klin⭑·/·i

klin⭑·i

   (tr)

   1.
          Oblikv¹·ig·i io·n vertikal⭑·an; {fleks⭑·i} mal·supr⭑·en aŭ⭑ flank⭑·en: la⭑ arb⭑·o
          est⭑·as klin⭑·it·a antaŭ⭑·en, kaj⭑ la⭑ branĉ⭑·oj pend⭑·as mal·supr⭑·en ; klin⭑·i
          si·n super⭑ la⭑ dorm⭑·ant·an frat⭑·in·on ; [li] lev⭑·iĝ·is, klin⭑·is post⭑·en
          si⭑·an vizaĝ⭑·on, […] kaj⭑ ek·rigard⭑·is la⭑ aren⭑·on ; vol⭑·u klin⭑·i vi⭑·an
          kruĉ⭑·on, ke⭑ mi trink⭑·u ; li klin⭑·is si⭑·an ŝultr⭑·on por⭑ port⭑·ad·o ; mi
          ne⭑ aŭskult⭑·is la⭑ voĉ⭑·on de⭑ mi⭑·aj instru⭑·ant·oj, kaj⭑ mi ne⭑ klin⭑·is mi⭑·an
          orel⭑·on al⭑ mi⭑·aj lern⭑·ig·ant·oj ; rimark⭑·ant·e la⭑ gaj⭑·an Ale⭑·ĉj·on [ŝi
          salut⭑·is] li·n per⭑ klin⭑·o de⭑ la⭑ kap⭑·o ; mal·jun⭑·a hom⭑·o, fort⭑·e klin⭑·it·a
          de⭑ grand⭑·a sufer⭑·ad·o . {kurb⭑·ig·i}

   2.
          {Em⭑·ig·i} , {inklin⭑·ig·i} , ced⭑·ig·i: mi klin⭑·is mi⭑·an kor⭑·on por⭑ plen⭑·um·i
          vi⭑·ajn leĝ⭑·ojn ; mi dev⭑·as mi·n klin⭑·i antaŭ⭑ li⭑·a dezir⭑·o ; li nur⭑
          pov⭑·is klin⭑·i si·n antaŭ⭑ la⭑ fakt¹·oj ; la⭑ afer⭑·o […] de·pend⭑·as de⭑
          divers⭑·aj cirkonstanc⭑·oj, antaŭ⭑ kiu·j mi dev⭑·as mi·n klin⭑·i, se⭑ mi ne⭑
          vol⭑·as mal·util⭑·i ; plen⭑·a sak⭑·o ĉiu·n mastr⭑·on al⭑ vi klin⭑·os .
          {disciplin²·i} , {sub·met⭑·i}

klin⭑·iĝ·i

   1.
          Si·n klin⭑·i; ek·est⭑·i klin⭑·it·a: ŝi klin⭑·iĝ·is, kis⭑·is li·n sur⭑ la⭑ bel⭑·a
          frunt⭑·o ; subit⭑·e la⭑ vetur⭑·il·o klin⭑·iĝ·is: ĝi traf⭑·is en⭑ kav⭑·on ; li
          kur⭑·is al⭑ ili renkont⭑·e de⭑ la⭑ pord⭑·o de⭑ la⭑ tend⭑·o kaj⭑ klin⭑·iĝ·is (vd
          {riverenc⭑·i} ) antaŭ⭑ ili ĝis⭑ la⭑ ter⭑·o ;  tre⭑ ek·koler⭑·is, kaj⭑
          li⭑·a vizaĝ⭑·o klin⭑·iĝ·is ; ŝi klin⭑·iĝ·is kaj⭑ nask⭑·is, ĉar⭑ subit⭑·e atak⭑·is
          ŝi·n la⭑ nask⭑·aj dolor⭑·oj ; [la⭑] kamen⭑-tub⭑·o […] klin⭑·iĝ·is ĉiam⭑ pli⭑ kaj⭑
          pli⭑ ; ili klin⭑·iĝ·is kaj⭑ lev⭑·is du⭑ or⭑·ajn mon⭑·er·ojn ; sur⭑ arb⭑·on
          klin⭑·iĝ·int·an salt⭑·as la⭑ kapr⭑·oj .

   2.
          Mal·lev⭑·iĝ·i, kiel⭑ io klin⭑·iĝ·ant·a; proksim⭑·iĝ·i al⭑ si⭑·a fin⭑·iĝ·o: la⭑ sun⭑·o
          klin⭑·iĝ·is al⭑ la⭑ okcident⭑·o, kaj⭑ […] de⭑ la⭑ mal·proksim⭑·a mar⭑·o lev⭑·iĝ·is
          vent⭑·o ; la⭑ jar⭑·o klin⭑·iĝ·is al⭑ si⭑·a fin⭑·o ; krim⭑·ul·a kap’ klin⭑·iĝ·as al⭑
          la⭑ tomb⭑·o ; la⭑ tag⭑·o jam⭑ fort⭑·e klin⭑·iĝ·is . {fin⭑·iĝ·i} , {kaduk⭑·iĝ·i}

   3.
          {Ced⭑·i} : en⭑ juĝ⭑·o ne⭑ klin⭑·iĝ·u al⭑ la⭑ opini⭑·o de⭑ la⭑ pli·mult⭑·o ; la⭑
          temp⭑·o […] de⭑ klin⭑·iĝ·ad·o antaŭ⭑ ŝajn⭑·aj aŭtoritat⭑·oj jam⭑ de⭑ long⭑·e
          pas⭑·is .

de·klin⭑·i

   (tr)

          Klin⭑·i for⭑ de⭑ la⭑ ĝust⭑·a direkt⭑·o; flan⭑+ken⭑·ig·i, {de·turn⭑·i} , {de·ten⭑·i}
          : [ili] pen⭑·ant·e de·klin⭑·i ni·n de⭑ ni⭑·a voj⭑·o, hav⭑·as la⭑ plej⭑ bon⭑·an kaj⭑
          plej⭑ honest⭑·an intenc⭑·on ; kaŝ⭑·it·ajn donac⭑·ojn akcept⭑·as mal·virt⭑·ul·o,
          por⭑ de·klin⭑·i la⭑ voj⭑·on de⭑ la⭑ just⭑·ec·o ; vi de·klin⭑·as la⭑ kor⭑·on de⭑ la⭑
          Izrael⭑-id⭑·oj de⭑ la⭑ trans·ir⭑·o en⭑ la⭑ land⭑·on, kiu·n don⭑·as al⭑ ili la⭑
          Etern⭑·ul·o ; li, ver⭑·e, ne⭑ de·klin⭑·as si·n de⭑ ili, ĉar⭑ oni dev⭑·as ja⭑
          io·n far⭑·i por⭑ la⭑ art⭑·o ;  de·klin⭑·is la⭑ lit⭑·on el⭑ la⭑ mur⭑·o,
          mal·lig⭑·is si⭑·ajn rob²·ojn kaj⭑, sen⭑ iu ajn⭑ en·konduk⭑·o, ŝi ĵet⭑·is si·n al⭑
          mi⭑·aj brak⭑·oj . {de·konduk⭑·i} , {de·voj⭑·ig·i} , {mal·kuraĝ⭑·ig·i} , {tent⭑·i}

   Rim.: Modif³·ad·o de⭑ vort⭑·o per⭑ gramatik⭑·aj kaz⭑·oj nom⭑·iĝ·as ceter⭑·e
   {deklinaci⭑·i} .

de·klin⭑·iĝ·i

   1.
          Flan⭑+ken⭑·iĝ·i de⭑ normal¹·a sin⁸-ten⭑·o, de⭑ ia⭑ ĝust⭑·a voj⭑·o...: ĉiu·j
          arb⭑·eg·oj, roz⭑·uj·oj kaj⭑ dorn⭑·oj de·klin⭑·iĝ·is, kaj⭑ li pas⭑·is ; oni ne⭑
          dev⭑·as de·klin⭑·iĝ·i de⭑ la⭑ voj⭑·o .

   2.
          Flan⭑+ken⭑·iĝ·i de⭑ ver⭑·o, just⭑·o, intenc⭑·o ks: de·klin⭑·iĝ·i de⭑ la⭑ ver⭑·o ; li
          ne⭑ de·klin⭑·iĝ·u de⭑ la⭑ ordon⭑·o dekstr⭑·en nek⭑ mal·dekstr⭑·en ; se⭑ iu
          de·klin⭑·iĝ·as de⭑ la⭑ regul⭑·oj kaj⭑ model⭑·oj […] li neniam⭑ pov⭑·as prav⭑·ig·i
          si·n . {mal·respekt⭑·i}

   {devi⁽⁺⁾·i}

de·klin⭑·iĝ·o

   1.
          Flan⭑+ken⭑·iĝ·o: de·klin⭑·iĝ·o de⭑ la⭑ magnet⭑·a montr⭑·il·o ; la⭑ voj⭑·o […]
          konduk⭑·is per⭑ mult⭑·aj de·klin⭑·iĝ·oj kaj⭑ de·voj⭑·iĝ·oj preter⭑ mult⭑·e da⭑
          urb⭑·oj kaj⭑ vilaĝ⭑·oj .

   2.
          Mal·observ⭑·ad·o de⭑ la⭑ regul⭑·oj aŭ⭑ de⭑ la⭑ moral¹·o: ĉiu de·klin⭑·iĝ·o kaj⭑
          mal·obe⭑·o ricev⭑·is just⭑·an rekompenc⭑·on ; ŝi⭑·a el·parol⭑·ad·o ne⭑ est⭑·is la⭑
          plej⭑ perfekt⭑·a, sed⭑ ĝi ankaŭ⭑ ne⭑ prezent⭑·is ia·jn tro⭑ grav⭑·ajn
          de·klin⭑·iĝ·ojn .

for·klin⭑·i

   (tr)

   1.
          Mal·proksim⭑·ig·i de⭑ si klin⭑·ant·e, de·turn⭑·i al⭑ ali⭑·a direkt⭑·o: ŝi
          for·klin⭑·is flank⭑·en unu⭑ el⭑ la⭑ foli⭑·oj ; for·klin⭑·int·e la⭑ kap⭑·on ; ili
          for·klin⭑·as la⭑ direkt⭑·on de⭑ si⭑·a voj⭑·o, ir⭑·as en⭑ la⭑ dezert⭑·on, kaj⭑
          mal·aper⭑·as .

   2.
          Flan⭑+ken⭑·ig·i iu·n de⭑ ver⭑·o, just⭑·o, intenc⭑·o: for·klin⭑·i ies⭑ koler⭑·on,
          riproĉ⭑·ojn, kor⭑·on; [li] for·klin⭑·as la⭑ rajt⭑·on de⭑ fremd⭑·ul·o ; observ⭑·u
          kaj⭑ plen⭑·um·u ĉio·n, skrib⭑·it·an en⭑ la⭑ libr⭑·o de⭑ instru⭑·o de⭑ Mose⁽⁺⁾·o, ne⭑
          for·klin⭑·iĝ·ant·e de⭑ ĝi dekstr⭑·en nek⭑ mal·dekstr⭑·en ; ne⭑ for·klin⭑·iĝ·u al⭑
          la⭑ vant⭑·aĵ·oj, kiu·j ne⭑ help⭑·as nek⭑ sav⭑·as . {de·turn⭑·i} , {de·voj⭑·ig·i} ,
          {distr⭑·i^1.a} , {diversi⁽⁺⁾·i} , {korupt³·i}

ador⭑+klin⭑·iĝ·i

          Klin⭑·iĝ·i antaŭ⭑·en, eventual¹·e ĝis⭑ tuŝ⭑·o de⭑ la⭑ grund⁴·o, el·montr⭑·ant·e
          ador⭑·on: li ir⭑·os kaj⭑ serv⭑·os al⭑ ali⭑·aj di⭑·oj, kaj⭑ ador⭑+klin⭑·iĝ·os antaŭ⭑
          ili aŭ⭑ antaŭ⭑ la⭑ sun⭑·o aŭ⭑ antaŭ⭑ la⭑ lun⭑·o ; David klin⭑·is si⭑·an
          vizaĝ⭑·on al⭑ la⭑ ter⭑·o kaj⭑ ador⭑+klin⭑·iĝ·is ; tiu di⭑·o, laŭ⭑ mi, tut⭑·e ne⭑
          bezon⭑·as ador⭑+klin⭑·iĝ·on de⭑ la⭑ hom⭑·oj, nek⭑ de⭑ ĉio ajn⭑ en⭑ la⭑ natur⭑·o .
          {ador⭑·i^1} , {apoteoz²·i} , {laŭd⭑·i}

   [artikol⭑-versi⁹·o: 1.40 2023/12/03 09:58:50 ]
     __________________________________________________________________