insist¹·/·i

insist¹·i

   (ntr)

   1.
          De·nov⭑·e prezent⭑·i si⭑·an opini⭑·on aŭ⭑ postul⭑·on, oft⭑·e ĉar⭑ oni ne⭑
          ricev⭑·is kontent⭑·ig·an rezult²·on ĉe⭑ la⭑ antaŭ⭑·a prov⭑·o: ne⭑ insist¹·u pri⭑
          vi⭑·a pet⭑·o, kiu·n ni ne⭑ pov⭑·as konsent⭑·i; kiam⭑ insist¹·is super⭑ li li⭑·aj
          serv⭑·ant·oj kaj⭑ ankaŭ⭑ la⭑ vir⭑·in·o, li obe⭑·is ili⭑·an voĉ⭑·on ; li
          insist¹·is ĉe⭑ li, ke⭑ li pren⭑·u, sed⭑ tiu ne⭑ vol⭑·is ; kelk⭑·aj kamarad⭑·oj
          insist¹·is, por⭑ ke⭑ ni ne⭑ tro⭑ for·las⭑·u el⭑ la⭑ skrib⭑·aĵ·oj de⭑ Lant⁽⁺⁾·i ; mi
          demand⭑·as: Kio·n vi gajn⭑·os, insist¹·is Dag⁽⁺⁾·on (de·nov⭑·e demand⭑·is) ;
          trink⭑·u vi⭑·an pajnt⁽⁺⁾·on, vir⭑·o, ne⭑ tiom⭑ insist¹·ig·u mi·n (ne⭑ rifuz⭑·u, ne⭑
          dev⭑·ig·u mi·n de·nov⭑·e propon⭑·i) ; ek·insist¹·is super⭑ li la⭑ plej⭑+aĝ⭑·ul·oj
          de⭑ li⭑·a dom⭑·o, por⭑ ig⭑·i li·n lev⭑·iĝ·i de⭑ la⭑ ter⭑·o, sed⭑ li ne⭑ vol⭑·is ;
          pli⭑~insist¹·as jam⭑ la⭑ bru⭑·' (pli·laŭt⭑·iĝ·as, postul⭑·ant·e atent⭑·on),
          kvazaŭ⭑ dum⭑ koler⭑·' arpeĝ¹·oj . {obstin⭑·i} , {persist⭑·i} , {urĝ¹·i} ,
          {trud⭑·i} .

          Rim.: Kiel⭑ subjekt⭑·on oni kutim⭑·e atend⭑·as person⭑·on, instituci⭑·on aŭ⭑
          io·n ajn⭑ person⭑·ig·ebl·an. Tre⭑ mal·oft⭑·e pov⭑·as tem⭑·i pri⭑ fenomen¹·o,
          pens⭑·o, sent⭑·o ks, kies⭑ daŭr⭑·o aŭ⭑ ripet⭑·iĝ·o vek⭑·as atent⭑·on. Tamen⭑ en⭑
          deriv⁴·it·aj form⭑·oj ĉi⭑ tiu figur⭑·a senc⭑·o est⭑·as pli⭑ oft⭑·a.

   2.
          Emfaz³·i: est⭑·as neces⭑·e insist¹·i pri⭑ tiu regul⭑·o; oni dev⭑·as insist¹·i
          pri⭑ la⭑ grav⭑·ec·o de⭑ la⭑ unu⭑·ec·o en⭑ la⭑ inter·naci⭑·a lingv⭑·o. {akcent⭑·i} ,
          {emfaz³·i} , {relief¹·ig·i} , {sub·strek⭑·i} .

insist¹·o

          Ag⭑·o insist¹·i: laŭ⭑ ŝi⭑·a insist¹·o la⭑ mastr⭑·in·o bon⭑~favor⭑·e permes⭑·is al⭑
          mi uz⭑·i la⭑ kvazaŭ⭑ cir⭑·it·an fortepian⭑·on ; laŭ⭑ insist¹·o de⭑;
          sen·insist¹·e dir⭑·i.

insist¹·a

          Montr⭑·ant·a ies⭑ insist¹·on: insist¹·a pet⭑·o , ordon⭑·o , ton⭑·o ,
          serv⭑·o-propon⭑·o ; iu pens⭑·o subit⭑·e re·ven⭑·as, nun⭑ jam⭑ klar⭑·a kaj⭑
          insist¹·a (ne·preter·atent⭑·ebl·a) .

insist¹·e

          Kun⭑ insist¹·o: insist¹·e postul⭑·i , pet⭑·i , demand⭑·i , ripet⭑·i ; tre⭑
          insist¹·e li dir⭑·is: Eĉ⭑ se⭑ mi dev⭑·os mort⭑·i kun⭑ vi, mi neniel⭑ vi·n
          mal·konfes⭑·os ; la⭑ skrib⭑·ist·oj kaj⭑ la⭑ Farise⁽⁺⁾·oj atak⭑·is li·n insist¹·e,
          kaj⭑ instig⭑·is li·n parol⭑·i pri⭑ mult⭑·aj afer⭑·oj ; la⭑ ĉambr⭑·on tra⭑ la⭑
          fenestr⭑·oj insist¹·e penetr⭑·as la⭑ maten⭑·a lum⭑·o .

insist¹·ad·i

          Ade insist¹·i: la⭑ vokt⁽⁺⁾·oj insist¹·ad·is, dir⭑·ant·e: Pret⭑·ig·u vi⭑·an
          ĉiu+tag⭑·an labor⭑·on, kiel⭑ tiam⭑, kiam⭑ vi hav⭑·is pajl⭑·on ; li ted⭑·as ni·n
          per⭑ si⭑·a insist¹·ad·o.

insist¹·em·a

   1.
          Em⭑·a insist¹·i: tamen⭑ insist¹·em·a Qiu Ming neniel⭑ vol⭑·is for·las⭑·i si⭑·an
          hobi⁽⁺⁾·on ; la⭑ teatr⭑·o est⭑·is sieĝ⭑·at·a de⭑ la⭑ hom⭑·a mar⭑·o, ribel⭑·a kaj⭑
          insist¹·em·a .

   2.
          {Insist¹·a} : subit⭑·e mi kompren⭑·as tiu·jn rigard⭑·ojn kaj⭑ insist¹·em·ajn
          mov⭑·ojn, kiu·j tiel⭑ ne⭑ plaĉ⭑·is al⭑ mi en⭑ Vitalij ; obtuz³·a, sed⭑
          insist¹·em·a tim⭑·o .

          Rim.: En⭑ ĉi⭑ tiu mal·oft⭑·a senc⭑·o ebl⭑·us vid⭑·i la⭑ nuanc⭑·on, ke⭑ la⭑
          insist¹·o est⭑·as tamen⭑ vual⭑·it·a.

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.30 2023/11/19 10:22:13 ]
     __________________________________________________________________