vidu ankaŭ la klarigojn
iam⭑
iam⭑
Adverb⭑·o, signif⭑·ant·a:
1.
en⭑ ia⭑ tut⭑·e ne⭑ difin⭑·it·a temp⭑·o: ni, esperant⭑·ist·oj, dev⭑·as labor⭑·i
pli⭑ energi⭑·e ol⭑ iam⭑ (iam⭑ ajn⭑) ; se⭑ mi vi·n iam⭑ port⭑·is en⭑ la⭑ kor⭑·o,
viv⭑·u; el⭑ ĉiu·j, kiu·j iam⭑ mi·n ĉirkaŭ⭑·is, vi est⭑·as la⭑ plej⭑ brav⭑·a;
tiu·n sinjor⭑·on mi vid⭑·is iam⭑ ajn⭑; iam⭑ kaj⭑ iam⭑ (de⭑ temp⭑·o al⭑ temp⭑·o).
2.
En⭑ ia⭑ pas⭑·int·a temp⭑·o: iam⭑ ni hav⭑·is reĝ⭑·on; iam⭑ ni est⭑·is amik⭑·oj,
sed⭑ li⭑·a kondut⭑·o fremd⭑·ig·is li·n al⭑ mi.
3.
En⭑ ia⭑ ven⭑·ont·a temp⭑·o: kio viv⭑·as, neces⭑·e dev⭑·as iam⭑ mort⭑·i; mi ne⭑
pov⭑·as esper⭑·i, ke⭑ li iam⭑ sukces⭑·os; ating⭑·u mi·n mort⭑·o, se⭑ iam⭑ eĉ⭑ la⭑
ombr⭑·o de⭑ sopir⭑·o pov⭑·os mi·n tir⭑·i al⭑ ali⭑·a vir⭑·o; iam⭑ post⭑·e ven⭑·os la⭑
venk⭑·o; iam⭑ mi far⭑·os ĝi·n, sed⭑ mi ne⭑ sci⭑·as kiam⭑.
Rim. 1: Kiam⭑ en⭑ la⭑ propozici²·o est⭑·as jam⭑ ia⭑ ne⭑·a vort⭑·o, _iam⭑_, laŭ⭑ la⭑
12-a regul⭑·o de⭑ la⭑ gramatik⭑·o, anstataŭ⭑·as _neniam⭑_, sed⭑ gard⭑·as ties⭑
senc⭑·on: li al⭑ neniu help⭑·is iam⭑; neniu iam⭑ io·n aŭd⭑·is pri⭑ la⭑ najtingal⭑·o ;
mi ek·brul⭑·ig·os por⭑ li funebr⭑·an torĉ⭑·on, kiu·n ankoraŭ⭑ neniu reĝ⭑·o hav⭑·is
iam⭑.
Rim. 2: Ĉar⭑ _iam⭑_ hav⭑·as egal⭑·e est⭑·int·an kaj⭑ est⭑·ont·an senc⭑·on, tiu adverb⭑·o
pov⭑·as en⭑ kelk⭑·aj okaz⭑·oj est⭑·i dub⭑·a+senc⭑·a. Por⭑ for·ig⭑·i tiu·n konfuz⭑·on, oni
pov⭑·as, laŭ⭑ la⭑ okaz⭑·o, al·don⭑·i al⭑ _iam⭑_ la⭑ adverb⭑·ojn _antaŭ⭑·e_ aŭ⭑ _post⭑·e_.
Tamen⭑ en⭑ plej⭑ mult⭑·aj okaz⭑·oj la⭑ temp⭑·o de⭑ la⭑ verb⭑·o sufiĉ⭑·as por⭑ for·ig⭑·i
ĉia·n dub⭑·on.
iam⭑·a
Iam⭑ est⭑·int·a: iam⭑·a oficir⭑·o (eks·oficir⭑·o); iam⭑·aj best⭑·oj, de⭑ long⭑·e
mal·aper⭑·int·aj.
Rim.: Kvankam⭑ _iam⭑·a_ pov⭑·as teori⭑·e hav⭑·i ankaŭ⭑ la⭑ senc⭑·on _iam⭑
est⭑·ont·e_, ĝi tamen⭑ est⭑·as, pro⭑ praktik⭑·a oportun⭑·ec·o, efektiv⭑·e
uz⭑·at·a nur⭑ parol⭑·ant·e pri⭑ pas⭑·int·ec·o.
kelkiam
Kelk {foj⭑·e} , {okaz⭑·e} , {de⭑ temp⭑·o al⭑ temp⭑·o} : kelkiam re·aper⭑·is
la⭑ et⭑·a rid⭑·et·o .
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.106 2023/12/12 19:24:43 ]
__________________________________________________________________