ja⭑

ja⭑

   1.
          Konjunkci⭑·o insist¹·e indik³·ant·a jam⭑ kon⭑·at·an motiv¹·on aŭ⭑ kaŭz⭑·on: „Tio
          tut⭑·e ne⭑ est⭑·as vi⭑·a afer⭑·o!“ dir⭑·is la⭑ sorĉ⭑·ist·in·o, „vi ricev⭑·is ja⭑
          mon⭑·on, nun⭑ don⭑·u al⭑ mi nur⭑ la⭑ fajr⭑·il·on.“ ; „Tie supr⭑·e mi pov⭑·as
          kuŝ⭑·i“, dir⭑·is la⭑ mal·grand⭑·a Nik⁽⁺⁾·o, kiam⭑ li ek·vid⭑·is la⭑ tegment⭑·on,
          „tio est⭑·as ja⭑ bon⭑·eg·a lit⭑·o“ ; — Kar⭑·a Mari⭑·o! — ŝi dir⭑·is, — tiu·j
          hom⭑·oj ankaŭ⭑ bezon⭑·as labor⭑·en~spez⭑·on kaj⭑ bezon⭑·as ĝi·n mult⭑·e pli⭑
          neces⭑·e, pli⭑ fort⭑·e, ol⭑ vir⭑·in·oj... ili ja⭑ est⭑·as patr⭑·oj de⭑
          famili⭑·oj... ; — Kiu pov⭑·as sci⭑·i, neniu ja⭑ vid⭑·is vi·n? ; Ja⭑ nur⭑ tio
          est⭑·as fast⭑·o, kiu plaĉ⭑·as al⭑ Mi . {ĉar⭑} , {do⭑^1}

   2.
          Konced⁸·a partikul⁽⁺⁾·o kiu, kombin⭑·it·e kun⭑ kontraŭ·ig⭑·aj konjunkci⭑·oj (
          {sed⭑} , {tamen⭑} ktp), pli·fort⭑·ig·as ili·n: li est⭑·as ja⭑ mi⭑·a amik⭑·o,
          sed⭑ mi ne⭑ aprob⭑·as li⭑·an kondut⭑·on; li ja⭑ est⭑·as plen⭑·e kulp⭑·a, tamen⭑
          oni dev⭑·as li·n kompat⭑·i.

   3.
          En⭑ buŝ⭑·a parol⭑·o, esprim⭑·as emoci³·an atent⭑·ig·on: „Sed⭑ li ja⭑ est⭑·as
          tut⭑·e ne⭑ vest⭑·it·a!“ subit⭑·e ek·kri⭑·is unu⭑ mal·grand⭑·a infan⭑·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.34 2023/12/03 07:09:06 ]
     __________________________________________________________________