indign⭑·/·i

indign⭑·i

   (ntr)

          Sent⭑·i kaj⭑ ek·montr⭑·i koler⭑·on kaj⭑ mal·estim⭑·on pro⭑ mal·just⭑·aĵ·o aŭ⭑
          mal·nobl⭑·aĵ·o: la⭑ Izrael⭑-id⭑·oj fort⭑·e indign⭑·is, kaj⭑ ili for·ir⭑·is de⭑ li
          ; Di⭑·o aŭd⭑·is kaj⭑ flam⭑·iĝ·is kaj⭑ fort⭑·e ek·indign⭑·is kontraŭ⭑  ;
          iu·j indign⭑·is inter⭑ si, dir⭑·ant·e: por⭑ kio far⭑·iĝ·is ĉi⭑ tiu mal·ŝpar⭑·o
          ? la⭑ tut⭑·a aristokrat¹·ar·o indign⭑·as pro⭑ la⭑ despot¹·ism·o de⭑ la⭑ pastr⭑·oj
          ; li indign⭑·is pro⭑ la⭑ propr⭑·a mal·fort⭑·ec·o ; pri⭑ tia·j kalumni⭑·oj
          indign⭑·is jam⭑ knab⭑·et·o  en⭑  . {ĉagren⭑·iĝ·i} ,
          {koler⭑·i} , {ofend⭑·iĝ·i} , {protest¹·i} , {skandal²·i} , {tumult⭑·i}

indign⭑·o

          Sent⭑·o de⭑ indign⭑·ant·o: la⭑ Etern⭑·ul·o el·ĵet⭑·is ili·n el⭑ ili⭑·a land⭑·o en⭑
          koler⭑·o kaj⭑ en⭑ furioz⭑·o kaj⭑ en⭑ grand⭑·a indign⭑·o ; vi mem⭑ parol⭑·is kun⭑
          indign⭑·o pri⭑ la⭑ frenez⭑·aj el·spez⭑·oj de⭑ la⭑ faraon⁽⁺⁾·a kort⭑·eg·o ; la⭑
          princ⭑·o parol⭑·is kun⭑ vid⭑·ebl·a indign⭑·o ; la⭑ vizaĝ⭑·o de⭑ Mari⭑·o ek·flam⭑·is
          per⭑ hont⭑·o kaj⭑ indign⭑·o ; ho⭑, ho⭑! inter·romp⭑·is la⭑ vir⭑·in·o du⭑·on·e kun⭑
          rid⭑·o, du⭑·on·e kun⭑ koket⭑·a indign⭑·o . {koler⭑·o} , {tumult⭑·o}

indign⭑·a

          Esprim⭑·ant·a indign⭑·on: indign⭑·a ton⭑·o, rigard⭑·o; indign⭑·a moral¹-instru⭑·o
          ; [li] riproĉ⭑·is per⭑ indign⭑·aj vort⭑·oj tiu·n vir⭑·in·on ; [ili] ĵet⭑·is
          al⭑ la⭑ fil⭑·o Linŝardo koler⭑·ajn kaj⭑ indign⭑·ajn rigard⭑·ojn ; oni ĵet⭑·is
          la⭑ korp⭑·on al⭑ hund⭑·oj, ke⭑ ili ĝi·n dis·ŝir⭑·u, sed⭑ ankaŭ⭑ la⭑ hund⭑·oj kun⭑
          indign⭑·a boj⭑·ad·o for·kur⭑·is ; indign⭑·a bru⭑·ad·o tra·rul⭑·iĝ·is inter⭑ la⭑
          vic⭑·oj kaj⭑ tuj⭑ trankvil⭑·iĝ·is .

indign⭑·e

          Indign⭑·ant·e: ni indign⭑·e dis·ŝir⭑·os kaj⭑ brul⭑·ig·os ĉio·n, kio·n ni
          skrib⭑·is ; Post⭑ avar⭑·aj sen·kor⭑·ul·oj // Li indign⭑·e kraĉ⭑·as ; indign⭑·e
          ek·kri⭑·is la⭑ kon⭑·at·o: — kiel⭑ li kuraĝ⭑·is tio·n ĉi⭑ far⭑·i ! ĉu⭑ vi ne⭑
          est⭑·as prudent⭑·a? ŝi dir⭑·is indign⭑·e .

indign⭑·ig·i

          Kaŭz⭑·i, nask⭑·i indign⭑·on: ili indign⭑·ig·is kontraŭ⭑ si David⁽⁺⁾·on ; ĉu⭑
          indign⭑·ig·as li·n la⭑ mensog⭑·o ? ĉu⭑ ne⭑ indign⭑·ig·is ni·n la⭑ ne·sat⭑·ig·ebl·a
          postul⭑·em·o de⭑ la⭑ edz⭑·in·o ? vi⭑·a ag⭑·ad·o indign⭑·ig·as ĉiu·jn kontraŭ⭑ vi ;
          li·n indign⭑·ig·is mi⭑·a „sed⭑“ ; la⭑ ne·kred⭑·ebl·a impertinent³·ec·o
          indign⭑·ig·is mi·n, ke⭑ mi jam⭑ em⭑·is al·salt⭑·i kaj⭑ re·venĝ⭑·i la⭑ afer⭑·on .
          {ĉagren⭑·i} , {koler⭑·ig·i} , {ofend⭑·i} , {provok⁴·i} , {ŝok⁹·i}
          {har⭑+star⭑·ig·a}

indign⭑-ind⭑·aĵ·o, indign⭑·ig·aĵ·o

          Io, kio el·vok⭑·as indign⭑·on: kiel⭑! pacienc⭑·i post⭑ tia·j
          indign⭑-ind⭑·aĵ·oj! ne⭑ […] tia·n afer⭑·on mi ne⭑ pov⭑·as konsent⭑·i .
          {skandal²·o}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.26 2023/11/19 10:22:12 ]
     __________________________________________________________________