kant⭑·/·i

kant⭑·i

   (tr)

   1.
          {Muzik⭑·i} per⭑ si⭑·a voĉ⭑·o: fraŭl⭑-in⭑·o  kant⭑·is si⭑·an fam⭑·an ari¹·on
          de⭑ „la⭑ Kantin⁽⁺⁾·ist·in·o“ ; ŝi danc⭑·as, ŝi tint⭑·as, ŝi kant⭑·as kun⭑ ĝoj⭑·o
          ; mi⭑·a onkl⭑·o ek·kant⭑·is kaj⭑ tuj⭑ ĉes⭑·is, sed⭑ mi⭑·a frat⭑·o kant⭑·ad·is la⭑
          tut⭑·an vesper⭑·on ; ĉu⭑ iu est⭑·as gaj⭑·a? li psalm¹·e kant⭑·u ; mi kant⭑·is
          preĝ⭑·on ; kant⭑·u dorm⭑·an kant⭑·on ! ŝi pov⭑·o-sci⭑·is ankaŭ⭑ kant⭑·i, tiel⭑
          […] ĉarm⭑·e, kiel⭑ oni neniam⭑ antaŭ⭑·e aŭd⭑·is ; oft⭑·e kant⭑·as la⭑ buŝ⭑·o
          kiam⭑ plor⭑·as la⭑ kor⭑·o; facil⭑·e est⭑·as danc⭑·i, se⭑ la⭑ feliĉ⭑·o kant⭑·as .
          {deklam¹·i}

   2.
          El·ig⭑·i kri⭑·ojn aŭ⭑ son⭑·ojn harmoni¹·e modul¹·it·ajn: la⭑ najtingal⭑·o kant⭑·as
          si⭑·an am⭑-dolor⭑·on ; la⭑ kok⭑·o kant⭑·is si⭑·an kikerik⁽⁺⁾·i ; en⭑ la⭑ ĉin⁹·a
          lingv⭑·o […] la⭑ kok⭑·o kant⭑·as  ; bird⭑·o kant⭑·as laŭ⭑ si⭑·a
          bek⭑·o . {blek⭑·i} , {ĉirpi} , {pep⭑·i}

   3.
          Est⭑·ig·i melodi¹·ec·an son⭑·ad·on (p.p. aĵ⭑·oj): ting-tang, ting-tang […],
          kant⭑·is la⭑ sonor⭑·il·o ; hu⁽⁺⁾-hu-u-u! kant⭑·is la⭑ vent⭑·o ; la⭑ akv⭑·o kant⭑·as
          bol⭑·iĝ·ant·e; la⭑ rad⭑-ŝpin⭑·il·o kant⭑·is en⭑ la⭑ silent⭑·a ĉambr⭑·o; la⭑
          vent⭑·eg·oj kant⭑·is ; io kant⭑·is kaj⭑ son⭑·is en⭑ la⭑ kor⭑·o de⭑ la⭑ knab⭑·o .
          {murmur⭑·i^1} , {sonor⭑·i^1} , {susur⁶·i}

   4.
          {Pri·kant⭑·i} : mi kant⭑·os Vi⭑·an fort⭑·on ; ni […] ja⭑ ne⭑ kon⭑·as tiu·jn,
          kiu·j kant⭑·as ni·n konstant⭑·e ; ili al·trink⭑·os vin⭑·on, dum⭑ ili⭑·aj lip⭑·oj
          kant⭑·os la⭑ glor⭑·on de⭑ la⭑ sen·mort⭑·aj di⭑·oj ; student⭑·aj kun·ven⭑·oj […],
          dum⭑ kiu·j oni honor⭑·is aŭ⭑ kant⭑·is la⭑ svis⁽⁺⁾·an ide⭑·on . {glor⭑·i}

kant⭑·o

   1.
          {Kant⭑·ad·o} : [ili] per⭑ kant⭑·oj pac⭑·ig·is la⭑ di⭑·on ; re·ir⭑·as hero⭑·oj
          kant⭑·ant·aj, al⭑ kant⭑·oj ili⭑·aj al·iĝ⭑·as sopir⭑·oj ; kiu·j sem⭑·as kun⭑
          larm⭑·oj, tiu·j rikolt⭑·os kun⭑ kant⭑·o ; re·son⭑·ant·e al⭑ la⭑ kant⭑·o de⭑ l'⭑
          mar⭑·' sen·fund⭑·a kaj⭑ bru⭑·ant·a .

   2.
          {Kant⭑·aĵ·o} : en⭑ la⭑ orel⭑·oj la⭑ mal·nov⭑·a kant⭑·o jam⭑ forges⭑·it·a al⭑ ni
          re·son⭑·as ; amik⭑·o […] ne·laŭt⭑·e kant⭑·ad·is la⭑ kant⭑·on de⭑  : „Mi
          ne⭑ sci⭑·as, kio·n signif⭑·as...“ ; amik⭑-in⭑·o en⭑ la⭑ rond⭑·o kant⭑·as kant⭑·on
          pri⭑ l'⭑ esper⭑·o ; el⭑ kant⭑·o oni vort⭑·ojn ne⭑ el·ĵet⭑·as .

   3.
          {Ĉapitr⭑·o} de⭑ {poem¹·o^1} resp. poem¹·ar·o: Du⭑-li⁽⁺⁾-ĥi⁽⁺⁾·o est⭑·as insul⭑·o kiu
          aper⭑·as en⭑ la⭑ unu⭑·a kant⭑·o de⭑ Odiseado de⭑ Homer⁽⁺⁾·o, kaj⭑ plu⭑·e en⭑ la⭑
          naŭ⭑·a kant⭑·o ; Alt⭑·a kant⭑·o de⭑ Salomon⁽⁺⁾·o .

kant⭑·ad·o

          Hom⭑-voĉ⭑·a muzik⭑·ad·o; {kant⭑·o^1} : mort⭑·int·oj kun⭑ kant⭑·ad·o est⭑·is
          en·ter⭑·ig·at·aj ; la⭑ kant⭑·ad·o de⭑ la⭑ sklav⭑-in⭑·oj ; la⭑ kant⭑·ad·o de⭑ la⭑
          bird⭑·oj ; ĝi aŭd⭑·is la⭑ kant⭑·ad·on kaj⭑ sibl⭑·ad·on de⭑ kugl⭑·oj ; oni aŭd⭑·is
          muzik⭑·on kaj⭑ kant⭑·ad·on .

kant⭑·aĵ·o

          {Muzik⭑·aĵ·o} kun⭑ parol⭑·oj el·dir⭑·at·aj laŭ⭑ melodi¹·o; {kant⭑·o^2} : li
          est⭑·is glit⭑·int·a en⭑ dolĉ⭑·an du⭑·on-dorm⭑·on, en⭑ kiu li percept¹·is la⭑
          vort⭑·ojn kiel⭑ kant⭑·aĵ·o .

kant⭑·et·i

   (tr)

          Kant⭑·i du⭑·on+voĉ⭑·e, mal·laŭt⭑·e, ne⭑ klar⭑·e prononc³·ant·e la⭑ silab⭑·ojn: la⭑
          sinjor⭑·in·o lud⭑·is kun⭑ si⭑·a vent⭑·um·il·o kaj⭑ kant⭑·et·is vals⭑·on ; li
          mal·laŭt⭑·e kant⭑·et·is por⭑ si mem⭑ iu·n kant⭑·on ; kudr⭑·ant·e ŝi kant⭑·et·is
          la⭑ re·kant⭑·on de⭑ unu⭑ mal·nov⭑·a kant⭑·o, kiu·n la⭑ doktor⭑·o am⭑·is . {zum⭑·i}

kant⭑·ist·o

   1.
          {Muzik⭑·ist·o} kiu voĉ⭑·e prezent⭑·as melodi¹·ojn: mi ir⭑·is en⭑ la⭑ teatr⭑·on,
          por⭑ aŭd⭑·i la⭑ glor⭑·an kant⭑·ist·on ; fam⭑·a kant⭑·ist·o pri⭑ batal⭑·oj ;
          {ĥor⭑·o} j de⭑ kant⭑·ist·oj .

   2.
          Poet¹·o: li fajf⭑·is kant⭑·on de⭑ la⭑ am⭑+kant⭑·ist·o  . {bard¹·o}

antaŭ·kant⭑·i

   (tr)

          Kant⭑·i antaŭ⭑ publik⭑·o:  antaŭ·kant⭑·is al⭑ ili .

ek·kant⭑·i

   (tr)

          Komenc⭑·i kant⭑·i: la⭑ grand⭑·a aŭd⭑·ant·ar·o lev⭑·iĝ·is por⭑ ek·kant⭑·i unu⭑+kor⭑·e
          la⭑ himn¹·on .

pri·kant⭑·i

   (tr)

          {Glor⭑·i} per⭑ kant⭑·o aŭ⭑ per⭑ vers⭑·oj; vers⭑-far⭑·ad·i honor⭑·e al⭑ iu aŭ⭑ io;
          {kant⭑·i^4} : ĉi⭑ tiu·j est⭑·as sufiĉ⭑·e kon⭑·at·aj, oni ili·n pri·kant⭑·is kaj⭑
          pentr⭑·is . {laŭd⭑·i}

re·kant⭑·aĵ·o

          Part⭑·o de⭑ {kant⭑·aĵ·o} , kiu·n oni re·kant⭑·as post⭑ ĉiu strof¹·o: hu⁽⁺⁾-Hu-u-u!
          tia est⭑·as re·kant⭑·aĵ·o de⭑ ŝi⭑·a kant⭑·o ; ĉiu vers⭑·o fin⭑·iĝ·is per⭑ la⭑
          re·kant⭑·aĵ·o ; mi far⭑·iĝ·is mok⭑·at·aĵ·o por⭑ mi⭑·a tut⭑·a popol⭑·o, ili⭑·a
          ĉiu+tag⭑·a re·kant⭑·aĵ·o .

am⭑-kant⭑·o

          Kant⭑·o esprim⭑·ant·a sent⭑·ojn de⭑ am⭑·ant·oj: al⭑ li de·nov⭑·e ven⭑·is en⭑ la⭑
          kap⭑·on la⭑ mal·nov⭑·a am⭑-kant⭑·o „El⭑ la⭑ arb⭑·ar·o en⭑ la⭑ val⭑·o, Al⭑ tio kant⭑·is
          najtingal⭑·o!“ ; [li] em⭑·as esprim⭑·i si·n per⭑ kant⭑·ad·o de⭑ fragment⭑·oj
          el⭑ popular²·aj angl⭑·a+lingv⭑·aj am⭑-kant⭑·oj ; am⭑-kant⭑·oj kor⭑-tuŝ⭑·as mi·n

ĉen⭑-kant⭑·o

          Plur⁴+voĉ⭑·a kant⭑·o, en⭑ kiu unu⭑ voĉ⭑·o imit⭑·as la⭑ antaŭ⭑·an; {kanon¹·o} : la⭑
          ĉen⭑-kant⭑·oj Frat⭑·' Jakob⁽⁺⁾·o kaj⭑ Ĉarm⭑·a est⭑·as vesper⭑-bril⭑·o . {fug⁽⁺⁾·o}

dank⭑-kant⭑·o

          Kant⭑·o por⭑ dank⭑·i io·n al⭑ di⭑·o aŭ⭑ donac⭑·int·o: glor⭑-kant⭑·oj kaj⭑
          dank⭑·o-kant⭑·oj al⭑ Di⭑·o ;  la⭑ unu⭑·an foj⭑·on aranĝ⭑·is dank⭑·o-kant⭑·on
          al⭑ la⭑ Etern⭑·ul·o .

glor⭑-kant⭑·o, laŭd⭑-kant⭑·o

          Kant⭑·o kiu laŭd⭑·as, glor⭑·ig·as iu·n aŭ⭑ io·n: oni kompon¹·is bel⭑·eg·an
          glor⭑-kant⭑·on kaj⭑ vesper⭑·e […] la⭑ korus⁽⁺⁾·o grup⭑·iĝ·is kaj⭑ ek·kant⭑·is .

lul⭑-kant⭑·o

          Murmur⭑·a kant⭑·o por⭑ dorm⭑·ig·i infan⭑·on, kviet⭑·ig·i dolor⭑·on: tend⭑·ar·a
          lul⭑-kant⭑·o […] Dorm⭑·u, dorm⭑·u, mi⭑·a et⭑·a fil⭑·o, ... ; „Fe⭑·o de⭑ la⭑ Lun⭑·o“
          est⭑·as original¹·a lul⭑-kant⭑·o en⭑ Esperant⭑·o, verk⭑·it·a de⭑ Liv⁽⁺⁾·en Dek⭑ .

marŝ⭑-kant⭑·o

          Ritm¹·a kant⭑·o, uz⭑·at·a dum⭑ takt¹·a ir⭑·ad·o, marŝ⭑·ad·o: ni kant⭑·u […]
          impon¹·an marŝ⭑-kant⭑·on .

mod⭑-kant⭑·o, furor³-kant⭑·o

          Dum·temp⭑·e tre⭑ popular²·a kant⭑·o; {ŝlagr⁽⁺⁾·o} : ili⭑·a grand⭑·eg·a mod⭑-kant⭑·o
           (Bril⭑·u, rikolt⭑·a lun⭑·o), kiu·n la⭑ du⭑·op·o
          unu⭑·e prezent⭑·is ; tiu album¹·o en·hav⭑·as la⭑ unu⭑·an grav⭑·an mod⭑-kant⭑·on de⭑
          la⭑ grup⭑·o ; „Marmor⭑-ŝton⭑·' kaj⭑ fer⭑·' romp⭑·iĝ·os – sed⭑ ne⭑ ni⭑·a am⭑·'
          perd⭑·iĝ·os“ – […]jar⭑-cent⭑-kvar⭑·on·on post⭑ tiu furor³-kant⭑·o ni
          konstru⭑·ig·is ni⭑·an dom⭑·on .

mok⭑-kant⭑·o

          Kant⭑·o mok⭑·a al⭑ iu: iu petol⭑·ul·o verk⭑·is pri⭑ tiu famili⭑·o long⭑·an
          mok⭑-kant⭑·on .

silabkant(ad)o

          Kant⭑·ad·o sen⭑ vort⭑·oj, per⭑ vokal⭑·oj (plej⭑ oft⭑·e /a/) aŭ⭑ silab⭑·oj (oft⭑·e
          „tra⭑ la⭑ la⭑“ aŭ⭑ {solfeĝ⁽⁺⁾·o} ).

        a)
                (precip⭑·e „silab⭑-kant⭑·ad·o“) Tia kant⭑·ad·o uz⭑·at·a kiel⭑ ekzerc⭑·o.

        b)
                („silab⭑-kant⭑·o“) Muzik⭑·a pec⭑·o (mem·star⭑·a aŭ⭑ part⭑·o de⭑ pli⭑
                grand⭑·a verk⭑·o) tiel⭑ kompon¹·it·a kaj⭑ kantat¹·a: la⭑ silab⭑-kant⭑·o de⭑
                 .

venk⭑·o-kant⭑·o, triumf¹·o-kant⭑·o

          Kant⭑·o esprim⭑·ant·a la⭑ ĝoj⭑·on de⭑ venk⭑·ant·o: Nun⭑ silent⭑·u, vant⭑·aj
          venk⭑·o-kant⭑·oj, ⫽ Nun⭑ parol⭑·u fakt¹·oj kaj⭑ praktik⭑·o !

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.146 2023/12/12 19:24:44 ]
     __________________________________________________________________