ĝen⭑·/·i

ĝen⭑·i

   (x)

   1.
          Mal·facil⭑·ig·i aŭ⭑ mal·help⭑·i ies⭑ mov⭑·ojn; mal·oportun⭑·i al⭑ iu,
          mal·komfort⭑·ig·i iu·n: ĉu⭑ la⭑ pak⭑·aĵ·o ĝen⭑·as vi·n? ne⭑ ĝen⭑·u la⭑ ir⭑·ad·on, al⭑
          la⭑ ir⭑·ad·o; tiu sen·ĉes⭑·a bru⭑·o ĝen⭑·as mi·n; ne⭑ ĝen⭑·u mi·n […] mi⭑·aj
          infan⭑·oj kun⭑ mi est⭑·as en⭑ lit⭑·o ; kial⭑ vi ĝen⭑·as la⭑ vir⭑·in·on ?
          esper⭑·ebl·e mi ne⭑ ĝen⭑·is vi·n ? {bar⭑·i} , {embaras⭑·i} , {obstrukc⭑·i}

   2.
          Mal·facil⭑·ig·i ies⭑ ag⭑·ojn aŭ⭑ decid⭑·ojn pro⭑ moral¹·aj mal·help⭑·oj: vi⭑·a
          ĉe·est⭑·o ĝen⭑·is li·n; li hav⭑·is mien⭑·on tre⭑ ĝen⭑·it·an, ĉar⭑ la⭑ fremd⭑·a
          reĝ⭑·id·o ĉio·n vid⭑·is ; tre⭑ ĝen⭑·as mi·n, ke⭑ mi dev⭑·as far⭑·i tiu·n
          vizit⭑·on, tiu·n klopod⭑·on; mi·n […] iom⭑ ĝen⭑·is ŝi⭑·a sen·kulp⭑·a mort⭑·ig·em·o
          . {hezit³·i} , {konfuz⭑·i} , {ted⭑·i}

ĝen⭑·aĵ·o, ĝen⭑·o

          Mal·oportun⭑·aĵ·o, embaras⭑·o: la⭑ divers⭑·ec·o de⭑ la⭑ lingv⭑·oj est⭑·as grand⭑·a
          ĝen⭑·o por⭑ la⭑ inter·naci⭑·aj rilat⭑·oj; ĝen⭑·aĵ·oj en⭑ somer⭑+dom⭑·a feliĉ⭑·o
          est⭑·as kul⭑·oj, muŝ⭑·oj, formik⭑·oj kaj⭑ foj⭑·e taban⭑·oj ; spam⁽⁺⁾·o ne⭑ est⭑·is
          mi⭑·a sol⭑·a ĝen⭑·aĵ·o ; gramatik⭑·aj ĝen⭑·aĵ·oj ; se⭑ vi⭑·a bo·patr⭑·in·' vi·n
          invit⭑·as, jam⭑ sen⭑ ĝen⭑·o ; ĉu⭑ tio ne⭑ kaŭz⭑·is ĝen⭑·aĵ·on kiam⭑ vi est⭑·is
          en⭑ Rom⁽⁺⁾·o ?

ĝen⭑·a

          Mal·oportun⭑·a, mal·help⭑·ant·a, embaras⭑·ant·a, mal·agrabl⭑·a, ĉagren⭑·a: jen⭑
          tre⭑ ĝen⭑·a afer⭑·o, okaz⭑·aĵ·o, prokrast⭑·o; la⭑ voj⭑·o est⭑·as mal·facil⭑·e kaj⭑
          ĝen⭑·a ; reptili⁽⁺⁾·oj kresk⭑·as dum⭑ si⭑·a tut⭑·a viv⭑·o, ĝis⭑ kiam⭑ ili⭑·a
          korp⭑·o-volumen⁴·o iĝ⭑·as tiom⭑ ĝen⭑·a ke⭑ ili sufer⭑·as (kaj⭑ mort⭑·as) pro⭑ ĝi
          .

ĝen⭑·at·ec·o, ĝen⭑·ec·o

          Sent⭑·o de⭑ tiu, kiu si·n ĝen⭑·as: li⭑·a ĝen⭑·at·ec·o far⭑·is li·n iom⭑ rid⭑-ind⭑·a,
          kaj⭑ mal·lert⭑·a; ĝen⭑·ec·a mien⭑·o, rid⭑·et·o;  rimark⭑·is li⭑·an
          ĝen⭑·at·ec·on, sed⭑ ŝi pens⭑·is, ke⭑ la⭑ kaŭz⭑·o de⭑ tio est⭑·as la⭑ ĉe·est⭑·ad·o
          de⭑ flank⭑·a person⭑·o .

ĝen⭑·ul·o

          Ted⭑·a, mal·help⭑·ant·a al·trud⭑·ul·o: ĉiu+foj⭑·e kiam⭑ Franci⁽⁺⁾·o est⭑·is la⭑
          „ĝen⭑·ul·o de⭑ la⭑ mond⭑·o“ ; [li] ne⭑ est⭑·is tre⭑ kontent⭑·a pri⭑ ĉi⭑ tiu
          jun⭑·a ĝen⭑·ul·o, kaj⭑ prov⭑·is per⭑ mult⭑·aj rimed⭑·oj silent⭑·ig·i li·n .

sen·ĝen⭑·a

   1.
          Ne·ĝen⭑·at·a, ne·ĝen⭑·it·a: [ŝi] pen⭑·is aper⭑·ig·i sen·ĝen⭑·an rid⭑·et·on .
          {liber⭑·a}

   2.
          Ne⭑ ĝen⭑·ant·a si·n kontraŭ⭑ ali⭑·aj, sen·ceremoni¹·a, intim⭑·ec·a: sen·ĝen⭑·a
          hom⭑·o, jun⭑·ul·o; sen·ĝen⭑·a invit⭑·o, kun·ven⭑·o, manĝ⭑·o; sen·ĝen⭑·aj amik⭑·aj
          kun·ven⭑·oj ; sen·ĝen⭑·aj ĉiu+tag⭑·aj vest⭑·oj ; reg⭑·is tre⭑ agrabl⭑·a humor⭑·o
          kaj⭑ sen·ĝen⭑·a inter·parol⭑·ad·o, kiel⭑ en⭑ famili⭑·a rond⭑·o ; inter·naci⭑·a
          lingv⭑·o prezent⭑·as neŭtral²·an fundament⭑·on por⭑ sen·ĝen⭑·a renkont⭑·iĝ·o
          kaj⭑ frat⭑·iĝ·o . {familiar²·a}

   3.
          Ne⭑ sufiĉ⭑·e ĝen⭑·ant·a si·n kontraŭ⭑ ali⭑·aj; tro⭑ sen·ceremoni¹·a;
          mal·konven⭑·a; sen·hont⭑·a; sen·ĝen⭑·aĉ·a; tro⭑ sen·ĝen⭑·a: sen·ĝen⭑·a kondut⭑·o,
          vest⭑·o; sen·ĝen⭑·e parol⭑·i kontraŭ⭑ iu. {arogant⭑·a} , {impertinent³·a} ,
          {mal·respekt⭑·a}

sin⁸+ĝen⭑·a

   1.
          Si·n ĝen⭑·ant·a por⭑ ali⭑·aj: li est⭑·as afabl⭑·e sin⁸+ĝen⭑·a por⭑ ĉiu·j kaj⭑ ĉiam⭑
          pret⭑·a help⭑·i. {komplez⭑·em·a} , {sin⁸+don⭑·a}

   2.
          Tro⭑ ĝen⭑·ant·a si·n kontraŭ⭑ ali⭑·aj; ne·sufiĉ⭑·e mem·fid⭑·a; hont⭑·em·a;
          ne·postul⭑·em·a: li rest⭑·as ĉiam⭑ sin⁸+ĝen⭑·a antaŭ⭑ la⭑ fraŭl⭑-in⭑·oj, antaŭ⭑ la⭑
          profesor¹·o; tre⭑ hont⭑·em·a kaj⭑ sin⁸+ĝen⭑·em·a ; almoz⭑-pet⭑·ant·o sin⁸+ĝen⭑·a
          rest⭑·as kun⭑ sak⭑·o mal·plen⭑·a; ĉu⭑ vi vol⭑·as tuj⭑ for·ĵet⭑·i ĉiu·n
          sin⁸-ĝen⭑·ad·on kaj⭑ ir⭑·i kun⭑ mi al⭑ la⭑ diabl⭑·o ? {diskret¹·a}

si·n ĝen⭑·i

          Hezit³·i, ne⭑ kuraĝ⭑·i far⭑·i io·n pro⭑ skrupul²·o, hont⭑·o, tim⭑·o ktp: ne⭑
          ĝen⭑·u vi·n pro⭑ mi; mal·feliĉ⭑·o si·n ne⭑ ĝen⭑·as, far⭑·u gest⭑·on, ĝi tuj⭑
          ven⭑·as; ho⭑ mi⭑·a Di⭑·o, mi hont⭑·as, kaj⭑ ĝen⭑·as mi·n lev⭑·i mi⭑·an vizaĝ⭑·on al⭑
          Vi ; tut⭑·e ne⭑ ĝen⭑·as mi·n al⭑ vi skrib⭑·i ripet⭑·e ; li fort⭑·e si·n ĝen⭑·is
          salut⭑·i tiu·n fripon⭑·on (li mal·volont⭑·e, sin⁸+dev⭑·ig·e salut⭑·is); ebl⭑·e
          ili si·n ĝen⭑·as far⭑·i al⭑ mi mal·agrabl⭑·aĵ·on (si·n ĝen⭑·as, por⭑ ne⭑ far⭑·i;
          ili mal·volont⭑·e far⭑·as; ili hezit³·as far⭑·i); [oni] oft⭑·e si·n ĝen⭑·as
          el·dir⭑·i (si·n ĝen⭑·as por⭑ ne⭑ el·dir⭑·i; mal·volont⭑·e, tim⭑·em·e, hezit³·e
          el·dir⭑·as) liber⭑·e si⭑·an opini⭑·on por⭑ ne⭑ kontraŭ·batal⭑·i publik⭑·e tiu·n,
          kiu·n la⭑ esperant⭑·ist·oj nom⭑·as si⭑·a majstr⭑·o .

          Rim.: Ĉar⭑ _si·n ĝen⭑·i_ kun⭑ infinitiv²·o est⭑·as dub⭑·a+senc⭑·a (1. si·n ĝen⭑·i
          por⭑ far⭑·i; 2. si·n ĝen⭑·i por⭑ ne⭑ far⭑·i), est⭑·as rekomend⭑·ind·e uz⭑·i ĉiam⭑
          post⭑ ĝi _por⭑_ aŭ⭑ _por⭑ ne⭑_, laŭ⭑ la⭑ senc⭑·o.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.49 2024/01/29 01:23:04 ]
     __________________________________________________________________