vidu ankaŭ la klarigojn
inkognit¹·/·o
inkognit¹·o
1.
{Person⭑·o} , prezent⭑·iĝ·ant·a sub⭑ fremd⭑·a nom⭑·o, aŭ⭑ ne⭑ anonc⭑·ant·a si⭑·an
nom⭑·on, por⭑ evit⭑·i {re·kon⭑·on} , ne⭑ al·tir⭑·i al⭑ si la⭑ atent⭑·on kaj⭑
facil⭑·ig·i si⭑·ajn task¹·ojn: li vol⭑·as, ke⭑ oni vid⭑·u en⭑ li inkognit¹·on,
[...] ni ŝajn⭑·ig·u, kvazaŭ⭑ ni tut⭑·e ne⭑ sci⭑·as, kia hom⭑·o li est⭑·as ;
la⭑ mal·ben⭑·it·a inkognit¹·o nun⭑ sid⭑·as ĉe⭑ mi en⭑ la⭑ kap⭑·o . {anonim¹·ul·o}
, {ne·kon⭑·at·o^1}
2.
{Inkognit¹·ec·o} : vest⭑·it·a nur⭑ per⭑ inkognit¹·o la⭑ baron¹-in⭑·' ne⭑ pens⭑·as
plu⭑ pri⭑ ted⭑·a dev⭑·o de⭑ vizit⭑·o en⭑ la⭑ salon⭑·oj de⭑ l'⭑ enu⭑·' ; inkognit¹·o
dum⭑ la⭑ vojaĝ⭑·oj liber⭑·ig·as la⭑ reĝ⭑·ojn de⭑ lac⭑·ig·aj kaj⭑ enu⭑·ig·aj fest⭑·oj
. {mask⭑·o} , {pseŭdonim²·o}
Rim.: La⭑ du⭑ senc⭑·oj ne⭑ est⭑·as inter⭑ si logik¹·e akord¹·ig·ebl·aj. La⭑ unu⭑·aj
vort⭑·ar·oj registr⭑·is nur⭑ la⭑ senc⭑·on „ec⭑·o“, sed⭑ la⭑ senc⭑·o „ul⭑·o“, kiu rest⭑·as
sol⭑·a en⭑ la⭑ modern¹·aj vort⭑·ar·oj, ŝajn⭑·as est⭑·i zamenhof⭑·a, kvankam⭑ la⭑ unu⭑·a
ekzempl⭑·o sugest⁹·as senc⭑·on pli⭑ proksim⭑·an al⭑ „mal·alt⭑+rang⭑·a anonim¹·ul·o“.
inkognit¹·e
Ne·re·kon⭑·at·e, kiel⭑ inkognit¹·o ^1: al⭑ ni ven⭑·as revizor³·o [...] el⭑
Peterburg⁽⁺⁾·o, inkognit¹·e, kaj⭑ ankoraŭ⭑ kun⭑ sekret⭑·a ordon⭑·o ; la⭑
gazet⭑·oj anonc⭑·as, ke⭑ la⭑ reĝ⭑·o al·ven⭑·is inkognit¹·e al⭑ Pariz⭑·o ; ni
decid⭑·is pas⭑·ig·i la⭑ unu⭑·ajn plen⭑·e komun⭑·ajn nokt⭑·ojn en⭑ tiu ĉi⭑
hotel⭑·o, tut⭑·e inkognit¹·e, for⭑ de⭑ la⭑ ceter⭑·a mond⭑·o ; ŝi vojaĝ⭑·is
inkognit¹·e, defend⭑·at·a de⭑ nigr⭑·aj okul⭑-vitr⭑·oj kaj⭑ vast⭑·a ĉapel⭑+rand⭑·aĵ·o
. {anonim¹·a}
inkognit¹·ec·o
Stat⭑·o de⭑ inkognit¹·o ^1, ne·re·kon⭑·at·ec·o: mi profit⭑·is de⭑ tiu
inkognit¹·ec·o por⭑ moment⭑·e konversaci³·i kun⭑ hom⭑·o ; li est⭑·is
decid⭑·int·a, ankoraŭ⭑ ten⭑·i si⭑·an inkognit¹·ec·on .
[artikol⭑-versi⁹·o: 1.28 2023/11/19 10:22:13 ]
__________________________________________________________________