang·o kaj la palat·o: gust·o de
          viand·o, fum·o; sal·a, suker·a, mal·plaĉ·a gust·o; fremd·a manĝ·o hav·as
          bon·an gust·on . [list¹·o.gif] gust·oj

   2.
          Kapabl·o ricev·i de ia substanc²·o agrabl·an  mal·agrabl·an
          sent·um·aĵ·on per la lang·o kaj la palat·o: li hav·as bon·an,
          delikat·an, difekt·it·an gust·on; oni neniam pov·as fid·i li·an gust·on,
          ĉar li tro~ŝat·as la sal·aĵ·ojn; la organ¹·o de la gust·o.

   3.
          Ec·o de la karakter·o, kiu kaŭz·as, ke la hom·oj trov·as plaĉ·on 
          mal·plaĉ·on en io  iu; karakteriz¹·a ŝat-manier·o: kiom da hom·oj,
          tiom da gust·oj ; ĉiu hav·as si·an propr·an gust·on ; pri gust·oj oni
          disput·i ne dev·as ; tio est·as demand·o de gust·o; ŝat·i  ne ŝat·i
          teatr·on est·as afer·o de gust·o; ag·i laŭ person·a gust·o; est·i laŭ la
          gust·o de iu (plaĉ·i al).

   4.
          Sagac·a kaj ĝust·a sent·o pri la kvalit¹·oj kaj mank·oj de art·a verk·o;
          bon~gust·o, bel~gust·o: li·a kritik·ad·o montr·as sen·erar·an gust·on; oni
          pov·as disting·i la natur·an kaj la akir·it·an gust·ojn.

gust·i

   (ntr)

   1.
          Kaŭz·i agrabl·an  mal·agrabl·an sent·um·aĵ·on sur la lang·o kaj
          palat·o: tiu manĝ·aĵ·o bon·e, abomen·ind·e, acid·e gust·as.

   2.
          Est·i agrabl·a  mal·agrabl·a; kaŭz·i plaĉ·on  mal·plaĉ·on: post
          long·a labor·o bon·e gust·as la dorm·o; en mal·san·o mal·bon·e gust·as la
          plej kar·aj okup·iĝ·oj.

gust·ig·i

   1.
          Don⁽⁺⁾·i gust·on al manĝ·aĵ·o; {spic·i^1} : bon·a saŭc·o gust·ig·as fiŝ·on;
          mal·sat·o plej bon·e gust·ig·as la manĝ·on .

   2.
          Ig·i agrabl·a: tiu pruv·o gust·ig·is al li la sport¹·ojn.

gust·um·i

   (tr)

   1.
          Intenc·e esplor·i, prov·i gust·on de io: gust·um·i manĝ·on, vin·on.

   2.
          Ĝu·i  spert·i io·n: gust·um·i plezur·on, mal·dolĉ·on; vi vol·is gust·um·i
          nobel·ec·on.

gust·um·ind·a

          Kiu·n ind·as gust·um·inormal¹·e pro ĝi·a bon~gust·o: el·ŝel·iĝ·as la
          dolĉ·a kern·o gust·um·ind·a de frukt·o

antaŭ·gust·o

          Anticip³·e imag·at·a gust·o: la tut·a anim·o de A·nj·o jubil⁽⁺⁾·is pro la
          antaŭ·gust·o de tio, kio·n morgaŭ ŝi rakont·ad·os al la najbar·oj .

bon+gust·a

   1.
          Agrabl·a por la palat·o  la spirit·o: bon+gust·a viand·o, vest·o,
          mebl·ar·o, dram¹·o.

   2.
          Posed·ant·a estetik¹·an gust·on: bon+gust·a kritik·ist·o.

bon~gust·i

   (ntr)

          Prezent·i bon·an, agrabl·an gust·on: la pom·oj ĉi tie paradiz·e
          bon~gust·as .

krom·gust·o

          Mal·ĉef·a, mal·pli rimark·ebl·a gust·o: mal·jun·ec·o pov·as est·i amuz·a,
          sed kun ĉiam·a tragedi·a krom·gust·o

post·gust·o

          Gust·o, oft·e mal·agrabl·a, kiu aper·as post manĝ·o  trink·o: kun
          amar⁴·a post·gust·o li re·memor·is pri knab·in·o, tiel anĝel·ec·a [...] ke
          li met·us por ŝi si·an man·on en la fajr·on .

sen·gust·a

   1.
          Indiferent·a por la palat·o  la spirit·o; sen·karakter·a,
          sen·interes·a: sen·gust·a manĝ·o; azot·o est·as sen·kolor·a, sen·odor·a kaj
          sen·gust·a gas·o; sen·gust·a ŝerc·o, laŭd·o, poem¹·o.

   2.
          Ne posed·ant·a estetik¹·an gust·on.

vin-gust·um·ist·o

          Profesi·a spert·ul·o, komisi·it·a por ek·prov·i la gust·on kaj kvalit¹·on
          de la vin·oj: bon·a vin-gust·um·ist·o re·kon·as la origin¹·an land·on je la
          unu·a sorb·o, la grund⁴·on je la du·a kaj la jar·on je la tri·a.

   [artikol-versi⁹·o: 1.52 2023/11/11 11:36:37 ]
     __________________________________________________________________