vidu ankaŭ la klarigojn
gust⭑·/·o
gust⭑·o
1.
Ec⭑·o de⭑ ia⭑ substanc²·o (manĝ⭑·aĵ·o aŭ⭑ trink⭑·aĵ·o), kiu kaŭz⭑·as agrabl⭑·an
aŭ⭑ mal·agrabl⭑·an sent⭑·um·aĵ·on sur⭑ la⭑ lang⭑·o kaj⭑ la⭑ palat⭑·o: gust⭑·o de⭑
viand⭑·o, fum⭑·o; sal⭑·a, suker⭑·a, mal·plaĉ⭑·a gust⭑·o; fremd⭑·a manĝ⭑·o hav⭑·as
bon⭑·an gust⭑·on . [list¹·o.gif] gust⭑·oj
2.
Kapabl⭑·o ricev⭑·i de⭑ ia⭑ substanc²·o agrabl⭑·an aŭ⭑ mal·agrabl⭑·an
sent⭑·um·aĵ·on per⭑ la⭑ lang⭑·o kaj⭑ la⭑ palat⭑·o: li hav⭑·as bon⭑·an,
delikat⭑·an, difekt⭑·it·an gust⭑·on; oni neniam⭑ pov⭑·as fid⭑·i li⭑·an gust⭑·on,
ĉar⭑ li tro⭑~ŝat⭑·as la⭑ sal⭑·aĵ·ojn; la⭑ organ¹·o de⭑ la⭑ gust⭑·o.
3.
Ec⭑·o de⭑ la⭑ karakter⭑·o, kiu kaŭz⭑·as, ke⭑ la⭑ hom⭑·oj trov⭑·as plaĉ⭑·on aŭ⭑
mal·plaĉ⭑·on en⭑ io aŭ⭑ iu; karakteriz¹·a ŝat⭑-manier⭑·o: kiom⭑ da⭑ hom⭑·oj,
tiom⭑ da⭑ gust⭑·oj ; ĉiu hav⭑·as si⭑·an propr⭑·an gust⭑·on ; pri⭑ gust⭑·oj oni
disput⭑·i ne⭑ dev⭑·as ; tio est⭑·as demand⭑·o de⭑ gust⭑·o; ŝat⭑·i aŭ⭑ ne⭑ ŝat⭑·i
teatr⭑·on est⭑·as afer⭑·o de⭑ gust⭑·o; ag⭑·i laŭ⭑ person⭑·a gust⭑·o; est⭑·i laŭ⭑ la⭑
gust⭑·o de⭑ iu (plaĉ⭑·i al⭑).
4.
Sagac⭑·a kaj⭑ ĝust⭑·a sent⭑·o pri⭑ la⭑ kvalit¹·oj kaj⭑ mank⭑·oj de⭑ art⭑·a verk⭑·o;
bon⭑~gust⭑·o, bel⭑~gust⭑·o: li⭑·a kritik⭑·ad·o montr⭑·as sen·erar⭑·an gust⭑·on; oni
pov⭑·as disting⭑·i la⭑ natur⭑·an kaj⭑ la⭑ akir⭑·it·an gust⭑·ojn.
gust⭑·i
(ntr)
1.
Kaŭz⭑·i agrabl⭑·an aŭ⭑ mal·agrabl⭑·an sent⭑·um·aĵ·on sur⭑ la⭑ lang⭑·o kaj⭑
palat⭑·o: tiu manĝ⭑·aĵ·o bon⭑·e, abomen⭑·ind·e, acid⭑·e gust⭑·as.
2.
Est⭑·i agrabl⭑·a aŭ⭑ mal·agrabl⭑·a; kaŭz⭑·i plaĉ⭑·on aŭ⭑ mal·plaĉ⭑·on: post⭑
long⭑·a labor⭑·o bon⭑·e gust⭑·as la⭑ dorm⭑·o; en⭑ mal·san⭑·o mal·bon⭑·e gust⭑·as la⭑
plej⭑ kar⭑·aj okup⭑·iĝ·oj.
gust⭑·ig·i
1.
Don⁽⁺⁾·i gust⭑·on al⭑ manĝ⭑·aĵ·o; {spic⭑·i^1} : bon⭑·a saŭc⭑·o gust⭑·ig·as fiŝ⭑·on;
mal·sat⭑·o plej⭑ bon⭑·e gust⭑·ig·as la⭑ manĝ⭑·on .
2.
Ig⭑·i agrabl⭑·a: tiu pruv⭑·o gust⭑·ig·is al⭑ li la⭑ sport¹·ojn.
gust⭑·um·i
(tr)
1.
Intenc⭑·e esplor⭑·i, prov⭑·i gust⭑·on de⭑ io: gust⭑·um·i manĝ⭑·on, vin⭑·on.
2.
Ĝu⭑·i aŭ⭑ spert⭑·i io·n: gust⭑·um·i plezur⭑·on, mal·dolĉ⭑·on; vi vol⭑·is gust⭑·um·i
nobel⭑·ec·on.
gust⭑·um·ind·a
Kiu·n ind⭑·as gust⭑·um·i – normal¹·e pro⭑ ĝi⭑·a bon⭑~gust⭑·o: el·ŝel⭑·iĝ·as la⭑
dolĉ⭑·a kern⭑·o gust⭑·um·ind·a de⭑ frukt⭑·o
antaŭ·gust⭑·o
Anticip³·e imag⭑·at·a gust⭑·o: la⭑ tut⭑·a anim⭑·o de⭑ A⭑·nj·o jubil⁽⁺⁾·is pro⭑ la⭑
antaŭ·gust⭑·o de⭑ tio, kio·n morgaŭ⭑ ŝi rakont⭑·ad·os al⭑ la⭑ najbar⭑·oj .
bon⭑+gust⭑·a
1.
Agrabl⭑·a por⭑ la⭑ palat⭑·o aŭ⭑ la⭑ spirit⭑·o: bon⭑+gust⭑·a viand⭑·o, vest⭑·o,
mebl⭑·ar·o, dram¹·o.
2.
Posed⭑·ant·a estetik¹·an gust⭑·on: bon⭑+gust⭑·a kritik⭑·ist·o.
bon⭑~gust⭑·i
(ntr)
Prezent⭑·i bon⭑·an, agrabl⭑·an gust⭑·on: la⭑ pom⭑·oj ĉi⭑ tie paradiz⭑·e
bon⭑~gust⭑·as .
krom·gust⭑·o
Mal·ĉef⭑·a, mal·pli⭑ rimark⭑·ebl·a gust⭑·o: mal·jun⭑·ec·o pov⭑·as est⭑·i amuz⭑·a,
sed⭑ kun⭑ ĉiam⭑·a tragedi⭑·a krom·gust⭑·o
post·gust⭑·o
Gust⭑·o, oft⭑·e mal·agrabl⭑·a, kiu aper⭑·as post⭑ manĝ⭑·o aŭ⭑ trink⭑·o: kun⭑
amar⁴·a post·gust⭑·o li re·memor⭑·is pri⭑ knab⭑·in·o, tiel⭑ anĝel⭑·ec·a [...] ke⭑
li met⭑·us por⭑ ŝi si⭑·an man⭑·on en⭑ la⭑ fajr⭑·on .
sen·gust⭑·a
1.
Indiferent⭑·a por⭑ la⭑ palat⭑·o aŭ⭑ la⭑ spirit⭑·o; sen·karakter⭑·a,
sen·interes⭑·a: sen·gust⭑·a manĝ⭑·o; azot⭑·o est⭑·as sen·kolor⭑·a, sen·odor⭑·a kaj⭑
sen·gust⭑·a gas⭑·o; sen·gust⭑·a ŝerc⭑·o, laŭd⭑·o, poem¹·o.
2.
Ne⭑ posed⭑·ant·a estetik¹·an gust⭑·on.
vin⭑-gust⭑·um·ist·o
Profesi⭑·a spert⭑·ul·o, komisi⭑·it·a por⭑ ek·prov⭑·i la⭑ gust⭑·on kaj⭑ kvalit¹·on
de⭑ la⭑ vin⭑·oj: bon⭑·a vin⭑-gust⭑·um·ist·o re·kon⭑·as la⭑ origin¹·an land⭑·on je⭑ la⭑
unu⭑·a sorb⭑·o, la⭑ grund⁴·on je⭑ la⭑ du⭑·a kaj⭑ la⭑ jar⭑·on je⭑ la⭑ tri⭑·a.
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.52 2023/11/11 11:36:37 ]
__________________________________________________________________