vidu ankaŭ la klarigojn
inkognit¹·/·o

inkognit¹·o

   1.
          {Person·o} , prezent·iĝ·ant·a sub fremd·a nom·o,  ne anonc·ant·a si·an
          nom·on, por evit·i {re·kon·on} , ne al·tir·i al si la atent·on kaj
          facil·ig·i si·ajn task¹·ojn: li vol·as, ke oni vid·u en li inkognit¹·on,
          [...] ni ŝajn·ig·u, kvazaŭ ni tut·e ne sci·as, kia hom·o li est·as ;
          la mal·ben·it·a inkognit¹·o nun sid·as ĉe mi en la kap·o . {anonim¹·ul·o}
          , {ne·kon·at·o^1}

   2.
          {Inkognit¹·ec·o} : vest·it·a nur per inkognit¹·o la baron¹-in·' ne pens·as
          plu pri ted·a dev·o de vizit·o en la salon·oj de l' enu·' ; inkognit¹·o
          dum la vojaĝ·oj liber·ig·as la reĝ·ojn de lac·ig·aj kaj enu·ig·aj fest·oj
          . {mask·o} , {pseŭdonim²·o}

   Rim.: La du senc·oj ne est·as inter si logik¹·e akord¹·ig·ebl·aj. La unu·aj
   vort·ar·oj registr·is nur la senc·onec·o“, sed la senc·oul·o“, kiu rest·as
   sol·a en la modern¹·aj vort·ar·oj, ŝajn·as est·i zamenhof·a, kvankam la unu·a
   ekzempl·o sugest⁹·as senc·on pli proksim·an almal·alt+rang·a anonim¹·ul·o“.

inkognit¹·e

          Ne·re·kon·at·e, kiel inkognit¹·o ^1: al ni ven·as revizor³·o [...] el
          Peterburg⁽⁺⁾·o, inkognit¹·e, kaj ankoraŭ kun sekret·a ordon·o ; la
          gazet·oj anonc·as, ke la reĝ·o al·ven·is inkognit¹·e al Pariz·o ; ni
          decid·is pas·ig·i la unu·ajn plen·e komun·ajn nokt·ojn en tiu ĉi
          hotel·o, tut·e inkognit¹·e, for de la ceter·a mond·o ; ŝi vojaĝ·is
          inkognit¹·e, defend·at·a de nigr·aj okul-vitr·oj kaj vast·a ĉapel+rand·aĵ·o
          . {anonim¹·a}

inkognit¹·ec·o

          Stat·o de inkognit¹·o ^1, ne·re·kon·at·ec·o: mi profit·is de tiu
          inkognit¹·ec·o por moment·e konversaci³·i kun hom·o ; li est·is
          decid·int·a, ankoraŭ ten·i si·an inkognit¹·ec·on .

   [artikol-versi⁹·o: 1.28 2023/11/19 10:22:13 ]
     __________________________________________________________________