jo

jo

          Nom⭑·o de⭑ la⭑ dek⭑+tri⭑·a liter⭑·o de⭑ la⭑ Esperant⭑·a alfabet⭑·o: nom⭑·oj de⭑ la⭑
          liter⭑·oj: […] fo, go, ĝo, ho⭑, ĥo, i, jo […] ; mi kon⭑·is kelk⭑·ajn
          liter⭑·ojn, sed⭑ form⭑·i vort⭑·ojn el⭑ ili, est⭑·is al⭑ mi tut⭑·e ne·ebl⭑·e, ĉar⭑
          el⭑ „jo–a–mo“ ŝi far⭑·is „jam⭑“, el⭑ „jo–e–so“ ŝi form⭑·is „jes⭑“, el⭑
          „ho⭑–a–ro–o–jo“ ŝi far⭑·is „har⭑·oj“, kaj⭑ ĉio tio ŝajn⭑·is al⭑ mi tre⭑
          strang⭑·a ; uz⭑·at·a i.a. kiel⭑:

        a)
                (maj.) simbol¹·o de⭑ ĵul⁽⁺⁾·o: 1 J = 1 VAs;

        b)
                (mi·n.) mal·long⭑·ig·o de⭑ jar⭑·o: la⭑ 3-a de⭑ Maj⭑·o, 1791 j ;

          Rim.: La⭑ du⭑·on-vokal⭑·oj „j“ kaj⭑ „ {ŭ} “ est⭑·as laŭ⭑ la⭑ el·parol⭑·a
          manier⭑·o vokal⭑·oj: ili est⭑·as far⭑·at·aj sen⭑ bar⭑·o de⭑ la⭑ aer⭑-flu⭑·o. Sed⭑
          ili rol¹·as en⭑ la⭑ lingv⭑·o kiel⭑ konsonant⭑·oj. Ili est⭑·as ĉiam⭑
          mal·long⭑·aj, kaj⭑ neniam⭑ pov⭑·as ricev⭑·i akcent⭑·on. Du⭑·on-vokal⭑·o ĉiam⭑
          aper⭑·as kun⭑·e kun⭑ ver⭑·a vokal⭑·o, kaj⭑ si·n apog⭑·as al⭑ tiu vokal⭑·o en⭑ la⭑
          el·parol⭑·o .

   {-j (fin⭑·aĵ·o)}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.18 2023/08/31 18:25:28 ]
     __________________________________________________________________