ironi¹·/·o

ironi¹·o

          Mok⭑·a esprim⭑-manier⭑·o, laŭ⭑ kiu oni esprim⭑·as ia·n pens⭑·on tut⭑·e
          kontraŭ⭑·an al⭑ tio, kio·n oni intenc⭑·as kompren⭑·ig·i: ironi¹·o pov⭑·as
          est⭑·i bon⭑+kor⭑·a, skeptik¹·a, brut⭑·a, mal·dolĉ⭑·a, acid⭑·a, venen⭑·ig·a ;
          jun⭑·ul·o respond⭑·is  kun⭑ favor⭑·a ironi¹·o ĉu⭑ vi pens⭑·as, ke⭑
          Oziris⁽⁺⁾·o ne⭑ pov⭑·us hav⭑·i sep⭑ fingr⭑·ojn, se⭑ tio plaĉ⭑·us al⭑ li ?
           est⭑·is tro⭑ absorb³·it·a per⭑ la⭑ propr⭑·aj pens⭑·oj, por⭑
          rimark⭑·i la⭑ ironi¹·on, vibr¹·ant·an en⭑ la⭑ vort⭑·oj de⭑  ; la⭑ pik⭑·a,
          mord⭑·a, sagac⭑·a ironi¹·o de⭑  est⭑·as sam⭑·e neces⭑·eg·a kaj⭑ rest⭑·as
          imit⭑·ind·a model⭑·o ; mal·dolĉ⭑·a ironi¹·o son⭑·is en⭑ la⭑ voĉ⭑·o de⭑ la⭑ ne·jun⭑·a
          vir⭑·in·o kun⭑ sever⭑·aj trajt⭑·oj de⭑ vizaĝ⭑·o, kiam⭑ ŝi parol⭑·is ; la⭑
          labor⭑·ist·in·oj lev⭑·is la⭑ kap⭑·ojn kaj⭑ rigard⭑·is la⭑ ven⭑·int·in·on, unu·j
          kun⭑ sci⭑+vol⭑·ec·o, ali⭑·aj kun⭑ ironi¹·o kaj⭑ malic⭑·a kontent⭑·ec·o ; mi
          renkont⭑·is rus⭑·an pastr⭑·on vetur⭑·ant·a kun⭑ si⭑·a famili⭑·o, ĝentil⭑·e, sed⭑
          ne⭑ sen⭑ iom⭑·a ironi¹·o, mi demand⭑·is li·n pri⭑ la⭑ voj⭑·o al⭑ la⭑ dom⭑·o de⭑
           ; ironi¹·o de⭑ la⭑ sort⭑·o! […] se⭑ pac⭑-aktiv⭑·ul·o dev⭑·us
          labor⭑·i en⭑ munici¹·a fabrik⭑·o . {sarkasm¹·o}

ironi¹·a

          Karakteriz¹·at·a per⭑ ironi¹·o: kun⭑ ironi¹·a kaj⭑ mal·estim⭑·a rid⭑·et·o ; si·n
          klin⭑·ant·e, [li] dir⭑·is per⭑ ironi¹·a ton⭑·o: […] hom⭑·o, kiu kiel⭑ vi tiel⭑
          long⭑·e administr⭑·is la⭑ ŝtat⭑·on, dev⭑·is si·n prepar⭑·i al⭑ tiu danĝer⭑·o ;
          la⭑ viv⭑·o ankaŭ⭑ est⭑·as ironi¹·a:  est⭑·is instru⭑·it·a kaj⭑ eduk⭑·it·a
          de⭑ jezuit¹·oj ; se⭑ oni cit⭑·as kontraŭ·ul⭑·on la⭑ voĉ⭑·o pov⭑·as hav⭑·i
          ironi¹·an kolor⭑·on ; ŝi pov⭑·o-sci⭑·is imit⭑·i tre⭑ amuz⭑·e […] la⭑ sopir⭑·an
          majest⭑·ec·on, kun⭑ kiu ŝi akcept⭑·as la⭑ ironi¹·ajn respekt⭑-esprim⭑·ojn de⭑
          la⭑ jun⭑·ul·ar·o .

ironi¹·i

   (ntr)

          Parol⭑·i ironi¹·e: ĉu⭑ vi serioz⭑·as aŭ⭑ ironi¹·as? vi klasik¹·e esprim⭑·as
          vi⭑·ajn pens⭑·ojn! – ironi¹·as  ; se⭑ la⭑ kontraŭ·ul⭑·o est⭑·as […]
          est⭑·as tre⭑ simpati¹·a al⭑ la⭑ publik⭑·o, est⭑·as tre⭑ danĝer⭑·e ironi¹·i: la⭑
          ironi¹·o pov⭑·as frap⭑·i ne⭑ la⭑ kontraŭ·ul⭑·on, sed⭑ la⭑ orator¹·on mem⭑ ; „Vi⭑·a
          detektiv⁹·a moŝt⭑·o, mi ne⭑ permes⭑·us al⭑ mi,“ ironi¹·is la⭑ jun⭑·ul·o ;
          „bel⭑·a donac⭑·o!“ mi ironi¹·is, „ĝi est⭑·as reklam¹·o pri⭑ konkurenc³·a
          sen·akv⭑·a kuir⭑·il·o“ . {mok⭑·i} , {ŝerc⭑·i}

mem·ironi¹·o

          Ironi¹·o, mok⭑·o, ŝerc⭑·o pri⭑ si: amar⁴·a, mem·ironi¹·a rid⭑·et·o rigid⭑·iĝ·is en⭑
          li⭑·aj buŝ⭑-angul⭑·oj ; kun⭑ mem·ironi¹·et·a distanc¹·o oni pov⭑·as engaĝ⁽⁺⁾·iĝ·i
          plen⭑·e en⭑ la⭑ sur·ekran⁸·aj kaj⭑ en·lud⭑·ej·aj lukt²·oj .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.25 2023/11/19 10:22:14 ]
     __________________________________________________________________