vidu ankaŭ la klarigojn
kompat·/·i

kompat·i

   (x)

          Sent·i kor-tuŝ·on pro ies mal·feliĉ·o kaj dezir·on ĝi·n mal·akr·ig·i:
          kompat·i iu·n, ies dolor·on; ĝi est·is knab·et·o, kiu plor·is, kaj ŝi
          kompat·is li·n ; [ili] vi·an mizer·on ek·kompat·is ; virt·ul·o kompat·as
          (indulg·as, ŝpar·as) la viv·on de si·a brut·o ; ĉu vi ankaŭ ne dev·is
          kompat·i vi·an kun·serv·ist·on, kiel mi kompat·is vi·n ? ne trov·iĝ·u
          kompat·ant·o por li·aj orf·oj ; Di·o, kompat·u ni·n, pek·ul·ojn ! je la
          nokt·o-mez·o la dorm·o fin+fin·e kompat·is la hegemon⁽⁺⁾·on ; kompat·u,
          afabl·aj sinjor·oj, kompat·u! ili ĝem·ad·is kaj montr·ad·is si·ajn
          mal·san·ajn membr·ojn ; se fam·a kurac·ist·o ne kompat·us mi·n, mi
          mort·us ; pastr-edz·in·o kompat·is ŝi·n kaj pren·is ŝi·n kiel
          serv·ist·in·on ; Di·o bat·as, Di·o kompat·as . {bedaŭr·i^3} , {domaĝ·i^2}
          {indulg·i} , {kondolenc·i} , {kun·sent·i}

kompat·a

          Montr·ant·a kompat·on, rilat·a al kompat·o: vid·ant·e […] tiu·jn
          vizaĝ·ojn, mizer·ajn de mal·sat·o, de·nov·e mi spert·is kvazaŭ kompat·an
          sent·on ; pren·u tio·n ĉi kiel instru·o, por en est·ont·ec·o rigard·i la
          afer·ojn kun pli kompat·a kaj pli saĝ·a okul·o ; mi ne toler·as, se
          knab·o kompat·e mi·n rigard·as ; mi aŭd·as kompat·ajn vort·ojn de
          vir·in·o, kiu·n mi tiel long·e kaj tiel pasi·e am·as ! pli feliĉ·a
          est·as martel·o insult·at·a, ol ambos·o kompat·at·a .

kompat·o

          Sent·o de kompat·ant·o: ŝi rigard·is la mal·grand·an knab·in·on kaj
          ek·sent·is kompat·on al ŝi ; Li ek·sent·is kompat·on pro la sufer·ad·o
          de  ; se ŝi kelk+foj·e uz·is si·an influ·on je la jun·a
          regn·estr·o, ŝi far·is ĝi·n nur por el·pet·i kompat·on por iu ; rid·et·o
          de kompat·o (afabl·e mal·estim·a) ; li do al·ir·is […] propon·ant·e al
          ili si·ajn frukt·ojn, laŭ la sam·a plend·a, kompat+vek·a manier·o ; Mi
          etend·as Mi·an man·on sur vi·n kaj pere·ig·as vi·n [, ĉar] Mi lac·iĝ·is
          de kompat·ad·o . mi ne vol·as bat·on, mi ne vol·as kompat·on .
          {kor·o^2}

kompat·ec·o

          {Kompat·em·o} : Di·o, est·ant·e riĉ·a en kompat·ec·o, [...] ni·n viv·ig·is
          en Krist·o ; rigard·u, Di·o neniam lac·iĝ·as en la kompat·ec·o, kaj ni,
          mizer·aj verm·oj, ir·as dorm·i kun ni·a koler·o .

kompat·em·a, kompat-plen·a

          Inklin·a al kompat·o, {bon+kor·a} : ni·a Sinjor·o […] vi est·as la
          Kompat·em·a, la Pardon·em·a ; ŝi ir·is al la hom·o, kies kompat·em·a
          man·o jam don·is al ŝi unu foj·on labor·on ; kompat-plen·a Di·o! don·u
          Vi al ŝi la tomb·an ripoz·on, kiu·n mi ne pov·is hav·ig·i al ŝi! .

kompat·em·o, kompat·em·ec·o

          Inklin·o al kompat·o; kompat·a {kun·sent·o} : la Sinjor·o, ni·a Di·o,
          hav·as kompat·em·on kaj pardon·em·on, kvankam ni de·fal·is de Li ; li
          komenc·is konsider·i, ĉu efektiv·e tiu bon·ec·o kaj kompat·em·o de la
          krist·an·oj ne pruv·as mal·taŭg·ec·on de ili·aj anim·oj ; laŭ Vi·a grand·a
          kompat·em·ec·o el·strek·u mi·ajn pek·ojn . {kompat·ec·o}

kompat·ig·i

   (tr)

          Far·i, ke iu kompat·u al vi: ĝi ne est·is apart·e bel·a, kiel ja
          mult·aj vag·ant·aj hund·oj, sed ĝi ŝajn·is mal·sovaĝ·a kaj mi·n ne
          mal·mult·e kompat·ig·is ; pli bon·e est·as envi·ig·i ol kompat·ig·i .
          {plend·i}

kompat·ind·a

          Ind·a je kompat·o: mi·aj kompat·ind·aj flor·oj tut·e for·velk·is! ; kiu
          vid·is la vizaĝ·on de Afrodit⁽⁺⁾·o, ne est·as kompat·ind·a . {mal·feliĉ·a}

kompat·ind·aĵ·o

          Mal·feliĉ·ig·a okaz·o  ekzist·aĵ·o, kiu instig·as al kompat·o:
          mal·feliĉ·an infan·on […] oni turment·as ĝi·n sen kulp·o kaj sen
          kaŭz·o! ĝi est·as ver·a kompat·ind·aĵ·o ; Li·a Majest·a Moŝt·o don·is la
          zorg·on de ni·a for·pel·o, kaj valor·as nek pet·eg·oj, nek promes·oj,
          nek donac·oj, nek kompat·ind·aĵ·oj .

kompat·ind·ul·o

          Hom·o, kiu·n oni em·as kompat·i: kio·n do ŝi vol·as ankoraŭ de tiu
          kompat·ind·ul·o, li ja plu ne viv·as! ; li  ne diven·as,
          kompat·ind·ul·o, ke li est·as jam pli ombr·o ol hom·o .

ek·kompat·i

   (tr)

          Ek·sent·i kompat·on: la Etern·ul·o ek·kompat·os Jakob⁽⁺⁾·on, kaj de·nov·e
          elekt·os Izrael·on, kaj re·loĝ·ig·os ili·n en ili·a land·o ; sek·iĝ·u la
          man·o de tiu, kiu kur·us help·i li·n, ek·kompat·int·e li·an mizer·on .

mal·kompat·a

          {Sen·kompat·a} : mort·a danĝer·o minac·as li·n de mal·kompat·aj
          mal·amik·oj .

mem·kompat·o

          Kompat·o al si mem: li est·is plen·a je mem·kompat·o kaj alt·e taks·is
          la okaz·on mal·kovr·i ĉio·n al aŭskult·ant·o .

sen·kompat·a, mal·kompat·em·a

          Ne inklin·a al kompat·o, {sen·kor·a} , {kruel·a} , {sever·a} ;
          {mal·kompat·a} : ĉiam la infan·aj buŝ·oj parol·is sen·kompat·ajn
          vort·ojn pri ŝi ; li·an kap·on, sur·ŝut·it·an per la cindr·o,
          sen·kompat·e brul·ig·is la sun·o ; sen iu azil²·o, en kiu mi pov·int·us
          for·sav·i mi·n de mi·aj mal·kompat·em·aj persekut·ant·oj .

sen·kompat·ec·o, mal·kompat·em·o

          Ec·o de iu sen·kompat·a: la rigid·a kol·um·o de la ĉemiz·o kun ordinar·a
          sen·kompat·ec·o si·n apog·is je raz·it·a menton·o ; en [la diskut¹·oj] oni
          not·as la viv-kar·ec·on, sen·labor·ec·on, mal·kompat·em·on de la
          entrepren·ist·oj .

   [artikol-versi⁹·o: 1.38 2023/12/03 09:58:53 ]
     __________________________________________________________________