infinit⁽⁺⁾·/·o

infinit⁽⁺⁾·o

   1.
          Sen·lim⭑·a grand⭑·o, sen·lim⭑·a mal·proksim⭑·o.

   2.
          {mal·fini⁽⁺⁾·o;} {infinitezim⁽⁺⁾·o} .

infinit⁽⁺⁾·a

   1.
          Sen·lim⭑·e grand⭑·a aŭ⭑ mal·proksim⭑·a.

   2.
          {Mal·fini⁽⁺⁾·a} ; streb⁶·ant·a al⭑ mal·fini⁽⁺⁾·o.

          Rim.: De·pend⭑·e de⭑ la⭑ kun·tekst⭑·o pli⭑ proz¹·aj sinonim¹·oj pov⭑·us est⭑·i
          „sen·fin⭑·a“, „sen·lim⭑·a“, „sen·rand⭑·a“... Tamen⭑ Bricard prav⭑·ig·as la⭑
          radik⭑·on, atent⭑·ig·ant·e pri⭑ la⭑ pedant¹·a diferenc⭑·o inter⭑ sen·fin⭑·a
          sin⁸-sekv⭑·o, sen·lim⭑·a kresk⭑·o de⭑ funkci¹·o, kaj⭑ ali⭑+flank⭑·e infinit⁽⁺⁾·a
          kiom⭑·o (kvant⭑·o) de⭑ natur⭑·aj nombr⭑·oj. Ja⭑ oni ne⭑ pov⭑·us dir⭑·i, strikt⁽⁺⁾·e
          parol⭑·ant·e, ke⭑ kvant⭑·o „ne⭑ hav⭑·as fin⭑·on“ aŭ⭑ „ne⭑ hav⭑·as lim⭑·on“, ĉar⭑
          kio est⭑·as fin⭑·o aŭ⭑ lim⭑·o de⭑ kvant⭑·o ne⭑ est⭑·as difin⭑·it·a. En⭑ tiu·j ĉi⭑
          tri⭑ ekzempl⭑·oj la⭑ nun·temp⭑·ul·oj ne⭑ hezit³·as uz⭑·i nur⭑ „ne·fini⁽⁺⁾·a“. Est⭑·as
          interes⭑·e rimark⭑·i, ke⭑ „infinit⁽⁺⁾·a“ est⭑·is por⭑ Bricard ne·deriv⁴·it·a
          vort⭑·o, ver⭑+ŝajn⭑·e, kiel⭑ „fin⭑·it·a“ mem⭑, malgraŭ⭑ ĝi⭑·a particip⭑·a
          aspekt¹·o. En⭑ oni prov⭑·is sistem⭑·ig·i la⭑ afer⭑·on, prezent⭑·ant·e la⭑ par⭑·on
          „fin⭑·it·a“/„ne·fin⭑·it·a“ kiel⭑ deriv⁴·aĵ·ojn de⭑ la⭑ verb⭑·o „fin⭑·i“, kio·n la⭑
          senc⭑·o tut⭑·e ne⭑ al·las⭑·as. La⭑ modern¹·a uz⭑·o solv⭑·as la⭑ problem¹·on per⭑ la⭑
          par⭑·o „fini⁽⁺⁾·a“/„ne·fini⁽⁺⁾·a“, do⭑ per⭑ nov⭑·a radik⭑·o „fin⭑·i“, kiu tamen⭑
          dev⭑·is venk⭑·i la⭑ strang⭑·an sam⭑+cel⭑·an „fajnajt“...

infinit⁽⁺⁾·ig·ant·o

          (de⭑ {bild¹·ig·o} ) Tia punkt⭑·o de⭑ la⭑ font⭑·o-ar⭑·o, ĉe⭑ kiu la⭑ bild¹·ig·o
          streb⁶·as al⭑ mal·fini⁽⁺⁾·o.

infinit⁽⁺⁾·iĝ·i

          Streb⁶·i al⭑ mal·fini⁽⁺⁾·o.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.25 2023/11/19 10:22:13 ]
     __________________________________________________________________