izol⭑·/·i

izol⭑·i

   (tr)

          {Apart⭑·ig·i} de⭑ la⭑ ali⭑·aj, mal·help⭑·ant·e ĉia·jn komunik⭑·ojn aŭ⭑
          rilat⭑·ojn: izol⭑·it·a dom⭑·o de⭑ lepr⭑·ul·o ; tuberkuloz³·ul·on, frenez⭑·ul·on;
          izol⭑·i monument⭑·on; mal·riĉ⭑·a vidv⭑-in⭑·o loĝ⭑·is en⭑ izol⭑·it·a dom⭑·et·o ; si·n
          izol⭑·i en⭑ si⭑·a funebr⭑·o, labor⭑·o; la⭑ kalumni⭑·o izol⭑·is li·n for⭑ de⭑ li⭑·aj
          amik⭑·oj; izol⭑·it·aj famili⭑·oj, kiu·j renkont⭑·ant·e unu⭑ ali⭑·an en⭑ la⭑
          bazar⭑·o de⭑  pov⭑·is eĉ⭑ ne⭑ sci⭑·i, ke⭑ ili est⭑·as najbar⭑·oj en⭑
          la⭑ dezert⭑·o ; sufer⭑·oj ne⭑ ven⭑·as izol⭑·it·aj; izol⭑·i fraz¹·on de⭑ la⭑
          kun·tekst⭑·o.

        a)
                Ĉes⭑·ig·i ĉia·n kontakt¹·on kun⭑ korp⭑·oj konduk⭑·ant·aj la⭑ elektr¹·on:
                oni dev⭑·as zorg⭑·e izol⭑·i la⭑ konduk⭑·il·ojn; Dielektrik⁽⁺⁾·o [pov⭑·as
                est⭑·i] vitr⭑·o, uz⭑·it·a por⭑ izol⭑·i line⁽⁺⁾·ojn de⭑ alt⭑·aj tensi⁽⁺⁾·oj,
                [...] plast⁸·o, kiel⭑ poli⁽⁺⁾-vin⭑·il·--klorid⁽⁺⁾·o, por⭑ izol⭑·i elektr¹·ajn
                kabl¹·ojn .

        b)
                Apart⭑·ig·i korp⭑·on for⭑ de⭑ la⭑ ĥemi⭑·aj element¹·oj, kun⭑ kiu·j ĝi
                est⭑·as kombin⭑·it·a: alumini⁴·o est⭑·as la⭑ plej⭑ abund³·a metal⭑·o en⭑
                la⭑ ter⭑·o, sed⭑  pov⭑·is izol⭑·i la⭑ metal⭑·on nur⭑ en⭑ 1807 .

   {bar⭑·o} , {mur⭑·o}

izol⭑·a

   1.
          Kiu izol⭑·as, mal·proksim⭑·ig·as de⭑ ĉio: li est⭑·as ... en⭑ izol⭑·a ĉas⭑-dom⭑·o
          de⭑ la⭑ reĝ⭑·o .

   2.
          Izol⭑·it·a, trov⭑·iĝ·ant·a en⭑ izol⭑·ec·o: si⭑·an cel⭑·on [ili] ating⭑·os pli⭑
          rapid⭑·e, ol⭑ per⭑ izol⭑·a ag⭑·ad·o ; viv⭑·i izol⭑·e, sen⭑ amik⭑·oj.

izol⭑·o

          Apart⭑·ig·o, sen·ig⭑·o je⭑ kontakt¹·oj aŭ⭑ rilat⭑·oj: „Izol⭑·o“ (poem¹·ar·o de⭑
          Kaloĉaj⁽⁺⁾·o) ; korp⭑·o tie ĉi⭑ kaj⭑ cerb⭑·o ĝu⭑·as pac⭑·on de⭑ l'⭑ izol⭑·o .

izol⭑·ism·o

          Doktrin¹·o laŭ⭑ kiu regn⭑·o plej⭑~ebl⭑·e mal·mult⭑·e inter·ag⭑·u kun⭑ ali⭑·aj
          regn⭑·oj, milit⭑·e, pac⭑·e, komerc⭑·e aŭ⭑ ali⭑+manier⭑·e: la⭑ ŝogun⁽⁺⁾·a reg⭑·ist·ar·o
          konserv⭑·ad·is 300-jar⭑·an izol⭑·ism·on en⭑·e de⭑ la⭑ long⭑+daŭr⭑·a feŭd²·ism·a
          soci³·o .

izol⭑·it·a

   1.
          Kiu·n oni izol⭑·is aŭ⭑ izol⭑·is si·n; ial⭑ trov⭑·iĝ·ant·a apart⭑·e de⭑ ali⭑·aj:
          mal·pur⭑·a li est⭑·as: li est⭑·u izol⭑·it·a, ekster⭑ la⭑ tend⭑·ar·o est⭑·u li⭑·a
          loĝ⭑·ej·o ; apenaŭ⭑ pov⭑·as ekzist⭑·i hom⭑·oj ― krom⭑ ebl⭑·e loĝ⭑·ant·oj en⭑ plej⭑
          izol⭑·it·aj lok⭑·oj .

   2.

        a)
                (p.p. {punkt⭑·o}  de⭑ {topologi⁽⁺⁾·a spac⭑·o} , rilat⭑·e al⭑ sub·ar⭑·o
                 ) Tia, ke⭑ ĝi aparten⭑·as al⭑  , sed⭑ ne⭑ est⭑·as akumul⁽⁺⁾·iĝ·a
                rilat⭑·e al⭑ ĝi (ali⭑+dir⭑·e: ekzist⭑·as {ĉirkaŭ·aĵ⭑·o} de⭑  , kies⭑
                nur⭑·a komun⭑·a punkt⭑·o kun⭑  est⭑·as  mem⭑): en⭑ spac⭑·o kun⭑
                diskret¹·a topologi⁽⁺⁾·o ĉiu ajn⭑ punkt⭑·o est⭑·as izol⭑·it·a rilat⭑·e al⭑
                ajn⭑·a sub·ar⭑·o, ĝi·n en·hav⭑·ant·a. {akumul⁽⁺⁾·iĝ·a.} {adher⁽⁺⁾·a.}

        b)
                (p.p. vertic⁸·o de⭑ {grafe⁽⁺⁾·o} ) Tia, ke⭑ neniu eĝ⁽⁺⁾·o est⭑·as al⭑ ĝi
                {incid⁽⁺⁾·a} .

          Rim.: Supoz⭑·ebl·e ankaŭ⭑ la⭑ pli⭑ mal·pez⭑·a sinonim¹·o „izol⭑·a“, uz⭑·at·a
          ekster⭑ matematik¹·o, tre⭑ bon⭑·e taŭg⭑·us ĉi⭑-kun·tekst⭑·e.

izol⭑·it·ec·o

          Stat⭑·o de⭑ io aŭ⭑ iu izol⭑·a: la⭑ profund⭑·a arb⭑·ar·a izol⭑·it·ec·o ; ho⭑, kiel⭑
          mi memor⭑·as ĉiu·n lok⭑·et·on kaj⭑ ĝi⭑·an sankt⭑·an profund⭑·an izol⭑·it·ec·on .

izol⭑·il·o

          Sub·port⭑·il·o el⭑ izol⭑·ant·a substanc²·o por⭑ izol⭑·i elektr¹·an konduk⭑·il·on:
          kondukt⁽⁺⁾·ant·o, ekzempl⭑·e metal⭑·o, hav⭑·as alt⭑·an konduktiv⁽⁺⁾·on, kaj⭑
          izol⭑·il·o, ekzempl⭑·e vitr⭑·o aŭ⭑ vaku⁹·o, hav⭑·as mal·alt⭑·an konduktiv⁽⁺⁾·on ;
          silici⁹·o sur⭑ izol⭑·il·o est⭑·as teknologi⁽⁺⁾·o de⭑ fabrik⭑·ad·o de⭑ icoj (ekz.
          procesor⁽⁺⁾·oj) .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.38 2023/11/19 10:22:14 ]
     __________________________________________________________________