vidu ankaŭ la klarigojn
koler·/·i

koler·a

          Sent·ant·a fort·an mal·kontent·on kontraŭ iu  io: ne aŭd·ig·u vi·an
          voĉ·on antaŭ ni, ĉar ali·e atak·os vi·n koler·aj hom·oj ; ili est·as
          koler·aj, kiel urs·o, de kiu oni for·rab·is la infan·ojn ; li far·iĝ·is
          koler·a kaj ĵet·is al ŝi la glas·on rekt·e en la vizaĝ·on ; la
          ĉef·episkop·o for·las·is ŝi·n kun koler·aj vort·oj ; li kun mal·modest·a
          spirit·o kaj koler·aj okul·oj […] respond·is . koler·a kiel cent·o da
          diabl·oj . {rabi¹·a^3}

koler·i

   (x)

          Sent·i fort·an agit²·on de la anim·o kontraŭ iu, kiu ofend·is 
          mal·kontent·ig·is ni·n: li koler·as kaj insult·as ; por ke la edz·o
          nenio·n suspekt·u kaj ne koler·u, ŝi rapid·e buĉ·is kok·id·on ; la reĝ·o
          kaj precip·e la princ·in·o koler·is, ke simpl·a eks·ig·it·a soldat·o
          venk·is en la vet·o ; kio·n vi far·as? ek·kri·is furioz·e la diabl·o, ―
          ne koler·u, ŝi respond·is, mi hav·is terur·an sonĝ·on ; Mose⁽⁺⁾·o
          ek·koler·is kontraŭ la milit·estr·oj ; Faraon⁽⁺⁾·o koler·is si·ajn
          sklav·ojn, kaj met·is mi·n en mal·liber·ej·on ; unu pek·is, kaj Vi
          vol·as koler·i la tut·an komun·um·on ? pri dolĉ·a vort·o ne fier·u,
          mal·dolĉ·an ne koler·u ; kiu koler·as, tiu ne prosper·as . {bol·i} ,
          {eksplod·i} , {incit·iĝ·i} , {indign·i} , {flam·iĝ·i} , {furioz·i} ,
          {ŝaŭm·i}

koler·o

          {Sent·o} de tiu, kiu koler·as: li·a koler·o long·e daŭr·is ; vi tut·e
          ne est·as ĝentil·a, dir·is la fe-in·o sen koler·o ; li ne port·as long·e
          la koler·on kaj li tut·e ne est·as venĝ·em·a ; la re·ĝin²·o ek·trem·is pro
          koler·o ; sed la koler·o de la reĝ·o ced·is al nenio ; la frat·in·oj
          […] pal·iĝ·is pro koler·o ; en ĉi tiu mal·long·a ek·ĝem·o son·is obtuz³·a
          koler·o (vd {frustr⁹·o} ) kaj sen·fin·a dolor·o ; en la brust·o de
          Mart·a lev·iĝ·is ond·o de flam·ant·a indign·o, de kaŝ·at·a koler·o, de
          mal·dolĉ·a envi·o ; mal·facil·e spir·ant·e de koler·o ; vi·a koler·o nur
          dolĉ·ig·os al li la triumf¹·on ; se li dezir·as serioz·e diskut¹·i,
          neces·e est·as, ke li unu·e de·ten·u si·an koler·on ; en si·a koler·o ili
          mort·ig·is vir·on ; la duk·o incit·is si·an koler·on per la memor·o de
          tiu abomen·ind·a leter·o ; mild²·a respond·o kviet·ig·as koler·on ; per
          insult·o kaj koler·o ne klar·iĝ·as afer·o ; koler·o prav·ec·on ne don·as
          .

koler·ig·i

   (tr)

          Far·i, ke iu koler·u: li neniam don·ad·is trink-mon·on, tio ĉi
          koler·ig·is la serv·ant·on ; ĉu la pastr·aĉ·a babil·aĵ·o pov·as koler·ig·i
          tia·n filozof¹·on ? mi ne kuraĝ·is li·n koler·ig·i, mal·obe·ant·e ; li
          est·as frenez·a, mi ne li·n koler·ig·u ; li konfuz·iĝ·is kaj tio
          koler·ig·is li·n ; diskut¹·i kontraŭ li li·n ne·util·e koler·ig·us ; ŝi·n
          koler·ig·is, ke li tiel kompren·is ŝi·n ; Di·on koler·ig·is, hom·ojn
          rid·ig·is . {ĉagren·i} , {furioz·ig·i} , {incit·i^1} , {indign·ig·i} ,
          {irit⁽⁺⁾·i^2} , {provok⁴·i}

koler·iĝ·i

          Ek·sent·i koler·on: aŭd·ant·e tio·n, ili koler·iĝ·is en la kor·o, kaj
          grinc·ig·is kontraŭ li si·ajn dent·ojn ; ŝi kompren·is, ruĝ·iĝ·is kaj
          iom koler·iĝ·is ; li ne ĉagren·iĝ·is, li nur koler·iĝ·is, tio est·as
          ali·a afer·o ; ho, mi·a dolĉ·a edz·o, ne tiel·e koler·iĝ·u kontraŭ la
          patr·in·o de vi·aj fil·oj ;  […] koler·iĝ·is subit·e, kapt·is de
          la serv·ist·in·o la bala·il·on kaj komenc·is per vigl·a man·o re·bala·i la
          ĉambr·eg·on .

koler·em·a, koler·iĝ·em·a

          Facil·e koler·ant·a: koler·em·a hom·o kaŭz·as mal·pac·on ; mal·pac·em·a kaj
          koler·em·a edz·in·o ; li est·is […] tiel koler·iĝ·em·a, kvazaŭ li hav·us
          en si pipr·on kaj tabak·on ; kun koler·em·a spirit·o mi nask·iĝ·is ; se
          vi li·n indulg·os, li far·iĝ·os ankoraŭ pli koler·em·a ; li est·is
          apart·e koler·iĝ·em·a kaj kverel⁴·em·a .

koler·et·ig·i

          {Pik·i^2.a} , {incit·et·i} : kuŝ·is en la rigard·o […] mok·o, mal·fort·a
          mok·o, kiu koler·et·ig·is, mal·kontent·ig·is li·n .

post·koler·o

          Mal·afabl·a sent·o, kiu rest·as post koler·o, {rankor⁽⁺⁾·o} : 
          for·viŝ·is la larm·ojn, kun iom·a post·koler·o . {rankor⁽⁺⁾·o}

sen·koler·iĝ·i

   (ntr)

          {Trankvil·iĝ·i} ; for·las·i si·an koler·on: mi jam du·obl·e mensog·is, do
           sen·koler·iĝ·is .

   [artikol-versi⁹·o: 1.116 2023/12/03 09:58:52 ]
     __________________________________________________________________