imperativ²·/·o

imperativ²·o

   1.
          Gramatik⭑·a mod⭑·o, per⭑ kiu mult⭑·aj lingv⭑·oj esprim⭑·as la⭑ ordon⭑·on en⭑
          sen·de·pend⭑·a propozici²·o (ekz.: ven⭑·u! , ne⭑ far⭑·u tio·n! ); la⭑
          imperativ²·o traduk⭑·iĝ·as en⭑ Esperant⭑·o per⭑ la⭑ u-modo, kiu est⭑·as pli⭑
          larĝ⭑+senc⭑·a kaj⭑ esprim⭑·as ĝeneral¹·e dezir⭑·on aŭ⭑ vol⭑·on en⭑ sen·de·pend⭑·aj
          aŭ⭑ de·pend⭑·aj propozici²·oj. {subjunktiv²·o} , {volitiv⁽⁺⁾·o} .

   2.
          Ordon⭑·a, nepr⭑·a formul¹·o de⭑ moral¹·a dev⭑·o: la⭑ imperativ²·o de⭑ la⭑
          konscienc⭑·o.

imperativ²·a

   1.
          Rilat⭑·a al⭑ la⭑ gramatik⭑·a imperativ²·o: imperativ²·a mod⭑·o, form⭑·o.

   2.
          Nepr⭑·e trud⭑·ant·a, dev⭑·ig·ant·a: imperativ²·a ordon⭑·o, dev⭑·o; imperativ²·a
          mandat¹·o. {nepr⭑·a} , {absolut⭑·a} .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.27 2023/11/19 10:22:12 ]
     __________________________________________________________________