klarion⁽⁺⁾·/·o

klarion⁽⁺⁾·o

          Latun¹·a {blov⭑-instrument¹·o} kun⭑ akut²·a son⭑·o, uz⭑·at·a oft⭑·e ĉe⭑
          infanteri¹·o: antaŭ⭑ unu⭑ jar⭑·o neniu en⭑ ni⭑·a vilaĝ⭑·o sci⭑-pov⭑·is lud⭑·i
          klarion⁽⁺⁾·on, nek⭑ eĉ⭑ tambur⭑·on ; Tali⭑·o ankaŭ⭑ aper⭑·as kun⭑ special⭑·a
          klarion⁽⁺⁾·o aŭ⭑ trumpet⭑·o, uz⭑·at·a de⭑ la⭑ tiam⭑·aj aktor¹·oj por⭑ laŭ·tig⁸·i
          ili⭑·ajn voĉ⭑·ojn ; la⭑ urb⭑·o-fajf⭑·ist·oj lud⭑·is sur⭑ klarion⁽⁺⁾·oj,
          natur⭑-trumpet⭑·oj, trombon²·oj, violon⭑·oj […] .

klarion⁽⁺⁾·a

          Son⭑·ant·a simil⭑·e al⭑ klarion⁽⁺⁾·o, tio est⭑·as klar⭑·e, akut²·e, laŭt⭑·e:
          klarion⁽⁺⁾·a voĉ⭑·o; dev⭑·o est⭑·as klarion⁽⁺⁾·a vok⭑·o al⭑ ag⭑·o, ne·grav⭑·e ĉu⭑ aŭ⭑ ne⭑
          oni em⭑·as .

klarion⁽⁺⁾·i

   (tr)

   1.
          Far⭑·i son⭑·on per⭑ klarion⁽⁺⁾·o.

          Rim.: Ĉiu·j verb⭑·oj, deriv⁴·it·aj de⭑ nom⭑·oj de⭑ muzik⭑·il·oj, konsekvenc⭑·e
          dev⭑·as est⭑·i transitiv²·aj, ĉar⭑ kiel⭑ rekt⭑·a objekt⭑·o serv⭑·as lud⭑·at·a
          muzik⭑·aĵ·o, ekz.: klarion⁽⁺⁾·i prelud¹·on. (Jurij Finkel)

   2.
          Al·vok⭑·i soldat⭑·ojn signal⭑·e per⭑ klarion⁽⁺⁾·o: oni klarion⁽⁺⁾·is la⭑
          el·lit⭑·iĝ·on (aŭ⭑: al⭑ la⭑ el·lit⭑·iĝ·o), tag⭑-mez⭑·on, prepar⭑·iĝ·on al⭑
          for·marŝ⭑·o, kolekt⭑·iĝ·on, en·kazern¹·iĝ·on; ni dev⭑·as klarion⁽⁺⁾·i al⭑ la⭑
          reg⭑·ist·ar·o de⭑ la⭑ Israel⁹·a popol⭑·o, al⭑ la⭑ Palestin⁽⁺⁾·a popol⭑·o, kaj⭑
          dir⭑·i: pac⭑·o ebl⭑·as, pac⭑·o baz¹·it·a sur⭑ just⭑·ec·o ebl⭑·as .

klarion⁽⁺⁾·ist·o

          Lud⭑·ant·o de⭑ klarion⁽⁺⁾·o: klarion⁽⁺⁾·ist·o Bunk Johnson dir⭑·is ke⭑ li
          instru⭑·is Armstrong (tiam⭑ 11) lud⭑·i laŭ·orel⭑·e ; Antoni⁽⁺⁾·o Scandello
          labor⭑·is ek⭑~de⭑ 1530 kiel⭑ klarion⁽⁺⁾·ist·o kaj⭑ trombon²·ist·o de⭑ la⭑ urb⭑·a
          muzik⭑·ist·ar·o je⭑ Ber⭑-gam⭑·o .

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.32 2023/12/03 09:58:50 ]
     __________________________________________________________________