hont⭑·/·i

hont⭑·i

   (x)

          Sent⭑·i mal·agrabl⭑·an konfuz⭑·iĝ·on kaj⭑ humil⭑·iĝ·on, pro⭑ konsci⭑·o je⭑
          mal·honor⭑·aĵ·o, mal·honest⭑·aĵ·o, mal·dec⭑·aĵ·o: vi dev⭑·us hont⭑·i vi⭑·an
          ten⭑·iĝ·on aŭ⭑ pri⭑, pro⭑ vi⭑·a ten⭑·iĝ·o; kiu hont⭑·as nenio·n, ne⭑ tim⭑·as Di⭑·on
          ; mi hont⭑·as, ke⭑ mi tiel⭑ long⭑·e prokrast⭑·is mi⭑·an vizit⭑·on; ne⭑ hont⭑·u
          pent⭑·i pri⭑ far⭑·o, hont⭑·u persist⭑·i en⭑ erar⭑·o ; la⭑ membr⭑·o de⭑ unu⭑ naci⭑·o
          humil⭑·iĝ·as antaŭ⭑ la⭑ membr⭑·o de⭑ ali⭑·a naci⭑·o, parol⭑·as li⭑·an lingv⭑·on,
          hont⭑·ant·e la⭑ si⭑·an .

hont⭑·o

   1.
          {Sent⭑·o} de⭑ hont⭑·ant·o: ruĝ⭑·iĝ·i pro⭑ hont⭑·o; kie tim⭑·o, tie hont⭑·o; far⭑·i
          hont⭑·on al⭑ iu.

   2.
          {Hont⭑·ind·aĵ·o} : li⭑·a hont⭑·o ne⭑ el·viŝ⭑·iĝ·as ; li est⭑·as la⭑ hont⭑·o de⭑ si⭑·a
          famili⭑·o; mi ne⭑ trans·viv⭑·os tiu·n hont⭑·on; tia mal·pur⭑·ec·o est⭑·as ja⭑
          hont⭑·o. {makul⭑·o} , {mal·glor⭑·o} .

hont⭑·em·a

          Facil⭑·e kaj⭑ plej⭑ oft⭑·e sen·kaŭz⭑·e hont⭑·ant·a: ĝi far⭑·iĝ·is tim⭑·em·a kaj⭑
          hont⭑·em·a kaj⭑ kaŝ⭑·is la⭑ kap⭑·on ; jam⭑ kiel⭑ infan⭑·o li est⭑·is izol⭑·iĝ·em·a
          kaj⭑ hont⭑·em·a ; tiu tim⭑·em·a kaj⭑ hont⭑·em·a knab⭑·in·o ruĝ⭑·iĝ·as antaŭ⭑ ĉiu
          ne·kon⭑·at·a person⭑·o.

hont⭑·ig·i

   (tr)

          Far⭑·i, ke⭑ iu hont⭑·u: hont⭑·ig·i mal·labor⭑·em·an lern⭑·ant·on; kun·ul⭑·o de⭑
          mal·ĉast⭑·ul·oj hont⭑·ig·as si⭑·an patr⭑·on .

hont⭑·ind·a

          Pri⭑ kiu oni dev⭑·as hont⭑·i: [se⭑] li trov⭑·is ĉe⭑ ŝi io·n hont⭑·ind·an,
          tiam⭑ li skrib⭑·u al⭑ ŝi eks·edz⭑·ig·an leter⭑·on ; kiu dorm⭑·as en⭑ la⭑ temp⭑·o
          de⭑ rikolt⭑·o, tiu est⭑·as fil⭑·o hont⭑·ind·a .

hont⭑·ind·aĵ·o

          Io, kio·n oni hont⭑·as aŭ⭑ dev⭑·us hont⭑·i: ni far⭑·iĝ·is hont⭑·ind·aĵ·o por⭑
          ni⭑·aj najbar⭑·oj .

pri·hont⭑·i

   (tr)

          Hont⭑·i pro⭑: ne·far⭑·on de⭑ li ŝi pri·hont⭑·us .

seks⭑+hont⭑·em·o, seks⭑-hont⭑·o

          Hont⭑·em·o pri⭑ seks⭑·aj afer⭑·oj, tiu+rilat⭑·a {pudor⁽⁺⁾·o} .

sen·hont⭑·a

          Ne⭑ facil⭑·e sent⭑·ant·a hont⭑·on; {cinik²·a} , {impertinent³·a} : sen·hont⭑·a
          vir⭑·in·o, vizaĝ⭑·o; sen·hont⭑·e mensog⭑·i; sen·hont⭑·aj kontraŭ·ver⭑·oj ; ŝi
          est⭑·is patron¹-in⭑·o de⭑ la⭑ venĝ⭑·o kaj⭑ plej⭑ sen·hont⭑·a mal·ĉast⭑·ec·o ;

sen·hont⭑·ul·o

          Iu, kiu sen⭑ hont⭑·o ag⭑·as kontraŭ⭑·e al⭑ moral¹·o, dec⭑·o, mor⭑·oj;
          {cinik²·ul·o} : ĉu⭑ ci vol⭑·as tiu·n ĉi⭑ sen·hont⭑·ul·in·on? .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.41 2023/11/15 17:08:01 ]
     __________________________________________________________________